Szczepionka DTaP to szczepionka skojarzona stosowana do immunizacji małych dzieci przeciwko trzem różnym chorobom zakaźnym: błonicy, tężcowi i krztuścowi (krztuścowi).
Nie należy go mylić ze szczepionką DTP, która uodparnia na te same choroby, ale nie jest już stosowana w Stanach Zjednoczonych. Podobnie szczepionka przeciw TDaP obejmuje te same choroby, ale jest stosowana tylko w przypadku starszych dzieci i dorosłych.
Dlaczego DTaP zastąpiono DTP
Szczepionka DTP istnieje od 1949 roku i była jedną z pierwszych, które połączyły wiele szczepionek w jedno wstrzyknięcie. Łączyła ona szczepionkę przeciw krztuścowi (utworzoną w 1914 r.) Ze szczepionką przeciw błonicy (1926 r.) I szczepionką przeciw tężcowi (1938 r.). DTP stanowiło ważny punkt zwrotny w zapobieganiu tym chorobom, redukując roczny występowanie kokluszu w pojedynkę z 200 000 w 1940 do nieco ponad 20 000 obecnie.
Pomimo sukcesu działania niepożądane szczepionki DTP doprowadziły do stopniowego spadku jej stosowania, co doprowadziło do wzrostu liczby zakażeń i zgonów do końca XX wieku.
Aby rozwiązać te niedociągnięcia, naukowcy opracowali bezpieczniejszą wersję w 1999 r., Znaną jako szczepionka DTaP. "A" w DTaP jest więcej niż przypadkowe. Jest używany do opisania bezkomórkowego składnika krztuśca szczepionki. Szczepionka bezkomórkowa z definicji jest tą, w której zastosowano komponent zarazy zamiast całej, inaktywowanej komórki.
Podczas gdy wiele szczepionek pełnokomórkowych jest bezpiecznych i skutecznych, wykorzystanie całego zakażenia oznacza, że należą one do najprostszych ze wszystkich szczepionek. W przypadku krztuśca zewnętrzna skorupa bakterii składa się z tłuszczy i polisacharydów, które są endotoksyczne, co oznacza, że mogą powodować ogólne zapalenie całego ciała.
Z tego powodu dzieci, którym podano szczepionkę DTP, czasami doświadczały wysokiej gorączki, drgawek gorączkowych (drgawki związane z gorączką), a nawet omdlenia.
Natomiast szczepionka DTaP zawiera tylko antygenowe składniki komórek. Antygeny są białkami wykorzystywanymi przez układ odpornościowy do identyfikacji i rozpoczęcia ataku na szkodliwą substancję. (Pomyśl o nich jako o "zapachu" zakażenia, a nie o zarażeniu.) Usuwając endotoksyny i stosując tylko antygeny, szczepionka DTaP może pobudzić odpowiedź immunologiczną przy znacznie mniejszych skutkach ubocznych.
Z tego powodu Centrum Kontroli i Zapobiegania Chorób (CDC) zaleciło zastąpienie szczepionki DTP przez DTaP w 1996 r.
Choroby zapobiegają szczepionce
Błonica, tężec i krztusiec to choroby wywoływane przez bakterie, które jeśli nie jest leczone, może spowodować ciężkie choroby i śmierć. Błonica i krztusiec są przenoszone z człowieka na człowieka. Tężec wchodzi do organizmu poprzez rany lub rany.
