Leczenie HIV jako zapobieganie (TasP) to oparta na dowodach strategia, dzięki której osoby z niewykrywalnym wiremią są znacznie mniej narażone na przenoszenie wirusa na niezainfekowanego partnera seksualnego.
Chociaż początkowo koncepcja TasP była początkowo postrzegana jako środek zmniejszania indywidualnego ryzyka, kiedy koncepcja została wprowadzona po raz pierwszy w 2006 r., Dopiero w 2010 r. Dowody z badania HTPN 052 sugerowały, że można go wdrożyć jako narzędzie profilaktyki populacyjnej.
Przełom w badaniach uznano za zmiennik gry
Badanie HTPN 052, w którym badano wpływ terapii przeciwretrowirusowej (ART) na częstość transmisji u serodystordycznych par heteroseksualnych, przerwano prawie cztery lata wcześniej, gdy wykazano, że osoby leczone były o 96% rzadziej prawdopodobne zarażać swoich partnerów niż uczestników, którzy nie byli.
Wyniki badania doprowadziły wielu do spekulacji, czy TasP może również spowolnić, jeśli nie całkowicie zatrzymać, rozprzestrzenianie się HIV poprzez zmniejszenie tzw. "Zbiorowego obciążenia wirusem". Teoretycznie, zmniejszając średnie obciążenie wirusowe w zakażonej populacji, transmisja wirusa HIV stanie się tak rzadka, że powstrzyma epidemię.
Dowody na poparcie TasP
Przed wprowadzeniem leków przeciwretrowirusowych nowej generacji, TasP był uważany za niepojęty z powodu wysokiego poziomu toksyczności leku i współczynników supresji wirusów, które tylko oscylowały wokół 80 procent, nawet dla osób o doskonałej przyczepności.
W ostatnich latach sytuacja uległa znacznym zmianom, wraz z wprowadzeniem bardziej skutecznych, tańszych leków. Nawet w mocno dotkniętych krajach, takich jak RPA, dostępność tanich leków generycznych (zaledwie 10 USD miesięcznie) sprawiło, że koncepcja była bliżej zasięgu.
Podczas gdy wszystkie te fakty wskazują na TasP jako istotną część indywidualnej strategii prewencyjnej, czy oznacza to, że musi to być na skalę populacyjną?
Wyzwania we wdrażaniu
Od samego początku było jasne, że będzie wiele problemów strategicznych do przezwyciężenia, jeśli TasP będzie wykonalny:
- Wymagałoby to dużego zakresu badań na obecność wirusa HIV i leczenia, szczególnie w zaniedbanych społecznościach o wysokiej częstości występowania . W Stanach Zjednoczonych aż jedna na pięć osób z HIV jest całkowicie nieświadoma ich statusu. W odpowiedzi Grupa Zadaniowa ds. Usług Zapobiegawczych Stanów Zjednoczonych zaleca obecnie jednorazowe testowanie wszystkich Amerykanów w wieku od 15 do 65 lat w ramach rutynowej wizyty lekarskiej.
- Wymagałoby to intensyfikacji działań następczych po istniejących pacjentach. Według Centers for Disease Control and Prevention (CDC) tylko 44 procent Amerykanów z rozpoznanym HIV jest powiązanych z opieką medyczną. Badania sugerują, że lęk przed ujawnieniem i brak opieki uzależnionej od HIV są jedną z przyczyn, które tak wiele opóźniają leczenie, aż pojawi się objawowa choroba.
- Wymagałoby to środków, za pomocą których można by zapewnić przestrzeganie populacji, której sukces jest wysoce zmienny i trudny do przewidzenia. Według CDC, osób zakażonych wirusem HIV, obecnie będących na terapii, prawie jedna czwarta nie jest w stanie utrzymać niezbędnej przynależności, aby osiągnąć całkowitą supresję wirusa.
- Wreszcie koszty wdrożenia są poważną przeszkodą, zwłaszcza że globalne finansowanie HIV nadal jest poważnie zmniejszone.
Dowody na poparcie TasP
Miasto San Francisco może być najbliższym dowodem koncepcji TasP. W przypadku homoseksualnych i biseksualnych mężczyzn, które stanowią blisko 90 procent zakażonej populacji miasta, konsekwentna, ukierunkowana interwencja doprowadziła do niskiego odsetka nierozpoznanych przypadków. Powszechny zasięg ART spowodował bezpośrednio 33-procentowy spadek liczby nowych zakażeń od 2006 do 2008 roku. W 2010 roku wprowadzenie powszechnego leczenia w zakresie rozpoznania dodatkowo spowodowało sześciokrotny wzrost liczby osób zdolnych do utrzymania pełnej supresji wirusowej. .
Ale większość zgadza się, że San Francisco ma wyjątkową dynamikę w stosunku do innych populacji HIV. Nie ma jeszcze wystarczających dowodów na poparcie tego, czy TasP obniży wskaźniki infekcji w taki sam sposób w innych miejscach.
W rzeczywistości badanie przeprowadzone w 2015 roku przez University of North Carolina zasugerowało, że skuteczność TasP w rzeczywistym świecie może być niewystarczająca w niektórych kluczowych populacjach. W badaniu, w którym analizowano liczbę 4 916 par pacjentów w chińskiej prowincji Henan w latach 2006-2012, zbadano wpływ ART na wskaźniki transmisji w populacji, w której konsekwentne stosowanie prezerwatyw było stosunkowo wysokie (63%) oraz odsetek zakażeń przenoszonych drogą płciową i seks pozamałżeński był wyjątkowo niski (odpowiednio 0,04 i 0,07 procent).
Zgodnie z badaniem, 80 procent partnerów HIV-dodatnich, z których wszyscy zostali świeżo potraktowani na początku badania, zostało zaszczepionych na ART do 2012 roku. W tym czasie spadek nowej infekcji był skorelowany z ogólną redukcją ryzyko około 48 procent.
Co więcej, wraz z postępem badania i większą liczbą partnerów HIV-pozytywnych obłożono ART, wskaźniki zdawały się spadać jeszcze bardziej. W latach 2009-2012 konsekwentne stosowanie ART zmniejszyło ryzyko zarażenia wirusem HIV o około 67 procent, prawie trzy razy więcej niż obserwowano w latach 2006-2009, kiedy było to tylko 32 procent.
Słowo od Verywella
Niezwykle istotne są te wyniki, ale ważne jest, aby pamiętać, że TasP nigdy nie był uważany za samodzielną strategię, nawet w przypadku zaangażowanych par serodiscordujących. Nigdy nie miała na celu zastąpienia prezerwatyw ani udzielenia bezpłatnej licencji porzucenia bezpieczniejszych praktyk seksualnych.
W związku z tym cele strategii pozostają silne. Jest to szczególnie ważne w przypadku par, które chcą mieć dzieci lub osoby z wysokim ryzykiem zakażenia. W takich przypadkach można również przepisać profilaktykę przedepresyjną (PrEP), aby dodatkowo chronić partnera HIV-ujemnego. Gdy są stosowane razem, TasP i PrEP mogą zmniejszyć ryzyko infekcji do niemal nieistotnego poziomu.
Przed podjęciem takiej strategii zawsze omawiaj te opcje z lekarzem.
