Według United Network for Organ Sharing (UNOS), w okresie od 1 stycznia 1988 r. Do 30 czerwca 2016 r. Przeszczepiono w Stanach Zjednoczonych 669 556 narządów Stany Zjednoczone. Chociaż liczby te są zadziwiająco imponujące, po prostu nie ma wystarczającej liczby organów dostępnych dla tych, którzy ich potrzebują. Obecnie 120.139 osób potrzebuje ratunkowego przeszczepu narządów.
Oto sześć najczęściej stosowanych przeszczepień pojedynczych narządów w kolejności malejącej częstotliwości. Poszczególne przeszczepy są określone, ponieważ biorcy narządów często otrzymują więcej niż jeden narząd w tym samym czasie. Na przykład liczba przeszczepów nerek / trzustki (21,727) w wyżej wymienionym okresie jest większa niż liczba samych przeszczepów trzustki (8235).
1Kidney
Liczba przeszczepów nerek od 1 stycznia 1988 r. Do 30 czerwca 2016 r. Wynosiła395,510
Nerki są najczęściej przeszczepionym narządem. W 2011 r. Przeprowadzono 11 835 transplantacji nerki od dawcy i dawcy oraz 5772 transplantacji żywych dawców.
Przeszczepienie nerki jest stosowane w leczeniu osób ze schyłkową niewydolnością nerek lub niewydolnością nerek. Zazwyczaj taka niewydolność nerek wynika z cukrzycy lub ciężkiego nadciśnienia. W przeważającej części przeszczepy nerki są skuteczniejsze od dializy i poprawiają styl życia i zwiększają długość życia w większym stopniu niż dializa.
W latach sześćdziesiątych jedynym lekiem immunosupresyjnym, który zwalczaliśmy odrzucenie narządów, były azatiopryna i prednizon. Ponieważ w tych wczesnych latach transplantacji mieliśmy mniej leków immunosupresyjnych, nerki pobierane od żywych dawców były bardziej prawdopodobne niż nerki pobierane od zmarłych dawców.
Dzisiaj mamy różne leki, które pomagają tłumić odpowiedź immunologiczną u osób, które otrzymują przeszczepy nerki. W szczególności te leki tłumią różnorodne odpowiedzi immunologiczne, w tym te wywołane przez bakterie, grzyby i nowotwory złośliwe.
Środki stosowane do tłumienia odrzucania są szeroko klasyfikowane jako czynniki indukujące lub środki konserwujące. Indukcje zmniejszają ryzyko ostrego odrzucenia i są podawane w momencie przeszczepu. U osób otrzymujących nerki, te czynniki indukujące obejmują przeciwciała, które eliminują stosowanie albo steroidów, albo inhibitorów kalcyneuryny (cyklosporyny i takrolimusu) i związanych z nimi toksyczności.
Terapia podtrzymująca pomaga zapobiegać ostrym odrzuceniom i utracie nerki. Zazwyczaj pacjenci otrzymują następującą terapię: prednizon (steroidy), inhibitor kalcyneuryny i antymetabolit (pomyśl azitoprynę lub, częściej, mykofenolan mofetylu). Terapia podtrzymująca jest korygowana w czasie.
Dzięki polepszeniu leczenia immunosupresyjnego, utrata przeszczepionych nerek z powodu ostrego odrzucenia jest niezbyt częsta. Według stanu na grudzień 2012 r. Liczba biorców nerki, którzy przeżyli po pięciu latach lub wskaźnik przeżycia pięcioletniego, wyniósł 83,4% w przypadku nerek pobranych od zmarłych dawców i 92% w przypadku nerek pobranych od żywych dawców.
Jednak z czasem funkcja nerek przeszczepionych jest dotknięta słabo poznanym procesem przewlekłym, obejmującym zwłóknienie śródmiąższowe, atrofię cewkową, waskulopatię i kłębuszków nerkowych. Tak więc przeciętna długość życia osób otrzymujących nerki od żywych dawców wynosi 20 lat, a dla odbiorców zmarłych narządów od dawców wynosi 14 lat.
Żyjący dawcy będący wolontariuszami powinni zostać oczyszczeni z poważnych schorzeń, a zmarli dawcy nie powinni mieć żadnych typów chorób, które mogą być przenoszone na biorcę, takich jak HIV, zapalenie wątroby lub rak przerzutowy.
Dawcy są dopasowywani do biorców za pomocą antygenów grup krwi (np. Grupa krwi) i antygenów głównego kompleksu zgodności tkankowej HLA. Odbiorcy nerek, którzy są lepiej dopasowani przez typy HLA, radzą sobie lepiej niż ci z niedopasowanymi typami HLA. Zazwyczaj krewni pierwszego stopnia częściej wyrażają pasujące antygeny transplantacyjne HLA. Innymi słowy, krewny pierwszego stopnia jest bardziej prawdopodobne, że dostarczy zdolny do życia narząd, który będzie lepszy od nerki od martwego ciała.
