Co to jest syndrom wszczepienia?

Zespół przeszczepu to powikłanie, które może wystąpić po przeszczepie szpiku kostnego, procedura znana również jako przeszczep komórek macierzystych krwiotwórczych (HSCT, hematopoietic stem cell transplant). Zespół zaszczepienia uważa się za stan zapalny i charakteryzuje go:

• Gorączka i wysypka nie spowodowana zakażeniem
• Nadmiar płynu w płucach nie z powodu problemu z sercem
• Różne inne objawy i ustalenia

Syndrom rozwija się około 7 do 11 dni po transplantacji, w czasie odzyskiwania neutrofilów. Objawy są zwykle łagodne, ale mogą sięgać nawet bardziej surowych i zagrażających życiu form. Zespół ten może powodować trudności w oddychaniu, gorączkę ≥100,9˚F, czerwonawą wysypkę, która ma zarówno płaskie, jak i podwyższone obszary skóry, przyrost masy ciała, niski poziom tlenu we krwi i nadmiar płynu w płucach, który nie jest spowodowany problemem z sercem.

W swojej najbardziej ekstremalnej postaci użyty został termin syndrom szoku aseptycznego, co oznacza, że ​​dochodzi do zapadnięcia się układu krążenia i niewydolności wielonarządowej.

Zgłaszano wystąpienie zespołu zajęcia po obu głównych typach HSCT: autologicznych (przeszczep z siebie) i allogenicznych (od innych, często spokrewnionych dawców).

Związek z innymi stanami

Wszczepienie odnosi się do nowo przeszczepionych komórek, które "korzeniają i produkują", to jest, gdy przeszczepione komórki znajdują swoją niszę w szpiku kostnym i rozpoczynają proces tworzenia nowych czerwonych krwinek, białych krwinek i płytki krwi.

Związek między syndromem wszczepienia a innymi zdarzeniami po transplantacji, które mają podobne cechy, jest kontrowersyjny. Te inne zdarzenia po transplantacji obejmują stany, takie jak ostra choroba przeszczep przeciwko gospodarzowi (GVHD), zespół przedzaszczepienia (PES), toksyczność wywołana promieniowaniem i lekiem oraz infekcje, same lub w połączeniu.

Zespół przedszczepienia i zespół okołośrodkowy to inne terminy, które naukowcy wykorzystali do opisania tego zestawu objawów, które mogą pojawić się w czasie wszczepienia. Zespół nabytkowy nazywany jest również "syndromem przecieku kapilarnego", co odnosi się do jednego z możliwych mechanizmów leżących u podstaw zespołu – czyli z powodu braku równowagi sygnałów komórkowych, najmniejsze naczynia krwionośne organizmu, naczynia włosowate stają się bardziej przepuszczalne niż normalnie, powodując nieprawidłowe, nadmierne gromadzenie się płynu w różnych częściach ciała. Kiedy pojawia się w płucach, jest to obrzęk płuc. Mówiąc dokładniej, jest to płyn w płucach nie z powodu problemu z sercem, więc termin ten jest "nie-kardiogennym obrzękiem płuc".

Co powoduje syndrom wszczepienia?

Dokładna przyczyna syndromu wszczepienia nie jest znana, ale uważa się, że nadprodukcja sygnałów prozapalnych komórek i interakcji komórkowych może odgrywać główną rolę.

Uważa się, że płyn w płucach jest spowodowany przez sygnały komórkowe, które powodują nieszczelność małych naczyń włosowatych organizmu. Ten nadmiar płynu nazywany jest obrzękiem płuc, lub jeśli jest obserwowany w badaniach obrazowych, może być mowa o wysięku w opłucnej. W przypadkach, w których badano płyn w płucach, czasami znajdują dużą liczbę neutrofili, rodzaj białych krwinek.

U dwóch pacjentów, u których wykonano biopsję płuc, stwierdzono również uszkodzenie pęcherzyków płucnych – pęcherzyków płucnych – które zostały rozproszone w sposób dyfuzyjny.

Badacze twierdzą, że ponieważ syndrom wszczepienia jest obserwowany po różnych typach dawców przeszczepów i różnych typach przeszczepów, a ponieważ zespół może różnić się od GVHD i zbiega się z odzyskiwaniem białych komórek zwanych granulocytami, to prawdopodobnie pośredniczy w aktywacji białe krwinki i sygnały prozapalne. Ta mieszanka sygnałów komórkowych i interakcji może powodować nieszczelny układ krążenia, zaburzenia czynności narządów i objawy, takie jak gorączka.

Jak się go rozpoznaje?

Dr Spitzer, badacz kliniczny z programu przeszczepiania szpiku kostnego w Massachusetts General Hospital w Bostonie, opublikował w 2001 roku przełomową pracę poświęconą syndromowi wszczepienia.

