Zawarte pomiędzy prostymi cukrami (monosacharydami) i skrobiami (polisacharydami) są grupą węglowodanów, o których do niedawna nie słyszeliśmy, a większość ludzi wciąż prawdopodobnie nie ma pojęcia, co to jest . Ale jeśli czytasz etykiety, możesz zobaczyć składniki na opakowaniach żywności, takie jak inulina i oligofruktoza, i prawdopodobnie będzie ich coraz więcej.
Prawdopodobnie zauważyłeś również słowo "prebiotyk" wkradające się w słownictwo żywieniowe.
Co to jest oligosacharyd?
Oligosacharydy to węglowodany, które łączą razem 3-10 cukrów prostych. Są znalezione naturalnie, przynajmniej w małych ilościach, w wielu roślinach. Rośliny z dużymi ilościami oligosacharydów obejmują korzeń cykorii, z której ekstrahuje się większość komercyjnej inuliny i tak zwane topinambur (korzeń członka rodziny słoneczników). Występują również w cebuli (i reszcie "rodziny cebuli", w tym w porach i czosnku), roślinach strączkowych, pszenicy, szparagach, jicamie i innych pokarmach roślinnych. Szacuje się, że Amerykanie w Ameryce Północnej codziennie otrzymują około 1-3 gramów w swojej diecie, podczas gdy Europejczycy otrzymują od 3 do 10 gramów.
Większość oligosacharydów ma łagodny słodki smak i ma pewne inne cechy, takie jak odczucia w ustach, które nadają się do jedzenia, które wzbudziły zainteresowanie przemysłu spożywczego jako częściowy substytut tłuszczów i cukrów w niektórych środkach spożywczych, jak również ulepszoną teksturę.
Z tego powodu coraz więcej oligosacharydów w żywności jest produkowanych syntetycznie.
Ostatnie zainteresowanie przyciągnęło również oligosacharydy ze środowiska żywieniowego, ponieważ jest to ważna cecha: ludzki układ trawienny ma trudności z rozkładaniem wielu z tych węglowodanów.
Prawie 90% unika trawienia w jelicie cienkim i dociera do jelita grubego, gdzie spełnia inną funkcję: prebiotyk.
Czym jest prebiotyk?
Prebiotyk to rodzaj dziwnego terminu, dość niedawno wymyślonego w odniesieniu do składników żywności, które wspomagają wzrost niektórych rodzajów bakterii w jelicie grubym. Początkowo sądzono, że oligosacharydy były głównymi prebiotykami, ale okazuje się, że odporna skrobia i fermentowalne włókna również zasilają te bakterie. Uczymy się teraz, że w jelicie grubym ma miejsce cały inny układ trawienny, który ma istotny wpływ na resztę ciała.
Korzyści zdrowotne
Bakterie, które żywią się fermentującym węglowodanem, wytwarzają wiele korzystnych substancji, w tym krótkołańcuchowe kwasy tłuszczowe (SCFA) i niektóre witaminy z grupy B. Ponadto istnieją pewne dowody na to, że mogą one promować dalszą absorpcję niektórych składników mineralnych, które uciekły z jelita cienkiego, w tym wapnia i magnezu. SC SCFA prawdopodobnie zapewniają wiele korzyści, zarówno lokalnie w okrężnicy, jak iw pozostałej części organizmu, chociaż badania w tej dziedzinie są całkiem nowe. W szczególności, maślan otrzymał uwagę, ponieważ prawdopodobnie chroni tkanki okrężnicy przed uszkodzeniem, w tym rakem okrężnicy i wrzodziejącym zapaleniem okrężnicy.
Inne możliwe korzyści to:
niższy cholesterol
- niższe triglicerydy
- lepsza wrażliwość na insulinę i metabolizm glukozy
- poprawa funkcji układu odpornościowego
- Co ciekawe, różne oligosacharydy mają tendencję do wytwarzania różnych kwasów tłuszczowych krótkołańcowych – więcej wzmocnienia dla jedzenia różnych produktów spożywczych.
Czy oligosacharydy są włóknami?
Chociaż oligosacharydy są włóknami w większości znaczeń tego słowa (w szczególności należałyby one do kategorii zarówno rozpuszczalnego włókna, jak i włókna nadającego się do fermentacji), w chwili obecnej nie są one w większości etykietowane jako błonnik na etykietach żywności w USA. Inulina z korzenia cykorii może być jedynym wyjątkiem.
Gdzie zdobyć więcej oligosacharydów w diecie
Poza fasolą i warzywami wymienionymi powyżej, dodatki do żywności mogą również być źródłem oligosacharydów – najczęstszą są inulina i oligofruktoza (na przykład wiele smaków Quest Protein Bar zawiera inulinę ).
Jednakże, jeśli nie jesz wielu z tych pokarmów, możesz również uzyskać prebiotyczne korzyści z oligosacharydów poprzez uzyskanie bardziej fermentowalnego błonnika w diecie, w tym opornej na skrobię
