We wrześniu 2016 r. Wyniki badań opublikowanych w JAMA Internal Medicine wykazały, że kobiety akademickie w 24 amerykańskich szkołach medycznych zarabiają o około osiem procent mniej pieniędzy niż mężczyźni.
Niedawno, wyniki innego badania opublikowanego również w JAMA Internal Medicine sugerują, że kobiety internistki pracujące w szpitalach (aka szpitale) są, przynajmniej obiektywnie, bardziej skuteczne w leczeniu starszych pacjentów niż ich męscy odpowiednicy.
Wzięte razem wyniki tych odrębnych badań można interpretować w następujący sposób: Istnieje kilka kobiet hospitalizowanych zapewniających lepszą opiekę niż ich męskie odpowiedniki i zarabiających mniej za to.
Pomimo przejścia ustawy z 1963 r. O równej płacy, kobiety nadal zarabiają mniej niż mężczyźni. Niestety, zróżnicowanie wynagrodzenia ze względu na płeć nie jest niczym nowym i smutną rzeczywistością życia, którą realizuje ogromna większość kobiet, które podejmują pierwszą pracę po ukończeniu college’u. Według Amerykańskiego Stowarzyszenia Uniwersyteckich Kobiet (AAUW), "kobiety, które ukończyły rok nauki w college’u i zarabiają w pełnym wymiarze czasu, średnio wynoszą 82 procent tego, co zarabiają ich rówieśnicy".
Ale perspektywa, że niektóre kobiety mogą zostać hospitalizowanymi zapewnienie lepszej opieki niż ich koledzy jest szczególnie godna uwagi i ma implikacje egzystencjalne. Przecież to kuszące, aby myśleć, że ponieważ mężczyźni i kobiety są wykształceni i wyszkoleni w tych samych szkołach medycznych i medycznych programach szkoleniowych, opieka, którą zapewniają, powinna być względnie porównywalna.
Jednakże, po dostosowaniu do zmiennych zakłócających, nie wydaje się, żeby tak zawsze było, a badacze w tym badaniu przypisują tę rzeczywistość faktowi, że kobiety-lekarze praktykują inaczej niż mężczyźni.
Badania
W artykule z 2016 r. Zatytułowanym "Porównanie śmiertelności szpitalnej i odsetka readmisji dla pacjentów z Medicare leczonych przez mężczyzn i lekarzy płci żeńskiej", grupa naukowców z Harvardu zbadała dużą losową próbę beneficjentów usług typu "opłata za usługę" od 1 stycznia. 2011 i 31 grudnia 2014 r., Co daje ponad 1,5 miliona hospitalizacji.
Średni wiek hospitalizowanego pacjenta wynosił około 80 lat.
Według naukowców pacjenci leczeni przez żeńskich hospitalizowanych w szerokim zakresie chorób mieli niższy 30-dniowy wskaźnik umieralności i mniejszą niż 30 dni częstość readmisji niż podobni pacjenci leczeni przez męskich lekarzy. W przypadku starszych pacjentów z poważnymi problemami medycznymi, którzy wymagają hospitalizacji, prawdopodobnie dwa największe obiektywne wskaźniki niepowodzenia leczenia klinicznego w warunkach szpitalnych to (1) liczba pacjentów umierających po wypisaniu ze szpitala, mierzona w tym badaniu przez 30-dniową śmiertelność stawka i (2) liczba osób, które w konsekwencji zostaną ponownie przyjęte do szpitala z tego samego powodu, mierzonego w tym badaniu przez
30-dniową stawkę readmisji .W tym badaniu 30-dniowa skorygowana śmiertelność pacjentów mierzona wśród lekarzy kobiet wynosiła 11,07%, a mężczyźni 11,49%. 30-dniowa skorygowana stopa readmisji wynosiła 15,02% wśród kobiet świadczących usługi opiekuńcze i 15,57% wśród męskich usługodawców. A Chociaż różnica tych stóp może wynosić mniej niż 1%, należy wziąć pod uwagę, że różnice te mogą oznaczać, że – jeśli okaże się, że to powiązanie okazało się przyczynowe – dodatkowe 32 000 osób mogło zostać uratowanych w samej populacji Medicare, gdyby męscy szpitalni osiągnęli takie same wyniki kliniczne jak kobiety. Jeśli to powiązanie miałoby zostać przetłumaczone na populacje non-Medicare, efekt mógłby być znacznie większy.Aby humanizować te prognozy, 32 000 mniej śmierci oznacza, że będą tysiące dziadków w Ameryce, którzy mogą świętować urodziny, uroczystości i imprezy świąteczne. I pamiętaj, że wspomnienia są bezcenne.
Dlaczego różnica?