Operacja przeszczepienia nerki jest stosunkowo nieinwazyjna, a narząd umieszczony jest na dole pachwinowym, bez konieczności naruszania jamy otrzewnej. Jeśli wszystko pójdzie gładko, odbiorca nerki może oczekiwać, że zostanie wypisany ze szpitala w doskonałym stanie po pięciu dniach.
Nerki pobrane od zmarłych dawców można przechowywać przez około 48 godzin przed przeszczepem. Tym razem personel medyczny ma odpowiedni czas na pisanie, krzyżowanie, selekcję i transport tych narządów.
2 iver
Liczba przeszczepów wątroby między 1 stycznia 1988 r. A 30 czerwca 2016 r. Wyniosła 3,143 856.Podobnie jak w przypadku nerki i transplantacji nerek, wątroby mogą pochodzić od żywych dawców. Zmarłe dawstwa narządów wątroby pochodzą zazwyczaj od dawców martwych mózgu, którzy są młodsi niż 60 lat. Dawca zmarły musi spełniać określone kryteria, w tym brak uszkodzeń wątroby spowodowanych urazami lub chorobami takimi jak zapalenie wątroby.
Specjaliści dopasowują dawców do odbiorców korzystających z kompatybilności ABO i wielkości osoby. Co ciekawe w przypadkach nagłych wątroba może być podzielona (rozdwojona wątroba) i dostarczona dwóm dzieciom. Również w przypadkach nagłych lub znacznych niedoborów narządów można stosować wątroby niekompatybilne z ABO. W przeciwieństwie do przeszczepów nerek, wątroby nie trzeba badać pod kątem zgodności z HLA.
Wątroba jest jedynym narządem trzewnym posiadającym niezwykły potencjał regeneracyjny. Innymi słowy, wątroba odrasta. Ten potencjał regeneracyjny jest powodem, dla którego możliwe jest częściowe przeszczepienie wątroby. Po przeszczepieniu porcji lub płata wątroby nastąpi jej regeneracja.
Przy transplantacji wątroby większy płat prawego płata jest preferowany względem lewego płata. Co więcej, chociaż wykonuje się częściowe przeszczepy wątroby pobrane od żywych dawców, typowo wątroby pobiera się od zwłok. W 2012 r. Tylko 4 procent przeszczepów narządów wątrobowych (246 zabiegów) uzyskano od żywych dawców.
Transplantacja wątroby jest oferowana jako metoda leczenia po wyczerpaniu wszystkich innych opcji. Jest on przeznaczony dla osób z ciężką i nieodwracalną chorobą wątroby, dla których nie ma dalszych możliwości leczenia medycznego lub chirurgicznego. Na przykład osoba z zaawansowaną marskością wątroby spowodowaną przez zapalenie wątroby typu C lub alkoholizm może być kandydatem do przeszczepienia wątroby.
Przy transplantacji wątroby bardzo ważne jest wyczucie czasu. Osoba przyjmująca przeszczep musi być na tyle chora, aby potrzebować przeszczepu, ale na tyle dobrze, aby wyzdrowieć po operacji.
Przeszczepienie całej wątroby lub
ortotopowego przeszczepu is jest poważną operacją i technicznym wyzwaniem – szczególnie u osób z nadciśnieniem wrotnym, którego częstą przyczyną jest marskość. Połączenie nadciśnienia wrotnego i koagulopatii lub upośledzenie krzepnięcia krwi, które wynika z niewydolności wątroby, może prowadzić do znacznej utraty krwi podczas zabiegu chirurgicznego i dużych przetoczeń krwi. Ponadto, aby usunąć całą wątrobę, a następnie zastąpić ją, należy najpierw przeprowadzić sekcję (cięcie), a następnie zespolić (połączyć) kilka ważnych naczyń krwionośnych i innych struktur, takich jak żyła dolna, żyła wrotna, tętnica wątrobowa i przewód żółciowy. H 3 Serce Liczba przeszczepów serca między 1 stycznia 1988 r. A 30 czerwca 2016 r. Wynosiła 4,0 64,085.Zastąpienie serca było kiedyś czymś wymyślonym przez pisarzy science fiction, ale zrobiliśmy to. Potrzeba było ponad 200 lat na postęp w zrozumieniu zarówno immunologii, jak i usprawnień w chirurgii, a także technikę szycia i technikę otwierania drzwi do przeszczepu serca. W 1967 r. Pierwszy przeszczep serca wykonano w Kapsztadzie w Południowej Afryce przez chirurga o nazwisku Dr Christiaan Barnard.
Chociaż imponujące technologicznie, wczesne przeszczepy serca nie przedłużyły przeżycia w żaden istotny sposób. W rzeczywistości pacjent Barnarda żył zaledwie 18 dni po otrzymaniu nowego serca. Wymagałoby ulepszenia leków immunosupresyjnych i typowania tkanek, aby poprawić przeżycie po operacji serca.
