Pacjenci cierpiący na zapalenie stawów czasami obawiają się leków biologicznych, znany również jako modyfikatory odpowiedzi biologicznej. Pierwszymi lekami biologicznymi zatwierdzonymi przez FDA dla zapalnych typów zapalenia stawów były leki anty-TNF, również powszechnie nazywane blokerami TNF (inhibitor martwicy nowotworów). Istnieją potencjalne poważne działania niepożądane związane z blokerami TNF, takie jak poważne zakażenia i chłoniaki, więc pewien stopień lęku nie jest nielogiczny.
Czy nie jest jednak ważne, aby rozważyć ryzyko i korzyści leczenia blokerami TNF?
Blokery TNF, które są uważane za biologiczne DMARD, obejmują Enbrel (etanercept), Humira (adalimumab), Remicade (infliksymab), Simponi (golimumab) i Cimzia (certolizumab pegol). Mają bardzo dobry stosunek korzyści do ryzyka. Innymi słowy, chociaż potencjalnie poważne skutki uboczne mogą się rozwinąć, nie są powszechne. Warto również zauważyć, że większość pacjentów doświadcza znacznej poprawy po zażyciu leków.
Leki blokujące TNF badano na pacjentach przez wiele lat i są obecne na rynku od 1998 roku. Dwie główne problemy związane z tymi lekami to ryzyko poważnego zakażenia lub chłoniaka. Nawet bez przyjmowania blokerów TNF, pacjenci z reumatoidalnym zapaleniem stawów mają zwiększone ryzyko rozwinięcia tych dwóch problemów (zakażenie lub chłoniak) w porównaniu z populacją ogólną. W rzeczywistości pacjenci, którzy mają najcięższe przypadki reumatoidalnego zapalenia stawów, są bardziej podatni na rozwój chłoniaka niż osoby z łagodniejszą chorobą.
Istnieją dowody na to, że leki biologiczne zwiększają ryzyko wystąpienia nietypowych infekcji, takich jak gruźlica (TB). Dlatego zaleca się, aby wszyscy pacjenci zostali poddani badaniu skórnemu i prześwietleniu klatki piersiowej w celu sprawdzenia wcześniejszej ekspozycji na TB przed rozpoczęciem leczenia blokerem TNF.
Powinieneś zachować szczególną ostrożność w przyjmowaniu leków blokujących TNF, jeśli jesteś cukrzycą insulinozależną lub masz inny powód do zwiększonego ryzyka infekcji, nawracających infekcji lub otwartych ran lub owrzodzeń.
Wielu pacjentów z reumatoidalnym zapaleniem może bardzo dobrze radzić sobie z tradycyjnymi DMARD, takimi jak Plaquenil (hydroksychlorochina), azulfidyna (sulfasalazyna) lub Rheumatrex (metotreksat) i nigdy nie musi przyjmować blokera TNF. U pacjentów ze znaczną chorobą i z powodów, dla których nie powinni oni przyjmować metotreksatu (np. Choroby wątroby), leki blokujące TNF mogą być stosowane jako leki pierwszego rzutu.
Podsumowanie
Jeśli przepisano ci bloker TNF i zgadzasz się na jego wypróbowanie, pamiętaj:
- Poznaj potencjalne skutki uboczne związane z blokerami TNF.
- Bądź czujny. Zwróć uwagę na nowe objawy, które mogły pojawić się po uruchomieniu blokera TNF.
- Nie lekceważ nowych symptomów. Zgłaszaj zmiany swojemu lekarzowi i pozwól swojemu lekarzowi zdecydować o tym, co jest ważne i co należy zrobić.
- O ile świadomość i czujność są niezbędne przy rozpoczynaniu nowego leku, a zwłaszcza o potencjalnie poważnych skutkach ubocznych, należy pamiętać, że większość działań niepożądanych lub działań niepożądanych nie jest powszechna. Uwalniaj swój strach od rzeczywistości.
- Porozmawiaj o swoich wątpliwościach z lekarzem. Zważ korzyści i ryzyko leczenia za pomocą blokera TNF. Weź pod uwagę ciężkość stanu, współwystępujące schorzenia i inne opcje leczenia. Wspólnie z lekarzem sformułuj plan i zrozum, jakie są cele leczenia, a także, jaki będzie przebieg działania, jeśli pojawi się coś niepożądanego.
