Dlaczego Stany Zjednoczone śledzą realizację celów w zakresie leczenia HIV

Spośród ośmiu krajów europejskich i krajów o wysokim dochodzie uwzględnionych w przeglądzie krajowych strategii walki z HIV, Stany Zjednoczone osiągnęły ostateczne wyniki, zapewniając wiele strategicznych celów testów na HIV, leczenie i zarządzanie. Jak donosi Międzynarodowy Kongres na temat Terapii Drugiej w Infekcji HIV w Glasgow, tylko Gruzja – mała, jednolita republika w Europie Wschodniej, w której 34 procent populacji żyje poniżej granicy ubóstwa – wypadła gorzej.

Zgodnie z przeprowadzonym badaniem jedynie 25 procent Amerykanów zakażonych wirusem HIV, którzy są poddawani terapii przeciwretrowirusowej (ART), jest w stanie osiągnąć i utrzymać standard bramkowy niewykrywalnego miana wirusa (zdefiniowanego jako poniżej 50 kopii / ml). Co więcej, z 66% aktywnych aktywnie związanych z opieką, tylko 33% jest na ART, pomimo krajowych wytycznych wzywających do leczenia po postawieniu diagnozy.

Przegląd krajowych kaskad leczenia zakażeń HIV ocenił nie tylko odsetek osób, które zostały przetestowane na obecność wirusa HIV w każdym kraju, ale także odsetek osób, które były powiązane z opieką, poddano leczeniu i udało się osiągnąć pełne i utrzymujące się zahamowanie wirusa. Wybór ośmiu krajów był oparty na jakości dostępnych danych od 2010 do 2012 r., Pochodzących z połączenia krajowych raportów na temat HIV, bazy danych UNAIDS, artykułów recenzowanych przez ekspertów oraz innych źródeł.

Kaskady leczenia HIV w ośmiu krajach Europy i o wysokim dochodzie

Kluczowe przyczyny słabych wyników w USA to wysoka roczna zapadalność na HIV – w rzeczywistości najwyższy spośród wszystkich ośmiu krajów, z 15.3 osobami zarażonymi na 100 000 (lub około 50 000 nowych diagnoz na HIV każdego roku). Dla porównania mediana częstości występowania była mniejsza niż połowa tej liczby lub około 6.3 infekcji na 100 000.

Spośród ośmiu krajów uwzględnionych w przeglądzie większość osób wykazała wskaźnik diagnozy HIV między 71 procent a 85 procent (z wyjątkiem Gruzji, jedynego kraju o niskich dochodach). Podczas gdy odsetek związany z opieką w krajach o wysokim dochodzie był względnie równy (tylko Stany Zjednoczone i Kolumbia Brytyjska znajdowały się poniżej progu 70 procent), większe rozbieżności obserwowano po ocenie dostaw ART, a Stany Zjednoczone i Australia zgłosiły, że tylko 33 procent a 35 procent ich zakażonej HIV populacji było odpowiednio leczonych. What (Badanie nie wykazało, że Stany Zjednoczone mają najgorszy rekord w utrzymywaniu pacjentów będących pod opieką, tracą prawie połowę czasu na obserwację po pierwszych wizytach).

W przypadku ART liczba ta tylko pogorszyła się w USA, zaledwie jeden na czterech może osiągnąć całkowitą supresję wirusa. W rzeczywistości, jako całość, kraje europejskie wykazały znacznie wyższe niewykrywalne wskaźniki HIV niż w Ameryce Północnej i Australii (odpowiednio 48% i 27%).

Objaśnienie różnic

Chociaż nie ma jednego wyjaśnienia dla tych liczb, większość zgadza się, że nierówność w dostępie do opieki nad HIV pozostaje w centrum różnic.

W Gruzji, na przykład – najgorszy wykonawca na liście – około 30 procent populacji unika usług medycznych w wyniku wysokich wydatków z własnej kieszeni, w szczególności kosztów leków farmaceutycznych.

W międzyczasie ustawodawstwo wprowadzające społeczne ubezpieczenie zdrowotne w latach 90. zostało w dużej mierze porzucone na korzyść prywatnych ubezpieczeń zdrowotnych, podczas gdy 80 procent publicznych szpitali zostało sprzedanych sektorowi prywatnemu w ramach rządowych programów reform zdrowotnych i społecznych.

Podobnie w USA, przed wprowadzeniem ustawy Affordable Care Act (ACA) w 2014 r., Dostęp do opieki dla Amerykanów z HIV został uznany za biedny, a tylko 17% mogło uzyskać dostęp do prywatnego ubezpieczenia zdrowotnego w porównaniu z 54% ogólnej populacji . I aż do 2013 r. Zaległości w rządowym programie AIDS Drug Assistance (ADAP) były tak długie, że niektórzy pacjenci musieli czekać aż pięć lat, aby uzyskać dostęp do kwalifikowanych dopłat do leków.

