W grudniu 2014 r. Dwa badania dotyczące porównawczej wirulencji HIV w Afryce Południowej i Europie doprowadziły do dwóch bardzo odmiennych wniosków.
Pierwsza, przeprowadzona w Botswanie i Południowej Afryce, sugerowała, że adaptacja wirusa do pewnych odmian genów opornych na HIV – nazywanych ludzkim antygenem leukocytowym B (HLA-B) – skutecznie osłabia zdolność wirusa do replikacji, a tym samym wolniejszy postęp choroby .
Drugi, który nastąpił po kohorcie europejskich pacjentów przez kilka lat, skupiał się na średnim obciążeniu wirusowym i liczebności CD4 tuż po ostrym etapie zakażenia i stwierdził, że pod względem samej progresji choroby HIV stał się o wiele bardziej zjadliwy szybszy postęp choroby.
Jak to możliwe, że te dwa badania zakończyły się tak uderzająco różnymi interpretacjami? Czy jest to po prostu przypadek budzącego wątpliwości projektu badawczego, czy jest możliwe, że zmienność wirusa z kontynentu na kontynent, a nawet z kraju do kraju, doprowadziła zespoły naukowców w zupełnie przeciwnych kierunkach?
Pomiar wirulencji HIV w Botswanie i Południowej Afryce
W pierwszym badaniu naukowcy z Uniwersytetu Oksfordzkiego, kierowani przez badacza prowadzącego, Rebeccę Payne, zakwestionowali, czy obecność pewnych genów HLA-B – silnie związanych z wolniejszym postępem choroby i lepszą kontrolą wirusową – może wywołały mutacje w HIV, które mogłyby skutecznie osłabić jego "sprawność wirusową".
Wcześniejsze badania wykazały, że niektóre populacje miały wyższy odsetek osób z tą rzadką mutacją odporną na HIV, od 75% w Japonii do 20% w Afryce Południowej. Patrząc na rozbieżności, badacze zaczęli zastanawiać się, czy może to w pewnym stopniu przyczynić się do ogromnych różnic w epidemii między krajami o niskim wskaźniku rozpowszechnienia, takimi jak Japonia i hiper-regiony, takie jak Afryka Subsaharyjska.
Ponieważ wskaźniki HIV są nadal stosunkowo niskie w Japonii, naukowcy skupili swoje badania na kohorcie pacjentów w Botswanie, kraju, w którym epidemia HIV osiągnęła swój szczyt w 2000 r., I porównała ją z kohortą w RPA, która tylko osiągnął szczyt w 2010 r.
Wstępne badanie ujawniło, że średnie obciążenie wirusem wśród nieleczonych pacjentów w Botswanie, gdzie choroba jest "starsza", było znacznie niższe niż w Republice Południowej Afryki, gdzie choroba jest dziesięć lat "młodsza" (15 505 kopie / ml w porównaniu z 29950 kopii / ml, odpowiednio). Co więcej, pomimo tego, że liczba bakterii CD4 wynosiła 50 komórek / ml niższa niż w Republice Południowej Afryki, Botswanowie z HIV żyli dłużej, co sugeruje mniej złośliwy podtyp.
Dysponując tymi dowodami, badacze przyjrzeli się strukturze genetycznej HIV pacjentów i odkryli, że większa liczba Botswańczyków miała mutację "ucieczkową" HLA-B (co oznacza, że wirus przystosował się do obecności HLA cząsteczka do wykrywania ucieczki). Czyniąc to naukowcy uważali, że "zdolność" wirusa mogła zostać osłabiona, spowalniając zdolność replikacji, a także zdolność do uszkadzania układu odpornościowego pacjenta.
W sumie, 46% kohorta Botswanu miało kluczowe mutacje HLA-B w porównaniu do jedynie 38% mieszkańców RPA.
Testy probówek zdawały się potwierdzać hipotezę, ponieważ HIV z próbki Botswany okazał się o 11% wolniejszy niż w Republice Południowej Afryki. Pay Na podstawie danych statystycznych z przychodni w okresie przedporodowym, Payne i jej zespół sugerowali, że wirulencja HIV może również zacząć słabnąć w Południowej Afryce, przy średnim miano wirusa wśród nieleczonych kobiet zmniejszając się z 13 550 w latach 2002-2005 do 5 750 w 2012 roku. -2013.
