Jeśli w ogóle wiesz o autyzmie, wiesz, że osoby z autyzmem są tak różne od siebie, jak tylko mogą być. A jednak … Sieć jest wypełniona artykułami o zarządzaniu, zmienianiu i rozumieniu "zachowań autystycznych". Co nasuwa pytanie – co do cholery JESTEŚ tymi "autystycznymi zachowaniami" i co czyni je "autystycznymi?"
Zachowania autystyczne są rzekomo czynnikami zaangażowanymi przez osoby z autyzmem, które na ogół nie są zaangażowane przez ludzi BEZ autyzmu.
W rzeczywistości jednak wszystkie zachowania związane z autyzmemsą również związane z wieloma różnymi grupami ludzi – w tym w niektórych przypadkach z całą ludzkością. Kto w pewnym momencie nie wpadł w furię, miał trudności z komunikacją społeczną, czuł się przytłoczony przez zmysłowy wkład lub zachowywał się agresywnie lub samookaleczająco? Kto nie miał problemów ze snem, wpadł w behawioralne rutyny, czy też trudno było dokonać zmiany? Wszystkie te są często opisywane jako objawy autyzmu. Są one również różnie opisywane jako objawy lęku, depresji, OCD, ADHD, PTSD, zaburzeń nastroju oraz – normalne ludzkie wzloty i upadki.
Tym, co powoduje, że zachowanie autystyczne jest inne, nie jest samo zachowanie, ale przyczyny zachowania i sposób zachowania się obserwatorów zewnętrznych.
W jaki sposób agresja i obrażenia ciała wyglądają inaczej w autyzmie
Na przykład zachowania agresywne i samookaleczające są często wymieniane jako "objawy autyzmu" (pomimo faktu, że nie są one uwzględnione w kryteriach diagnostycznych autyzmu).
Z pewnością są osoby z autyzmem, które są agresywne i / lub samookaleczające się, ale z tego samego powodu ludzie na całym świecie ranią innych i siebie, cały czas, z wielu różnych powodów. Zastraszanie, zachowania gangów, samookaleczenia, nadużywanie narkotyków i cała gama innych zachowań są typowe dla ludzkiej kondycji.
A co z agresją i samookaleczeniem, które są szczególnie "autystyczne?" Odpowiedź leży w tym, że osoby z autyzmem mogą być agresywne i / lub autoagresywne
na ściśle określone sposoby iz konkretnych powodów .Autystyczna agresja i samookaleczenia nie wyglądają jak bandyta z grzywą w zaułku, lub jak tyran, zasadzka na małe dziecko, gdy idzie do domu. To nie wygląda na to, że brat bije swoją siostrę, bo może lub jak mąż bije swoją żonę w przypływie wściekłości. Autystyczna agresja wygląda jak osoba, która nie jest w stanie kontrolować swoich odczuć, potrzeb lub emocji, a co za tym idzie, cepów, uderzeń, ugryzień lub uderzeń głową.
W przeciwieństwie do agresji u typowych ludzi, autystyczna agresja prawie nigdy nie jest wynikiem złej woli, zazdrości lub pragnienia zranienia lub upokorzenia innych. To prawie zawsze wynik frustracji, strachu, niepokoju lub fizycznego (czuciowego) dyskomfortu lub bólu. Osoby z autyzmem bardzo, bardzo rzadko planują być agresywne, ani współpracować z innymi, by powodować ból. Zamiast tego generalnie reagują na miejscu w sytuacji, z którą nie mogą sobie poradzić.
Jak nieporozumienia społeczne wyglądają inaczej w autyzmie
Podobnie, chociaż wszyscy doświadczyli społecznej nieporadności, "autystyczne" trudności z zaangażowaniem społecznym są niezwykłe – nie dlatego, że istnieją, ale z powodu ich przyczyny i wyglądu.
Osoby z autyzmem (w przeciwieństwie do większości ludzi) są bardzo mało prawdopodobne, aby celowo ranić uczucia innych ludzi, upokarzać inną osobę lub w inny sposób powodować ból społeczny. W rzeczywistości "autystyczne" problemy społeczne zazwyczaj dotyczą różnic w wzorcach mowy, trudności w zrozumieniu subtelnego języka ciała i wyzwań związanych z uchwyceniem niewidzialnych norm społecznych, które większość ludzi intuicyjnie rozumie.
Podczas gdy typowa osoba może celowo upokarzać kolegę z klasy, na przykład osoba z autyzmem będzie raczej zadawać nieodpowiednie pytanie.
Dlaczego "zachowania autystyczne" to problem?
Bardzo często zachowania autystyczne nie są ani bardziej ani mniej problematyczne, niż te same zachowania w typowo rozwijającej się osobie.
Czasami te same zachowania w typowej osobie nie zostałyby nawet zauważone. Ponieważ jednak osoby z autyzmem są badane przez cały dzień, każdego dnia, przez nauczycieli, terapeutów, rodziców i prawie wszystkich wokół nich, ich zachowania są oznaczone, traktowane i – w wielu przypadkach "wygaszane".
