Rozpoznanie zatrucia tlenkiem węgla jest trudniejsze, niż się wydaje. Teoretycznie ekspozycja tlenku węgla prowadzi do wysokiego poziomu tlenku węgla we krwi, i to jest diagnoza. W rzeczywistości ekspozycja tlenku węgla jest zarówno stężeniem (ile tlenku węgla znajduje się w powietrzu), jak i czasem (jak długo pacjent oddycha), co oznacza, że diagnozowanie zatrucia tlenkiem węgla jest kombinacją rozpoznawania objawów przedmiotowych i dolegliwości, jak również mierzenie ilości CO w krwioobiegu.
Samokontrola / testowanie w domu
Nie ma opcji autodiagnostyki zatrucia tlenkiem węgla, ale każdy, kto ma dezorientację lub utratę przytomności, powinien poprosić o pomoc 911. Ponadto, należy podejrzewać zatrucie tlenkiem węgla, jeśli więcej niż jedna osoba w budynku ze źródłem spalania (piec, kominek, urządzenia gazowe, piec opalany drewnem itp.) Skarży się na bóle głowy i nudności.
Jeśli podejrzewa się zatrucie tlenkiem węgla, wszyscy mieszkańcy budynku powinni wyjść na zewnątrz, aby odetchnąć świeżym powietrzem, wraz z dzwonieniem 911. Jeśli podejrzewasz zatrucie CO, nie próbuj prowadzić; zadzwonić po karetkę.
CO we krwi
Tlenek węgla (CO) wiąże się z hemoglobiną w podobny sposób, w jaki działa tlen. Niestety, hemoglobina ma około 230 razy powinowactwo do CO, niż do tlenu, więc nawet niewielka ilość wziewanego tlenku węgla wiąże się z hemoglobiną i blokuje tlen z równania. Nazywamy hemoglobinę, która jest przyłączona do CO "karboksyhemoglobiny" i to jest miara, której używamy do określenia ciężkości zatrucia tlenkiem węgla.
Pierwsze badanie respondentów
Niektóre osoby reagujące na pierwszą chorobę mają zdolność pomiaru karboksyhemoglobiny we krwi za pomocą urządzenia zwanego pulsoksymetrem tlenku węgla. W szczególności pulsoksymetr CO mierzy nasycenie tlenku węgla w hemoglobinie (SpCO). Używa fal świetlnych (zwykle świeciło przez koniuszki palców) do nieinwazyjnego pomiaru saturacji tlenku węgla.
Inna forma nieinwazyjnego pomiaru wykorzystuje wydychane powietrze do określenia poziomów tlenku węgla. Niektóre badania wykazały, że CO w wydychanym powietrzu jest niedokładne, jako wskazanie zatrucia tlenkiem węgla.
SpCO nie jest powszechnie mierzone przez wszystkich respondentów, więc historia i badanie fizykalne są nadal złotym standardem na miejscu zdarzenia. Niestety, tradycyjna pulsoksymetria, stosowana do pomiaru tylko tego, czy hemoglobina jest nasycona oksygenem, czy nie, jest oszukiwana przez zatrucie tlenkiem węgla, aby pokazać sztucznie wysokie nasycenie tlenu, gdy występuje karboksyhemoglobina. To sprawia, że jeszcze ważniejsze jest uzyskanie dobrej historii i badanie fizykalne pacjenta.
Badania laboratoryjne
W szpitalu stosuje się bardziej inwazyjny, ale dokładniejszy test. Nazywa się to gazem krwi.
Testy z gazem krwi mierzą ilość gazów atmosferycznych – zwykle tlenu i dwutlenku węgla – we krwi, pobierając krew z tętnic. Większość innych badań krwi pobiera krew z żył, co jest łatwiejsze i bezpieczniejsze dla pacjenta.
Testy z gazem krwi tętniczej są standardem dla tlenu i dwutlenku węgla, ponieważ te gazy zmieniają się znacznie przed i po przepłynięciu krwi przez tkanki ciała. Gazy tętnicze – raczej niż żylne – mierzą potencjał hemoglobiny do dostarczania tlenu i usuwania dwutlenku węgla.
Ponieważ tlenek węgla nie jest ani używany, ani łatwo usuwany z krwioobiegu, można go badać za pomocą krwi tętniczej lub żylnej.
Testy na gaz krwi są uważane za dokładniejsze niż pulsoksymetria CO. Mimo że oksymetria jest przydatna do identyfikacji pacjentów na miejscu zdarzenia, u których potencjalnie może wystąpić zatrucie tlenkiem węgla, należy pobrać gazy krwi, aby potwierdzić poziomy karboksyhemoglobiny.
Obrazowanie
Ostre zatrucie tlenkiem węgla, które pochodzi z wysokich stężeń tlenku węgla we względnie krótkich okresach ekspozycji, nie jest jedynym skutkiem ekspozycji tlenku węgla. Przewlekła (długotrwała) ekspozycja tlenku węgla przy znacznie niższych stężeniach może również powodować uszkodzenie tkanek, szczególnie serca i mózgu.
Nawet jeśli poziom karboksyhemoglobiny u pacjentów z przewlekłą ekspozycją może być niższy niż u pacjentów z ostrymi postaciami, istnieją inne sposoby identyfikacji uszkodzeń. Najczęstsze jest patrzenie na tkanki za pomocą obrazowania medycznego. Rezonans magnetyczny (MRI) jest najlepszym sposobem na zbadanie mózgu pod kątem potencjalnego urazu spowodowanego zatruciem tlenkiem węgla.
Diagnozy różnicowe
Ze względu na niejasność większości objawów związanych z zatruciem tlenkiem węgla – nudności, wymioty, ból głowy, zmęczenie, ból w klatce piersiowej – inne podejrzenia są regularnie podejrzane. Wysokie stężenie tlenku węgla w domu pacjenta sugeruje możliwość zatrucia tlenkiem węgla, ale inne przyczyny wciąż muszą być wykluczone.
Lista diagnoz różnicowych jest zbyt szeroka, aby ją zidentyfikować. Każdy przypadek jest inny i powinien zostać oceniony na podstawie prezentacji, historii i testów pacjenta.
