Od najmłodszych lat epidemii HIV naukowcy regularnie obserwowali osoby zakażone HIV, które nie przeszły na AIDS i były w stanie utrzymać stabilną liczbę CD4 i były niewykrywalne wirusowe obciążenia bez leczenia, często przez dziesięciolecia.
W ostatnich latach, kiedy badania na temat HIV zaczęły znacznie się rozwijać, okazało się, że wiele interwencji medycznych przyniosło taki sam (lub podobny) efekt u osób ze znaną infekcją HIV – nawet jeśli pozornie "oczyścił" wirusa całkowicie z ich ciał.
Czego nauczyliśmy się – i nadal uczymy się – od tych osób, może pewnego dnia dostarczyć naukowcom wiedzy potrzebnej do potencjalnego odwrócenia przebiegu zakażenia wirusem HIV lub całkowitego wyeliminowania HIV.
Oto krótki przegląd grup lub osób, które "oszukały" HIV i pomogły w rozwoju nauki o HIV:
Stephen Crohn, "Człowiek, który nie może złapać AIDS"
Stephen Crohn, który został nazwany "Człowiekiem, który potrafi "złapać AIDS" przez brytyjską gazetę Independent, stwierdzono, że miała anomalię nazywaną mutacją "delta 32" na receptorach CCR5 jego komórek CD4, których mutacja skutecznie zapobiega przedostawaniu się wirusa HIV do docelowych komórek odpornościowych. Crohna po raz pierwszy zwrócił na siebie uwagę doktora Billa Paxtona z Aaron Diamond AIDS Research Center w 1996 r., Kiedy testy nie wykazały żadnych oznak zakażenia, pomimo posiadania wielu partnerów seksualnych, z których wszyscy zmarli na AIDS. Od tego czasu mutacja została zidentyfikowana w mniej niż 1% populacji.
Odkrycie tak zwanej mutacji "CCR5-delta-32" doprowadziło do opracowania zarówno leku klasy inhibitorowej CCR5 Selzentry (marawirok), jak i procedury przeszczepu komórek macierzystych wykorzystywanej do "funkcjonalnego wyleczenia" pacjenta z HIV Timothy’ego Ray Browna w 2009 r. (patrz poniżej).
Urodzony w 1946 r., Crohn popełnił samobójstwo 23 sierpnia 2013 r., W wieku 66 lat
Timothy Ray Brown, "Pacjent z Berlina"
Timothy Ray Brown, znany również jako "Pacjent z Berlina", jest pierwszą osobą, która uwierzyła zostały "wyleczone funkcjonalnie" z HIV.
Urodzony w USA, Brown otrzymał w 2009 roku przeszczep szpiku kostnego w celu leczenia ostrej białaczki. Lekarze z Szpitala Charité w Berlinie w Niemczech wybrali dawcę komórek macierzystych z dwoma kopiami mutacji CCR5-delta-32, o których wiadomo, że nadają odporność na HIV. Rutynowe testy przeprowadzone wkrótce po przeszczepie ujawniły, że przeciwciała HIV uległy zmniejszeniu, co sugeruje całkowite wyeliminowanie wirusa z jego układu.
Podczas gdy Brown nadal nie wykazuje oznak zakażenia wirusem HIV, dwa kolejne przeszczepy komórek macierzystych przeprowadzone przez lekarzy w Brigham i Szpital Kobiecy nie przyniosły podobnych rezultatów, u obu pacjentów wystąpiło odbicie wirusa po 10 i 13 miesiącach niewykrywalnych testów. Jednak pacjenci ci nie zostali przeszczepieni mutacją Delta 32.
"Dawca 45"
W 2010 roku homoseksualny Afroamerykanin, znany po prostu jako "Dawca 45", miał silne przeciwciało neutralizujące HIV o nazwie VRC01 przez naukowców z Centrum Badań nad Szczepieniem w National Institute of Allergy and Infectious Choroby (NIAID).
