Jeśli spojrzałeś na objawy autyzmu, prawdopodobnie widziałeś odniesienie do "braku kontaktu wzrokowego". Chociaż wydaje się to dość prostym opisem, w zachowaniu jest znacznie więcej, niż można się było spodziewać.
Sposób diagnozowania autyzmu
"Brak kontaktu wzrokowego" jest jednym z wielu kryteriów używanych przez lekarzy do diagnozowania autyzmu. Nie powinno to sugerować, że osoba, która nie jest w stanie spojrzeć innym w oczy, jest z natury autystyczna; on lub ona może być po prostu nieśmiały.
Zamiast tego, termin ten jest używany do stworzenia materiału dowodowego, dzięki któremu można potwierdzić autyzm. Ponieważ nie ma testów krwi i obrazowania, aby to zrobić, lekarze muszą polegać na spektrum charakterystycznych zachowań, aby postawić diagnozę. Listę można następnie porównać z kryteriami opisanymi w Podręczniku diagnostyczno-statystycznym zaburzeń psychicznych (DSM-5) opublikowanym przez American Psychiatric Association.
W oparciu o dowody, lekarz może potwierdzić lub wykluczyć autyzm jako przyczynę lub, alternatywnie, zasugerować, że diagnoza nie jest rozstrzygająca.
Kontakt wzrokowy jako kryterium autyzmu
Według DSM-5 autyzm charakteryzuje się "znacznym upośledzeniem w stosowaniu wielu niewerbalnych zachowań, takich jak spojrzenie oko w oko, wyraz twarzy, postawa ciała i gesty regulujące interakcja."
Oznacza to, że dziecko nie jest w stanie komunikować uczuć lub myśli w sposób, w jaki robią to inne dzieci, w tym zdolność do nawiązania kontaktu wzrokowego.
Nie sugeruje, że dziecko nie chce patrzeć; po prostu nie jest w stanie zrozumieć kontekstu kontaktu wzrokowego w komunikacji. W związku z tym dziecko, które rozmawia i używa języka ciała, ale odmawia nawiązania kontaktu wzrokowego, nie jest autystyczne. Z drugiej strony, dziecko, które nie ma kontaktu wzrokowego i innych form komunikacji werbalnej i niewerbalnej (takich jak mówienie lub wskazywanie na przedmioty) może mieć objawy autyzmu.
Inne kryteria diagnostyczne
DSM-5 definiuje autyzm jako utrzymujący się brak komunikacji społecznej i interakcji w wielu kontekstach, charakteryzujący się następującymi zachowaniami:
Brak wzajemności społeczno-emocjonalnej (wzajemna wymiana danych wejściowych i odpowiedzi)
- Brak komunikacji niewerbalnej (w tym wyraz twarzy)
- Nieumiejętność rozwijania, utrzymywania lub rozumienia relacji, często postrzegana przez innych jako apatyczna lub bezinteresowna.
- Oczywiście brak kontaktu wzrokowego może odgrywać rolę we wszystkich tych zachowaniach.
Jak powiedzieć, czy jest jakiś problem
Jak wspomniano wcześniej, sam brak kontaktu wzrokowego nigdy nie powinien być uważany za symptomatyczny dla autyzmu. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku niemowląt, które nie mogą nawiązać kontaktu wzrokowego, ale generalnie odwracają głowy w kierunku twarzy osoby.
Możesz jednak zbadać autyzm, jeśli twoje dziecko ma mniej niż trzy lata, nie ma kontaktu wzrokowego i wykazuje inne cechy:
Brak odpowiedzi na jego imię pomimo normalnego słuchu
- Rozwój opóźnień w kamieniach milowych komunikacji społecznej
- Typowe zachowania autystyczne, takie jak powtarzające się, niefunkcjonalne czynności, brak pomysłów na zabawę lub nietypowe użycie zabawek
- Następnie można zdecydować, czy skontaktować się z pediatrą lub psychologiem zajmującym się rozwojem, aby przeprowadzić ocenę w oparciu o autyzmyczną ocenę zmian psychodynamicznych ( APEC).
Co się dzieje dalej
Jeśli twoje dziecko ma zdiagnozowany autyzm, terapia może zacząć rozwijać lub poprawiać jego ogólne umiejętności komunikacyjne.
Podczas gdy niektóre z fokusów będą kładzione na rozwijanie kontaktu wzrokowego, zazwyczaj nie jest to rozwiązanie od początku do końca. Dla niektórych kontakt wzrokowy z oczami może być źródłem ogromnego niepokoju i / lub nadmiernej stymulacji, podczas gdy inni będą reagować na to, patrząc na kogoś przez nieprzyjemnie długi czas.
Ustalanie realistycznych, przyrostowych celów jest zawsze najlepszym sposobem na zapewnienie dziecku jak najlepszej opieki dostosowanej do jego potrzeb.