Kryteria Spitzera dla syndromu wszczepienia są następujące:

Główne kryteria:

• Temperatura wyższa lub równa 38,3 ° C bez możliwej do zidentyfikowania przyczyny zakaźnej
• Czerwona wysypka obejmująca> 25 procent powierzchni ciała i nie można jej przypisać działaniu leku
• Wysypka lub nadmiar płynu w płucach nie spowodowany zaburzeniem pracy serca, jak widać na skanach obrazowych i niskim poziomie tlenu we krwi

Drobne kryteria:

• Zaburzenia czynności wątroby z określonymi parametrami (stężenie bilirubiny ≥2 mg / dl lub aktywność aminotransferaz ≥ 2 razy większa od normy)
• Niewydolność nerek (stężenie kreatyniny w surowicy ≥ 2 wartości wyjściowe)
• Zwiększenie masy ciała ( ≥ 2,5 procent początkowej masy ciała)
• Chwilowe dezorientacje / nieprawidłowości w mózgu niewytłumaczalne z innych przyczyn

Rozpoznanie wymaga wszystkich trzech głównych kryteriów lub dwóch głównych kryteriów i jednego lub więcej pomniejszych kryteriów w ciągu 96 godzin od wszczepienia.

Istnieją również inne kryteria diagnozowania zespołu wszczepienia. Na przykład kryteria Maiolino zostały wprowadzone w 2004 r. Różni eksperci wydają się mieć różne progi dla identyfikacji zespołu wszczepienia, a nakładające się na siebie znaki mogą przyczynić się do tego problemu. W 2015 r. Dr Spitzer opublikował pewne cechy, które były "zgodne z" i "niezgodne z" syndromem wszczepienia:

Zgodnie z syndromem wszczepienia:Nieinfekcyjna gorączka; wysypka; oznaki przeciekania naczyń włosowatych (niskie ciśnienie krwi, przyrost masy ciała, obrzęk, płyn w brzuchu, płyn w płucach nie spowodowany stanem serca); dysfunkcja nerek, wątroby lub mózgu; i biegunka bez innej przyczyny.

Brak zgodności z syndromem wszczepienia:Zakaźna przyczyna gorączki; wysypka z wynikami biopsji, które sugerują GVHD w przypadku przeszczepu od nie-dawcy; zastoinowa niewydolność serca; dysfunkcja narządu spowodowana inną przyczyną (na przykład nefrotoksyczność inhibitora kalcyneuryny lub GVHD wątroby); biegunka spowodowana inną przyczyną (na przykład infekcja, chemotoksyczność lub GVHD).

Jak zarządza się syndromem wszczepienia?

Według raportu dr. Spitzera u około jednej trzeciej pacjentów zespół wszczepienia może rozwiązać samodzielnie i nie wymaga leczenia. Kiedy leczenie jest konieczne, zespół wszczepienia wydaje się być bardzo wrażliwy na leczenie kortykosteroidami, pod warunkiem, że objawy utrzymują się, zwykle krócej niż tydzień. Potrzeba leczenia jest wskazana przez temperaturę> 39 ° C bez możliwej do zidentyfikowania przyczyny zakaźnej i istotnych klinicznie objawów nieszczelności naczyń włosowatych, zwłaszcza nadmiaru płynu w płucach.

Co jeszcze wiadomo o zespole wszczepiania?

Istnieją różne kryteria diagnozowania zespołu wszczepienia, co może wyjaśniać szeroki zakres statystyk dotyczących tego, jak często zespół ten rozwija się w różnych kategoriach pacjentów, którzy otrzymują przeszczep komórek macierzystych. Dr Spitzer bada syndrom od 2001 r., A publikacje i przeglądy literatury biomedycznej zostały podsumowane niedawno w 2015 r .:

• Zespół zaszczepienia po transplantacji komórek krwiotwórczych (HCT) jest coraz częściej diagnozowany.
• Różne kryteria diagnostyczne są w użyciu i prawdopodobnie odpowiadają za szeroki (7-90 procent) zakres zgłoszonych przypadków.
• Chociaż kliniczne objawy zespołu przeszczepienia mogą być identyczne z objawami ostrej GVHD, zespół wszczepienia został również dobrze opisany u pacjentów bez ostrej GVHD.
• Nie wiadomo, czy zespół ten prowadzi do wyższej śmiertelności i gorszego przeżycia po HCT; badania zostały zakończone, ale dane są sprzeczne.
• Zespół zajęcia zwykle ustępuje samoistnie, ale podobnie jak w przypadku ostrej GVHD odpowiada na kortykosteroidy.
• Ponieważ syndrom wszczepienia i ostra GVHD może mieć nakładające się cechy i odpowiedź na terapię, te procesy chorobowe często mogą nie być odrębnymi zdarzeniami.
• Cechy zespołu wszczepienia mogą pokrywać się z toksycznością i zakażeniem wywołanym lekami i promieniowaniem.

Słowo od Verywell:

Jak powszechny jest ten zespół i jakie są szanse, że dany pacjent rozwinie objawy? Cóż, skoro nie ma zgody co do dokładnej definicji, klinicznie, w literaturze odnotowano szerokie zakresy przypadków, od zaledwie 7 procent do nawet 90 procent w autotransplantacji (przeszczep z siebie jako dawcy). Wyższe wskaźniki odnotowano po autotransplantacji chłoniaków innych niż chłoniak Hodgkina. Zespół ten może mieć podobny wpływ na dzieci i dorosłych, ale wpływ ten może być większy u dzieci pod względem śmiertelności, która nie jest związana z nawrotem raka.

Częstość występowania syndromu wszczepienia wydaje się być niższa u osób, które otrzymują przeszczepy od osób nie będących ofiarodawcami. Jest to trudny obszar do badań, ponieważ syndrom może wyglądać jak ostry GVHD. W jednym badaniu całkowite ustąpienie zespołu wszczepienia nastąpiło tylko u 10% osób, u których nie rozwinęła się później ostra GVHD.