Zdaniem naukowców: "Literatura wykazała, że lekarze mogą częściej stosować się do wytycznych klinicznych, częściej stosować profilaktykę, korzystać z komunikacji bardziej skoncentrowanej na pacjencie, wykonywać lepiej lub lepiej badania standardowe i zapewnić więcej konsultacji psychospołecznych ich pacjentom niż ich rówieśnikom płci męskiej. "Ponadto różnice w praktyce klinicznej zdają się przenosić także na opiekę podstawową lub ambulatoryjną.
Obecne badanie jako pierwsze wykazało, że takie różnice mogłyby w jakiś sposób przyczynić się do lepszych wyników leczenia pacjentów.
Badacze nie mają dokładnego pojęcia, dlaczego zaobserwowano te wyniki. Seks lekarza w żaden sposób nie decyduje o tym, czy starszy pacjent ma lepsze samopoczucie, czy żyje po wypisaniu ze szpitala. Zamiast tego płeć lekarza jest wskaźnikiem innych zmiennych moderujących, które przyczyniają się do poprawy dobrostanu pacjentów, takich jak podejmowanie decyzji klinicznych.
Co ciekawe, naukowcy stawiają hipotezę, że w oparciu o dane z branż innych niż opieka zdrowotna mężczyźni mogą być mniej świadomi przy rozwiązywaniu złożonych problemów.
W związku z tym nie jest jasne, czy lekarze transpłciowi doświadczają lepszych lub gorszych wyników klinicznych niż lekarze płci męskiej lub żeńskiej. Dane socjodemograficzne w tym badaniu były zgłaszane samodzielnie, a odpowiedzi uczestników lekarzy ograniczały się do mężczyzny lub kobiety … nie przedstawiono żadnej opcji transpłciowej.
Co to wszystko oznacza dla Ciebie?
Po pierwsze, pozwól mi powiedzieć, co nie oznaczają wyniki tego badania. Wyniki te nie oznaczają, że następnym razem, gdy twoja starsza osoba jest kochana, jest hospitalizowana, najlepsza jest kobieta w szpitalu. Wszyscy lekarze są różni, a na świecie jest mnóstwo doskonałych lekarzy płci męskiej i żeńskiej. Proszę pamiętać, że wyniki tego badania sugerują związek między płcią
hospitalist
a tym, jak dobrze członkowie konkretnej populacji pacjentów
przeżywają po wyjściu ze szpitala – to wszystko.
Kolejna błędna interpretacja wyników tego badania obejmuje rozszerzenie tego związku na wszystkie typy lekarzy. Badacze biorący udział w tym badaniu przyglądali się opiece szpitalnej lub szpitalnej świadczonej przez żeńskich i męskich internistów ogólnych. Chociaż w praktyce klinicznej (gabinetowej) zaobserwowano różnice w praktyce między lekarzami płci męskiej i żeńskiej, nie jest jasne, czy związek między lepszymi wynikami klinicznymi a płcią żeńską świadczeniodawcy jest w jakikolwiek sposób związany z całą gamą specjalności, a my nie ma dowodów na poparcie takich powiązań. Konieczne będzie przeprowadzenie dalszych badań w celu sprawdzenia, czy to powiązanie sprawdza się w warunkach poza szpitalem. Innymi słowy, wyniki tego badania nie powinny dyktować preferencji w różnych warunkach klinicznych. Nie powinieneś czytać tego artykułu lub badania, a następnie zawsze wybierać dostawcę usług medycznych dla kobiet, czy to lekarza pierwszego kontaktu, chirurga czy innego specjalisty, ponieważ uważasz, że zapewni lepszą opiekę niż jej koledzy. Zamiast tego, wyniki tego badania podważają bardziej zdroworozsądkowe założenie egzystencjalne, że lekarze płci męskiej i żeńskiej powinni przeciętnie zapewniać porównywalną opiekę. Wyniki tego badania sugerują, że może istnieć coś szczególnego w opiece świadczonej przez szpitalną kobietę, która przekłada się na lepszą obsługę. Nie jest jasne, czy tę szczególną różnicę można było nauczyć lub w inny sposób zreplikować wśród swoich męskich odpowiedników. Z perspektywy społecznej badanie to podkreśla jeszcze okrutną rzeczywistość siły roboczej; że nawet jeśli kobieta wykona swoją pracę lepiej niż mężczyzna, najprawdopodobniej nadal będzie zarabiać mniej. W rzeczywistości lekarze zarówno płci męskiej, jak i żeńskiej zazwyczaj otrzymują znaczne kwoty pieniędzy, a różnica w wynagrodzeniach kobiet i mężczyzn prawdopodobnie jest bardziej alarmująca i wymagająca, na przykład wśród samotnych matek walczących o utrzymanie swoich rodzin. Niemniej jednak, w świetle ostatnich badań z Harvardu, różnice w wynagrodzeniach kobiet i mężczyzn między kobietami w szpitalach wydają się szczególnie jaskrawe.
