Oddzielone ramię jest stanem, który powoduje, że obojczyk (obojczyk) oddziela się od normalnego mocowania od łopatki. Często zdezorientowany z powodu zwichnięcia barku, oddzielenie barku jest innym urazem. Zwykle spowodowane upadkiem na zewnątrz ramienia lub barku, ludzie, którzy mają rozdzielenie ramion zauważą guz i ból na ich ramionach.
Guz jest spowodowany przez koniec obojczyka pchającego do skóry.
Wiele osób z oddzielonym ramieniem może poradzić sobie z urazem za pomocą nieinwazyjnych metod leczenia. W rzeczywistości większość chirurgów ortopedów zgadza się, że wszystkie rodzaje separacji typu I i typu II mogą być zarządzane bez operacji. Oddzielenia barku typu I i II są zdecydowanie najczęstsze, dlatego interwencja chirurgiczna jest rozważana tylko w niewielkiej części tych urazów.
Istnieją kontrowersje związane z zarządzaniem rozerwaniem barku typu III, podczas gdy większość rozszczepień barku typu IV, V i VI jest lepsza w przypadku zabiegów chirurgicznych. Najważniejsze jest to, że większość ludzi dobrze sobie poradzi bez operacji; to tylko najcięższe rodzaje oddzielnych ramion, które kończą się wymaganiem operacji na leczenie.
Opcje leczenia chirurgicznego
Celem wszystkich zabiegów chirurgicznych związanych z oddzieleniem barku jest przywrócenie prawidłowego wyrównania końca obojczyka z zewnętrzną krawędzią łopatki (acromion).
Ostatecznie, nadzieja polega na przywróceniu wyrównania tych kości, utrzymaniu ich w stabilnej pozycji i złagodzeniu bólu stawu obojczykowo-obojczykowego.
Podstawowe opcje chirurgiczne obejmują:
Naprawa stawu AC: Naprawa stawu obojczykowo-obojczykowego ma wiele sensu. Najbardziej zauważalnym aspektem tego urazu jest rozerwanie stawu, a ustawienie i przytrzymanie stawu w prawidłowej pozycji ma wiele sensu.
Złącze AC zwykle jest utrzymywane w miejscu z metalowymi płytkami lub szpilkami zwanymi drutami Kirschnera (k-żyły). Minusem tego zabiegu jest to, że nie radzi sobie z uszkodzeniem wiązadła z silnymi więzadłami, które utrzymują koniec obojczyka w dół. Ponadto, te metalowe implanty używane do utrzymywania stawu w pozycji mogą powodować ból, mogą wymagać usunięcia, a jeszcze bardziej dotyczy to możliwości, że te implanty mogą migrować. Oznacza to, że mogą poruszać się w ciele, a z czasem pojawiają się przerażające raporty o k-drutach umieszczonych w obojczyku kończącym się w jamie klatki piersiowej.
Przytrzymanie obojczyka: Istnieje kilka technik radzenia sobie z obrażeniami stawów AC, które utrzymują obojczyk w dole, niektóre używają metalu, inne używają ciężkich szwów. Najczęściej obojczyk jest trzymany w procesie krukowatości, haczyk kości w przedniej części barku, który znajduje się tuż poniżej obojczyka. Albo śruba może być umieszczona z obojczyka w koronie, albo dwie kości mogą być owinięte ciasno za pomocą szwów. Wadą tych technik jest to, że śruby zazwyczaj muszą być usunięte, a szwy mogą przecinać i łamać kość.
Rekonstrukcja więzadeł: Ostatnią kategorią opcji jest rekonstrukcja więzadeł, które utrzymują koniec obojczyka we właściwej pozycji.
Istnieje wiele opcji dla tej procedury, przy użyciu własnej tkanki pacjenta lub tkanki dawcy. Jedna z najczęściej wykonywanych procedur, zwana operacją Weavera-Dunna, przenosi jedno z głównych więzadeł, które przywiązuje się do akromii, aż do końca obojczyka. To utrzymuje obojczyk w normalnej pozycji. Inne opcje obejmują rekonstrukcję więzadeł zatokowo-obojczykowych (które zostały rozdarte, gdy doszło do uszkodzenia przy rozcięciu barku) z ścięgienami od nogi lub ścięgna od dawcy. Przeszczep ścięgna jest owinięty wokół zahaczonego skorupiaka, a następnie w obojczyku.
Moje preferowane leczenie
W większości przypadków wolę rekonstruować uszkodzone więzadła. Migracja implantu metalowego (ruch) z obojczyka dotyczy, a większość pacjentów nie chce drugiej operacji w celu rutynowego usunięcia implantu. Co więcej, procedura rekonstrukcyjna jest jedyną, która rozwiązuje główny problem – rozdarte więzadła, które przytrzymują koniec obojczyka. Używam tkanki dawcy, która owija się wokół jelita grubego i jest trzymana w obojczyku za pomocą śrub, które są z czasem pochłaniane przez ciało. Chociaż możliwe jest również stosowanie własnej tkanki, a nie tkanki dawcy, większość ludzi nie chce jednocześnie wykonywać operacji na ramieniu i jednej z nóg! W związku z tym ścięgna dawcy są dobrym rozwiązaniem i sprawdziły się w moim doświadczeniu.
Wszystko to powiedziawszy, inni chirurdzy odnoszą sukces z innymi opcjami leczenia. Tylko dlatego, że jeden chirurg preferuje określone leczenie, nie oznacza, że jest najlepszy. Bardzo dobrze oceniani chirurdzy spierają się o te same problemy i mogą nie zgadzać się co do tego, która opcja jest najlepsza. Upewnij się, że znajdziesz chirurga, który ma doświadczenie w chirurgicznym leczeniu oddzielonego barku, kiedy podejmiesz decyzję.