Dalszy wpływ na pozycję USA miał brak jasnej krajowej strategii walki z HIV, przy czym wcześniejsza próba administracji Clintona nie obejmowała ani terminu na spełnienie konkretnych celów, ani szczegółów, które biura federalne były odpowiedzialne za wiele z tych celów .

Rozpowszechnione rozmieszczenie geograficzne populacji wirusa HIV, a także zmienność stanu Medicaid w poszczególnych stanach, dodatkowo potwierdziły wysiłki USA, pozostawiając wiele organów zdrowia publicznego bez centralnej koordynacji, która mogłaby zjednoczyć ogólnokrajową reakcję.

Epoka Obamy okiełznała administracja Trumpa

Starając się ożywić federalną reakcję na epidemię, administracja Obamy zaktualizowała Narodową Strategię HIV / AIDS dla Stanów Zjednoczonych (NHAS). W ramach NHAS rząd federalny dąży do osiągnięcia czterech kluczowych celów do 2020 r .:

Zwiększenie odsetka osób żyjących z HIV, które znają swój serostatus, do co najmniej 90 procent.

• Zredukuj liczbę nowych diagnoz o co najmniej 25 procent.
• Zredukuj odsetek młodych homoseksualnych i biseksualnych mężczyzn, którzy zaangażowali się w zachowania ryzykowne wobec HIV o co najmniej 10 procent.
• Zwiększenie odsetka nowo zdiagnozowanych osób związanych z opieką medyczną specyficzną dla HIV w ciągu jednego miesiąca od rozpoznania HIV do co najmniej 85 procent.
• Zwiększenie odsetka osób ze zdiagnozowanym zakażeniem HIV, zatrzymanych w opiece medycznej specyficznej dla HIV, do co najmniej 90 procent.
• Zwiększenie odsetka osób ze zdiagnozowanym zakażeniem HIV, zatrzymanych w opiece medycznej specyficznej dla HIV, do co najmniej 90 procent.

• Zwiększenie odsetka osób ze zdiagnozowaną infekcją HIV, które są wirusowo stłumione do co najmniej 80 procent. It Chociaż szacuje się, że koszt NHAS byłby w przedziale 15 miliardów dolarów w ciągu pięcioletniego okresu, niektórzy sugerowali, że oszczędności dla amerykańskiego systemu opieki zdrowotnej – zarówno pod względem zapobiegania infekcjom, jak i śmierci – mogą być takie, wysokie jak 18 miliardów dolarów.

• Prawdopodobieństwo podjęcia takiego poziomu inwestycji w ramach Administracji Trump wydaje się niewielkie, biorąc pod uwagę cel GOP, polegający na odwróceniu wielu aspektów ACA i drastycznym przebudowie programów Medicaid, mających na celu zapewnienie opieki zdrowotnej dla biedniejszych, wrażliwych społeczności.

W październiku 2017 r. Prezydent posunął się o krok dalej, osłabiając krajowe wysiłki na rzecz HIV, podpisując postanowienie wykonawcze, które pozwala pracodawcom odmówić kontroli urodzeń zgodnie z wymogami ACA w zakresie Essential Benefit. Porządek został oparty na twierdzeniu, że pracodawcy powinni mieć prawo do odmowy kontroli urodzeń, a nie ze względów ekonomicznych, ale wyłącznie z powodów religijnych lub "moralnych".

Nawiązuje do starań Partii Republikańskiej pod koniec lat 90., by odmówić finansowania afrykańskim organizacjom charytatywnym zajmującym się HIV, które promowały wszelkie formy planowania rodziny, w tym kontrolę urodzeń lub aborcję. Był to (i pozostaje) kamień węgielny nieuzasadnionej, ale często powtarzanej doktryny GOP opartej na abstynencji, która niezmiennie zwiększa wskaźniki HIV i innych chorób przenoszonych drogą płciową.

Widoczny brak zainteresowania administracją Trumpa został dodatkowo potwierdzony przez fakt, że cele NHAS zostały całkowicie usunięte z rządowej strony HIV.gov.

Pozostaje niejasne, co, jeśli w ogóle, administracja Trumpa zrobi, aby zająć się, a nawet przyznać, że obecny kryzys dotyka mocno dotkniętych afroamerykańskimi i gejowskimi społecznościami. W przeglądzie bazy danych WHO / AIDS Światowej Organizacji Zdrowia Stany Zjednoczone padły ofiarą nie tylko największego rozpowszechnienia wirusa HIV we wszystkich krajach o wysokim dochodzie w Ameryce Północnej i Europie, ale także drugiego największego rozpowszechnienia HIV – przewyższającego jedynie Łotwę 0,7 procent.