Istnieją dwa ogólne podejścia do leczenia migotania przedsionków:
- Spróbuj całkowicie pozbyć się migotania przedsionków i przywróć i utrzymuj normalny rytm serca (Przeczytaj o strategii kontroli rytmu)
- Pozwól migotanie przedsionków utrzymujące się podczas kontrolowania częstości akcji serca (Przeczytaj o strategii kontroli częstości)
Biorąc pod uwagę te dwie opcje, nie wiedząc nic więcej, prawie każdy zaczynałby preferować podejście kontroli rytmu.
Jednak w praktyce podejście to często okazuje się mniej skuteczne i mniej bezpieczne niż podejście kontroli stóp.
Powodem, dla którego strategia kontroli rytmu często stanowi problem, jest to, że leki antyarytmiczne są zwykle niezbędne do przywrócenia prawidłowego rytmu serca i utrzymania go. Leki te są względnie nieskuteczne, względnie toksyczne lub oba. (Należy pamiętać, że u niektórych pacjentów pozbywanie się migotania przedsionków za pomocą procedury ablacji jest wykonalne).
Szczególną troską o leki antyarytmiczne jest ich unikalna toksyczność, która często sprawia, że są trudne i stosunkowo ryzykowne w stosowaniu i przyjmowaniu. Istnieją dwa ogólne rodzaje toksyczności powszechnie spotykane w przypadku leków antyarytmicznych:
- Typowe rodzaje skutków ubocznych obserwowane w przypadku wielu leków, takich jak alergie, bezsenność, zaburzenia żołądkowo-jelitowe itp.
- Proarytmia, która stanowi główny problem z lekami antyarytmicznymi.
Proarytmia
"Proarytmia" oznacza po prostu wywoływanie arytmii serca. Oznacza to, że zamiast eliminować arytmie, leki te mogą je wytwarzać. Leki przeciwarytmiczne działają poprzez zmianę właściwości elektrycznych tkanki serca. Okazuje się, że za każdym razem, gdy zmienisz te właściwości elektryczne, mogą się zdarzyć dwie różne rzeczy – możesz spowodować, że arytmie rzadziej się pojawią (co jest celem), lub możesz spowodować większe prawdopodobieństwo wystąpienia arytmii.
Co gorsza, rodzaje arytmii wytwarzanych z proarytmią (w przeciwieństwie do samego migotania przedsionków) mogą być śmiertelne. Dlatego zawsze, gdy stosowane są leki antyarytmiczne, istnieje przynajmniej pewne ryzyko wywołania zagrażających życiu zaburzeń rytmu, które sprawiają, że lekarze i pacjenci niechętnie korzystają z nich, chyba że są naprawdę potrzebni.
Niektóre leki częściej wywołują proarytmię niż inne, a niektórzy pacjenci częściej doświadczają proarytmii niż inni. Prawdopodobieństwo proarytmii z określonym lekiem u danego pacjenta należy wziąć pod uwagę przed przepisaniem tych leków.
Leczenie migotania przedsionków
Sześć leków antyarytmicznych jest często stosowanych w leczeniu migotania przedsionków: propafenon (Rhythmol), flekainid (Tambocor), sotalol (Betapace), dofetilid (Tikosyn), amiodaron (Cordarone) i dronedaron (Multaq). Dla każdego, kto przyjmuje te leki, leczenie musi być starannie zindywidualizowane w celu zminimalizowania ryzyka toksyczności, ale można dokonać następujących uogólnień:
- Rytmol i Tambocor są stosunkowo dobrze tolerowane, o ile nie powodują proarytmii. U pacjentów młodych i zdrowych, u których nie występują choroby serca i którzy mają bardzo małe ryzyko rozwoju chorób serca, wywołują bardzo małą proarytmię. U tych pacjentów mogą być dobrym wyborem, aby przywrócić normalny rytm u pacjentów z migotaniem przedsionków. Są uważane za umiarkowanie skuteczne. Jednak u pacjentów z jakimkolwiek rodzajem podstawowej choroby serca lub ze zwiększonym ryzykiem rozwoju chorób serca, leki te najprawdopodobniej powodują zagrażającą życiu proarytmię i zawsze należy ich unikać.
- Betapace i Tikosyn są również stosunkowo dobrze tolerowane, o ile nie powodują proarytmii. Jednak leki te mogą wywoływać proarytmię u każdego, a lekarze muszą ostrożnie podchodzić do tego, aby zminimalizować ryzyko. Rzeczywiście, w przypadku Tikosyn, FDA oświadczyła, że lekarze muszą odbyć specjalne szkolenie, zanim będą mogli podawać ten lek. Leki te są umiarkowanie skuteczne w kontrolowaniu migotania przedsionków.
- Cordarone to naprawdę wyjątkowy lek antyarytmiczny. O ile jest bardziej skuteczny niż jakikolwiek inny lek w leczeniu migotania przedsionków, i chociaż powoduje stosunkowo mało proarytmii, niezwykle prawdopodobne jest, że spowoduje inne działania niepożądane, które mogą być dość znaczące, a nawet zagrażać życiu. W rezultacie Cordarone powinno się unikać, gdy tylko jest to możliwe. Kiedy jest stosowany, należy uważnie monitorować toksyczność tak długo, jak pacjent przyjmuje lek i przez kilka miesięcy po zatrzymaniu leku. Możesz przeczytać o wyjątkowych aspektach Cordarone tutaj.
- Multaq jest kuzynem Cordarone i został opracowany z nadzieją, że będzie równie skuteczny jak Cordarone bez toksyczności. Ale podczas gdy Multaq jest znacznie mniej toksyczny niż Cordarone, nie jest tak skuteczny w kontrolowaniu migotania przedsionków. Ponadto produktu Multaq nie można stosować u osób z niewydolnością serca. Oto więcej informacji na temat stosowania Multaqa w leczeniu migotania przedsionków.
Podsumowanie
Powinno być jasne, że leczenie migotania przedsionków lekami antyarytmicznymi – czyli strategia próbowania przywrócenia i utrzymania normalnego rytmu – może być bardzo problematyczna. Z tego powodu, dodając fakt, że badania kliniczne nie wykazały ogólnej korzyści dla tej strategii leczenia, lepiej jest, aby pacjenci w ogóle unikali leków antyarytmicznych i zamiast tego zdecydowali się na strategię leczenia z kontrolą częstości.