Według amerykańskiego Departamentu Zdrowia i Opieki Społecznej, w 2012 r. Pięcioletni wskaźnik przeżycia lub liczba osób, które jeszcze żyły pięć lat po transplantacji serca, wynosi 76,8%.4 Płuca
Liczba przeszczepów płuc między 1 stycznia 1988 r. A 30 czerwca 2016 r. Wynosiła 2,2 32.224.
Od 1985 r. Na świecie wykonano ponad 40 000 przeszczepów płuc. Przeszczepienie płuc odbywa się u osób ze schyłkową chorobą płuc, która nie jest nowotworowa (niezłośliwa). Oto cztery najważniejsze wskazania do przeszczepienia płuc:
Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP)
Samoistne zwłóknienie płuc
MukowiscydozaRozedma niedoboru alfa-1
Zazwyczaj płuca są pobierane od zmarłych dawców z całkowitą niewydolnością mózgu (śmierć mózgu). Jednak od 15 do 20 procent takich dawców ma płuca odpowiednie do przeszczepu.
- W przypadku większości typów chorób wymagających transplantacji płuc można przeszczepić jedno lub dwa płuca. W przypadku mukowiscydozy i innych postaci rozstrzeni oskrzelowych należy przeszczepić oba płuca. Przeprowadza się przeszczep obu płuc w celu powstrzymania infekcji przed rozprzestrzenianiem się z natywnej tkanki płucnej do przeszczepionej tkanki płucnej. Chociaż jeden lub dwa płuca można przeszczepić w celu leczenia większości rodzajów chorób, zwykle preferowane jest przeszczepienie dwóch płuc.
- Prawe płuco jest podzielone na trzy płaty, a lewe płuco jest podzielone na dwa płaty. Transplantacja płata pobranego od żywego dawcy została przeprowadzona w przeszłości, ale obecnie jest rzadka. Zazwyczaj taki przeszczep lobarowy był wykonywany u nastolatków i młodych dorosłych z mukowiscydozą, którzy prawdopodobnie zginęliby w oczekiwaniu na obustronny (lub podwójny) przeszczep płuc nabytych od zmarłego dawcy lub zwłok.
- Zwykle jakość życia poprawia się wyraźnie u osób otrzymujących przeszczepy płuc. Rzeczywisty czas, w jakim dana osoba żyje z przeszczepem, jest różny w zależności od tego, która choroba wymagała przeszczepu, a także od wieku biorcy – z młodszymi biorcami żyjącymi dłużej – oraz od procedury przeszczepienia. Ogólnie rzecz biorąc, wiele osób, które otrzymują przeszczepy płuc, żyje około 10 lat, zanim nieuchronnie ustąpi długotrwałe odrzucenie.
- 5 Trzustka
Liczba przeszczepów trzustki między 1 stycznia 1988 a 30 czerwca 2016 r. Wynosiła ,2 8235.
Pierwszy przeszczep trzustki wykonali William Kelly i Richard Lillehei na University of Minnesota w 1966 roku. Od tamtej pory wykonano ponad 25 000 przeszczepów trzustki w Stanach Zjednoczonych i ponad 35 000 na całym świecie. Zazwyczaj trzustki są pobierane od zmarłych dawców; jednakże, choć znacznie rzadziej, można również stosować żywych dawców.
Przeszczep trzustki jest definitywnym długotrwałym leczeniem u osób z cukrzycą insulinozależną (cukrzyca typu 1). Przeszczep taki może przywrócić prawidłową homeostazę glukozy i metabolizm, a także zmniejszyć ryzyko powikłań odległych w następstwie cukrzycy.
Należy zauważyć, że przeszczepy trzustki są często porównywane z przeszczepami wysepek, które są mniej inwazyjne. Komórki wysepek to skupiska komórek trzustki, które produkują hormony, takie jak insulina i glukagon. Chociaż przeszczepy wysepek uległy znacznej poprawie w ostatnich latach, przeszczepy trzustki działają lepiej niż przeszczepy wysepek. Zamiast konkurencyjnych procedur, najlepiej jest przeglądać przeszczepy trzustki i wysepek jako procedury uzupełniające, które mogą pomóc potrzebującemu. I 6 Intensywność
Liczba przeszczepów jelita między 1 stycznia 1988 a 30 czerwca 2016 r. Wynosiła 7 2,733.
Transplantacja jelita jest złożoną procedurą. W ostatnich latach ta procedura zyskała popularność w leczeniu zespołu krótkiego jelita, w którym ludzie nie są w stanie wchłonąć wystarczającej ilości wody, kalorii, białka, tłuszczu, witamin, minerałów i tak dalej. Zazwyczaj osoby, które otrzymują przeszczepy jelit doświadczają niewydolności jelitowej i wymagają całkowitego żywienia pozajelitowego (TPN) lub żywienia dożylnego.Prawie 80 procent osób, które przeszczepiono jelita osiąga pełną funkcję w przeszczepie jelitowym. Powikłania związane z tą procedurą obejmują zakażenie CMV, ostre i przewlekłe odrzucenie oraz pooperacyjną chorobę limfoproliferacyjną.