Pomiar wirulencji HIV w europejskiej kohorcie CASCADE
W badaniu europejskim podjęto znacznie prostsze, rzeczywiste podejście, w którym dane pacjentów z długiej, ogólnoeuropejskiej kohorty CASCADE były analizowane od 1979 r. Do 2002 r.
W swoich badaniach Badacze CASCADE skupili się na dwóch kluczowych czynnikach:
średniej liczbie CD4 po serokonwersji (która określa, jak głęboko zakażenie HIV osłabiło układ odpornościowy osoby);
- średnia wirusowa "wartość zadana" (w której ładunek wirusa ustala się po ostrym stadium infekcji, przy czym wyższe miano wirusa zazwyczaj koreluje z szybszym postępem choroby).
- W swojej retrospektywnej analizie naukowcy odkryli, że średnia liczba CD4 spadła z 770 komórek / ml w 1979 r. Do 570 komórek / ml w 2002 r., Podczas gdy średnia liczba wirusów wzrosła prawie trzykrotnie z 11 200 w 1979 r. Do 31 000 w 2002 r.
Jeszcze więcej chodziło o szybkość, z jaką choroba postępowała z roku na rok u ludzi z wirusem HIV. Według badań, średni czas potrzebny, aby liczba CD4 pacjenta spadła poniżej 350-etap, na którym zalecana jest terapia antyretrowirusowa, zmniejszyła się z siedmiu lat w 1979 r. Do zaledwie 3,4 lat w 2002 r.
Kluczowe różnice w badaniach
Obie części badań mają swoje ograniczenia, a projekty badań prawdopodobnie będą stymulować debatę zarówno wśród naukowców, jak i decydentów. Wśród najważniejszych różnic:
Podczas gdy afrykańskie badanie poddało przeglądowi dane statystyczne od ponad 2000 pacjentów w Botswanie i Południowej Afryce, rzeczywista liczba pacjentów uwzględnionych w próbie zdolności do replikacji była nie tylko mała (16 z Południowej Afryki i 63 z Botswany), ale wzięta w jednym momencie. Natomiast prawie 16 000 pacjentów włączono do kohorty CASCADE, z których wszyscy byli badani w znacznie dłuższym okresie czasu.
- Podczas gdy Payne i jej zespół skupiali się na wpływie mutacji indukowanych przez HLA na obciążenie wirusem pacjenta, nie mogli wykazać, że obecność tych mutacji miała jakikolwiek wpływ na wyczerpanie CD4. W przeciwieństwie do tego, badacze CASCADE wzięli pod uwagę obciążenie CD4 / wiremię dynamiczną centralą, aby ustalić wirulencję HIV. Ograniczały one również włączenie tylko do tych pacjentów, którzy zostali zdiagnozowani w ciągu trzech miesięcy od zakażenia, zapewniając wyraźniejszy punkt początkowy, w którym mierzy się progresję choroby / wyczerpanie CD4.
- Należy jednak zauważyć, że zespół CASCADE przeprowadził analizy wrażliwości tylko na białych, homoseksualnych mężczyznach (w celu lepszego zapewnienia spójności w historii leczenia i podzbiorach wirusowych). Podczas gdy analiza sugerowała, że zjadliwość może się wyrównywać w całej Europie – przy spadku liczby wirusów w społeczności z 31 000 w 2002 r. Do 25 500 w 2008 r. – nie można tego powiedzieć o gejach. Ponieważ wiadomo, że szybkie rozprzestrzenianie się HIV przez homoseksualną męską populację (wraz z wyższym poziomem narażenia na leczenie) spowodowało większą różnorodność genetyczną i przenoszoną oporność, możliwe jest, że wirusowy podzbiór, który dotyczy tej grupy, może w rzeczywistości być bardziej zjadliwy.
- Natomiast badania afrykańskie przeprowadzono w krajach, w których płeć heteroseksualna była nie tylko pierwotnym sposobem przenoszenia, ale gdzie do niedawna znacznie mniej osobników było narażonych na terapię HIV. W rezultacie różnorodność genetyczna HIV w Afryce Południowej jest uważana za znacznie mniejszą, a niektóre badania sugerują, że regionalna zmienność wirusa może pozwolić na znaczne różnice w zjadliwości wirusa HIV.
- W skrócie, pomimo niedociągnięć w badaniu afrykańskim i ograniczeń badań CASCADE, oba wnioski mogą być równie trafne. Oczekuje się dalszych badań od obu zespołów.
