Badanie pęcherzykowe jest nieinwazyjnym testem, który pozwala lekarzom ocenić przepływ krwi przez serce. Zazwyczaj stosuje się go w połączeniu z echokardiogramem (w tym przypadku lekarze często nazywają to "echokardiografią kontrastową") lub przezczaszkowym badaniem dopplerowskim (TCD). Badanie pęcherzyków często przeprowadza się, gdy podejrzewa się osteale patologiczne ovalale (PFO).
Jak powstaje studium bąbelkowe
Badanie bąbelkowe wykorzystuje fakt, że kiedy fale dźwiękowe napotykają różne rodzaje fizycznych mediów – w tym przypadku gaz w porównaniu z cieczą – odbijają się w większej ilości i tworzą więcej "fal echa". Te fale echa pojawiają się na echokardiogramie jako zwiększona gęstość.
W typowym badaniu pęcherzykowym roztwór soli fizjologicznej wstrząsa energicznie w celu wytworzenia drobnych pęcherzyków, a następnie wstrzykuje do żyły. Gdy bąbelki przemieszczają się przez żyłę do prawej strony serca, zwiększona gęstość, jaką wytwarzają na obrazie echokardiograficznym, pozwala lekarzowi faktycznie obserwować, jak pęcherzyki przemieszczają się przez komory serca.
Jeśli serce działa normalnie, bąbelki będą widoczne w prawym przedsionku, następnie w prawej komorze, następnie w tętnicy płucnej iw płucach, gdzie zostaną odfiltrowane z krążenia.
- Przeczytaj o komórach serca i krążeniu krwi.
Jeśli jednak bąbelki dostaną się do lewej strony serca, oznacza to, że pomiędzy dwoma bokami serca istnieje nienormalne otwarcie – tzw. Przeciek wewnątrzsercowy.
Ten rodzaj przecieku wewnątrzsercowego może być wytwarzany na przykład przez PFO, ubytek przegrody międzyprzedsionkowej lub ubytek przegrody międzykomorowej.
Obecnie dostępne są komercyjne formy "bąbelków" do wykorzystania podczas badań nad bąbelkami. Te nowe środki zwykle składają się z małych osłonek białkowych lub fosfolipidowych, które otaczają gaz. Te nowe środki wydają się być bezpieczne i mogą zapewnić lepsze obrazowanie echa w niektórych przypadkach. Są one jednak znacznie droższe niż wytrząsany roztwór soli.
Badania bąbelkowe dla otworu patentowego Ovale
Najczęstszym powodem wykonania badania pęcherzykowego jest poszukiwanie PFO. W tych badaniach, podczas gdy bańki są wstrzykiwane do żyły, pacjent jest proszony o wykonanie manewru valsalva (to jest unoszenie się, jakby miał ruch jelita).
Manewr valsalvy przejściowo podnosi ciśnienie po prawej stronie serca, więc jeśli PFO jest obecny, bąbelki często można zobaczyć wchodząc do lewego przedsionka. Pęcherzyki pojawiające się w lewym przedsionku podczas testu potwierdzają obecność PFO.
Głównym powodem, dla którego lekarze martwią się PFO, jest możliwość, że mogą one pozwolić skrzepom krwi przejść na lewą stronę, jeśli serce, gdzie może dostać się do krążenia mózgu i wywołać udar zatorowy.
Na szczęście, podczas gdy PFO są dość powszechne (występują u maksymalnie 25% dorosłych), rzadko powodują udar.
Tak więc, podczas gdy pozytywne badanie pęcherzykowe może potwierdzić obecność PFO, nie mówi lekarzowi bardzo dużo o prawdopodobieństwie udaru.
Większość ekspertów uważa, że lepszym sposobem oceny, czy PFO może wywołać udar jest przeprowadzenie przezczaszkowego badania dopplerowskiego w połączeniu z badaniem pęcherzykowym.
W badaniu TCD stosuje się techniki echa w celu wizualizacji pęcherzyków podróżujących przez naczynia krwionośne mózgu. Badanie TCD może wykryć, czy bąbelki wstrzyknięte do żyły rzeczywiście dostają się do krążenia mózgu. Jeśli tak, wydaje się, że PFO zwiększa ryzyko udaru, a lekarz częściej zaleci leczenie przeciwzakrzepowe lub, jeśli wystąpił już udar, możliwe chirurgiczne zamknięcie PFO.