Co było szczególnie istotne w odkryciu, to fakt, że VRC01 jest zdolny do wiązania 90% wszystkich globalnych szczepów HIV, skutecznie blokując infekcję nawet w momencie mutacji wirusa.
Ze względu na dużą różnorodność genetyczną wirusa HIV, większość przeciwciał defensywnych nie jest w stanie osiągnąć takiego poziomu aktywności.
Odkrycie pomogło rozszerzyć badania nad stymulacją szeroko neutralizujących przeciwciał, które mogą pewnego dnia zapobiec lub spowolnić postęp choroby bez stosowania leków przeciwretrowirusowych.
Kolejne badania w 2011 r. Pozwoliły zidentyfikować dwóch afrykańskich zakażonych wirusem HIV podobnych przeciwciał VRC01.
Kohorta Visconti
W kwietniu 2013 r. Historia o dziecku Missisipi "funkcjonalnie wyleczonym" z HIV zdobyła nagłówki na świecie. Dziecko, które otrzymało terapię przeciwretrowirusową w momencie urodzenia, zostało uznane za oczyszczone z wirusa i "funkcjonalnie wyleczone" z HIV.
Podczas gdy dziecko w końcu doświadczy wirusowego odbicia w 2014 r., Cofając roszczenia do jakiegokolwiek takiego wyleczenia, pozostały sugestie, że wczesna interwencja lekowa może przynieść korzyści, zapobiegając ukrywaniu się HIV w wielu ukrytych zbiornikach ciała.
W ślad za przypadkiem dziecka w Missisipi podano raport z Francji, w którym stwierdzono, że 14 na 70 pacjentów w trwającym badaniu Visconti było w stanie utrzymać całkowicie stłumione miano wirusa bez leczenia po przepisaniu leków przeciwretrowirusowych w ciągu dziesięciu tygodni od zakażenia.
W każdym z przypadków leczenie zostało przedwcześnie przerwane przez pacjenta. Spośród 14 zdolnych do utrzymywania trwałej supresji wirusa (niektóre przez ponad siedem lat), liczba CD4 wzrosła z średnio 500 do 900 komórek / ml, podczas gdy liczba wirusów spadła z 500 000 do mniej niż 50 komórek / ml. Prowadzone są dalsze badania mające na celu ustalenie, czy inne czynniki, genetyczne lub wirusologiczne, przyczyniły się do wyników.
Badanie pomogło wzmocnić argumenty za strategią "testuj i leczyć", w której wczesne leczenie może korelować z większą kontrolą wirusową. To, czy wczesna interwencja może rzeczywiście odwrócić infekcję – jak niektórzy sugerowali w przypadku Baby Mississippi – pozostaje w dużej mierze wątpliwe. Większość władz sugeruje obecnie, że "długotrwała remisja" jest bardziej odpowiednim określeniem, biorąc pod uwagę niepowodzenia we wcześniejszych przypadkach "leczenia funkcjonalnego".
Remontowa remisja wirusa francuskiej nastolatki
W lipcu 2015 r. Francuscy naukowcy ponownie ogłosili przypadek trwałego przeniesienia wirusa HIV, tym razem u 18-letniej dziewczynki, która była w stanie utrzymać supresję wirusa przez 12 lat bez leczenia przeciwretrowirusowego. Podobnie jak przed nią dziecko Mississippi, nastolatka otrzymała terapię skojarzoną w momencie urodzenia, którą przepisano jej w ciągu pięciu lat – często z częstością powracania wirusa z powodu słabej przyczepności leku przeciw HIV.
W piątym roku jej rodzice wycofali ją z programu badawczego i całkowicie przerywali terapię. Kiedy wrócili rok później, oni i badacze byli zaskoczeni, gdy odkryli, że dziecko miało niewykrywalny ładunek wirusa, który dziewczyna mogła utrzymać od tamtej pory.
Przyszłe badania będą miały na celu określenie mechanizmów genetycznych lub innych, takich kontroli u nastolatków z Francji i jej dorosłych odpowiedników w kohorcie Visconti.