- Błonica jest spowodowana przez bakterie ory Corynebacterium diphtheriae . Łatwo rozprzestrzenia się przez kaszel, kichanie lub bezpośredni kontakt ze skażonym przedmiotem, takim jak zabawka. Dwa do trzech dni po ekspozycji toksyny z bakterii mogą powodować objawy oddechowe (w tym grubą, szarą powłokę w nosie lub gardle), osłabienie, powiększone węzły chłonne i gorączkę. Jeśli dostanie się do krwiobiegu, może uszkodzić serce, nerki i nerwy. Tężec
- jest spowodowany przez bakterie Clostridium tetani , których zarodniki znajdują się w glebie, kurzu i gnoju. Zarazy dostają się do organizmu przez zranioną skórę, często gdy skóra zostaje przebita zanieczyszczonym przedmiotem, takim jak gwóźdź. Tężec jest często nazywany "szczęką szczękową", ponieważ może powodować silne napięcie mięśni szczęki. Może to prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych, utrudniając oddychanie, a nawet połknąć. Krztusiec
- wywołuje bakterie ord Bordetella pertussis , które przyczepiają się do niewielkich, podobnych do włosów występów (zwanych rzęskami), które wyścielają górne drogi oddechowe. Bakterie uwalniają toksyny, które nie tylko uszkadzają rzęski, ale powodują pęcznienie dróg oddechowych. Podobnie jak błonica, krztusiec rozprzestrzenia się przez kaszel, kichanie lub po prostu przebywanie w tej samej przestrzeni powietrznej przez dłuższy czas. Objawy pojawiają się w ciągu pięciu do 10 dni ekspozycji i mogą obejmować gorączkę niskiej jakości, bezdech (przerwy w oddychaniu), wymioty, zmęczenie i charakterystyczny, wysoki "krztusiec" kaszel. Może również rozwinąć się zapalenie płuc. Kto powinien otrzymać szczepionkę DTaP? Ponieważ ich imiona są tak podobne, ludzie nie są pewni, czy potrzebują szczepionki DTaP lub TDaP. Ponadto istnieją również szczepionki DT i Td, które są stosowane w celu zapobiegania jedynie tężcowi i błonicy.
Podstawowa różnica w tych szczepionkach zależy od tego, komu są one odpowiednie. Zgodnie z zaleceniami CDC:
DTaP jest zalecany dla dzieci w wieku poniżej siedmiu lat i zawiera więcej antygenów, aby lepiej budować obronę immunologiczną.
DT jest zalecany dla dzieci poniżej 7 lat, u których szczepionka przeciwko krztuścowi jest przeciwwskazana (zwykle z powodu wcześniejszej reakcji alergicznej).
- TDaP jest szczepionką przypominającą podawaną dzieciom powyżej siódmej i dorosłej osoby i wymaga mniej antygenów, aby zwiększyć ochronę.
- Td to szczepionka przypominająca podawana młodym i dorosłym, którzy mogą być mniej zagrożeni kokluszem.
- Szczepionka DTaP jest sprzedawana pod nazwami Daptacel i Infarix. Szczepionka TDaP jest sprzedawana pod markami Adacel i Boosterix. Tymczasem szczepionka Td jest sprzedawana pod nazwą Tenivac, podczas gdy szczepionka DT jest ogólnie dostępna.
- Istnieją również szczepionki skojarzone, które chronią przed tymi i innymi chorobami. Obejmują one Kinrix (DTaP i polio), Pediarix (DTaP, polio i zapalenie wątroby B) i Pentacel (DTaP, polio i
Haemophilus influenzae
typ b). Harmonogram szczepień Szczepionkę DTaP podaje się w postaci iniekcji domięśniowej, dostarczanej do zewnętrznego mięśnia udowego u niemowląt i małych dzieci lub mięśnia naramiennego górnej części ramienia u nastolatków i dorosłych. Liczba i harmonogram dawek różnią się w zależności od wieku i okoliczności danej osoby:
W przypadku niemowląt pięć oddzielnych ujęć zaplanowano na dwa, cztery i sześć miesięcy, między 15 a 18 miesiącem oraz między 4 a 6 rokiem życia. Następnie należy podać dawkę przypominającą Tdap, gdy dziecko ma od 11 do 12 lat. Następnie można podać dawkę przypominającą Td co 10 lat.
W przypadku dorosłych, którzy nie zostali zaszczepieni, można użyć jednego strzału TDaP. Strzały wzmacniające Td należy następnie podawać co 10 lat.
- Dodatkowo kobiety w ciąży powinny otrzymywać pojedynczą dawkę Tdap, najlepiej w okresie od 27 do 36 tygodni.
- Skutki uboczne
- Skutki uboczne szczepionki DTaP są łagodne i mogą obejmować:
Gorączkę o niskim stopniu złośliwości
Zaczerwienienie, obrzęk, bolesność lub tkliwość w miejscu wstrzyknięcia
- Bóle głowy
- Zmęczenie
- Objawy mają tendencję do rozwoju od jednego do trzech dni po strzał i są bardziej powszechne po czwartym lub piątym zastrzyku. Obrzęk zwykle ustępuje w ciągu od jednego do siedmiu dni. Rzadziej dochodzi do wymiotów.
