Czy leki na receptę mogą zmieniać ryzyko dla SM?

Komórki nerwowe są zamknięte w materiale zwanym mieliną. Mielina pomaga impulsom elektrycznym przemieszczać się wzdłuż nerwów. Stwardnienie rozsiane (MS) to zaburzenie demielinizacyjne, w którym organizm atakuje osłonki mielinowe mózgu i rdzenia kręgowego, powodując u pacjentów ze stwardnieniem rozsianym wystąpienie zaburzeń widzenia, osłabienie mięśni, problemy poznawcze i tak dalej.

Podobnie jak wiele chorób, uważa się, że na SM wpływają czynniki środowiskowe i genetyczne.

W systematycznym przeglądzie z grudnia 2017 r. Zatytułowanym "Narażenie na leki i ryzyko stwardnienia rozsianego", Yong i współautorzy badają, czy leki na receptę – czynnik środowiskowy – mogą wpływać na ryzyko SM. W tym badaniu naukowcy zidentyfikowali 13 wysokiej jakości badań do analizy. W tych 13 badaniach przeanalizowano siedem klas leków. Rzućmy okiem na wpływ poszczególnych klas leków na SM.

Amiloryd

Amilorid (Midamor) jest środkiem moczopędnym oszczędzającym potas, stosowanym w leczeniu nadciśnienia lub wysokiego ciśnienia krwi. W szczególności Midamor hamuje kanał jonowy 1 wyczuwający kwas (ASIC-1). W modelach zwierzęcych SM, ASIC-1 jest regulowany w górę, co oznacza, że ​​występuje wzrost komórkowy w ASIC-1. Ten wzrost komórkowy występuje w regionach centralnego układu nerwowego, które zostały uszkodzone (tj. Płytki). U tych zwierząt wykazano, że hamowanie ASIC-1 zmniejsza neurodengenerację, proces związany z pogarszającą się niepełnosprawnością u pacjentów ze stwardnieniem rozsianym.

Pomimo skuteczności w ograniczaniu demielinizacji u zwierząt, Yong i współpracownicy stwierdzili, że nie było związku między stosowaniem Midamor a częstością MS w duńskiej próbie. (Dania prowadzi rozległe rejestry ludnościowe, ułatwiając przeprowadzanie badań populacyjnych badających zdrowie publiczne.) Zwłaszcza ta duńska próba obejmowała osoby, które miały SM o późnym początku, które naukowcy zdefiniowali jako stwardnienie rozsiane, które rozwinęło się u osób w wieku 60 lat lub jeszcze.

SM o późnym początku dotyka tylko 5 procent osób ze stwardnieniem rozsianym; w związku z tym jest możliwe, że te ustalenia nie dotyczą większej populacji pacjentów z SM. Innymi słowy, nie wiadomo, czy Midamor wpływa na patogenezę stwardnienia rozsianego u osób z SM, ale nie z SM o późnym początku.

W podobnym tonie naukowcy nie znaleźli też żadnego wpływu diuretyków tiazydowych, które podobnie jak Midamor są również stosowane w leczeniu wysokiego ciśnienia krwi na SM.

Kwas walproinowy

Kwas walproinowy (Valproic) to lek przeciwdrgawkowy stosowany w leczeniu padaczki. "Kwas walproinowy hamuje deacetylazę histonową, co może skutkować modyfikacją specyficznych białek zaangażowanych w sygnalizację komórkową i naprawę mieliny", piszą Yong i współautorzy. Niemniej jednak, na podstawie analizy duńskich danych populacyjnych, naukowcy nie stwierdzili związku między ryzykiem Valproic a MS.

Inhibitory TNF

Według American College of Rheumatology, "inhibitory TNF są rodzajem leku stosowanego na całym świecie do leczenia stanów zapalnych, takich jak reumatoidalne zapalenie stawów (RZS), łuszczycowe zapalenie stawów, młodzieńcze zapalenie stawów, choroba zapalna jelit (Crohna i wrzodziejące zapalenie okrężnicy), zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa i łuszczyca, które zmniejszają stan zapalny i powstrzymują rozwój choroby poprzez celowanie w substancję wywołującą zapalenie, zwaną czynnikiem martwicy guza (TNF). "

Yong i współautorzy ponownie przyjrzeli się duńskim badaniom populacyjnym, aby ustalić, czy istnieje związek między inhibitorami TNF a MS. Oba badane badania były obserwacyjne i obejmowały kohorty lub próbki populacji, które obserwowano w czasie.

Yong i współpracownicy nie stwierdzili związku między leczeniem inhibitorami TNF w przypadku choroby zapalnej jelit a rozwojem SM. Dokładniej mówiąc, chociaż wystąpiło czterokrotne zwiększenie ryzyka wystąpienia SM u osób przyjmujących inhibitory TNF z powodu choroby zapalnej jelit, wzrost ten nie różnił się od czterokrotnego ryzyka, że ​​ludzie z chorobą zapalną jelit już wykazują objawy demielinizacji, takie jak stwardnienie rozsiane.

Naukowcy odkryli jednak, że mężczyźni otrzymujący inhibitory TNF w leczeniu zapalenia stawów oraz mężczyźni i kobiety otrzymujący inhibitory TNF w leczeniu zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa byli bardziej zagrożeni MS po rozpoczęciu leczenia. Warto zauważyć, że zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa występuje częściej u mężczyzn.

Jednym z ograniczonych badań duńskich było to, że nie było jasne, które typy inhibitorów TNF były stosowane, a różne typy inhibitorów TNF wpływają na zapalenie na różne sposoby.

Według Yonga i współautorów: "Łącznie wstępne obserwacje budzą obawy dotyczące bezpieczeństwa anty-TNFα [inhibitorów TNF] w odniesieniu do ryzyka SM, ale potrzeba więcej pracy. efekty są specyficzne dla produktu lub można je uogólnić na całą klasę terapeutyczną. "

Antybiotyki

Dwa badania kliniczno-kontrolne – jeden w Wielkiej Brytanii i drugi w Danii – zbadały związek między stosowaniem antybiotyków a MS. wynik lub choroba (tj. przypadki) u tych, którzy jej nie kontrolują), a w badaniach kliniczno-kontrolnych naukowcy retrospektywnie analizują narażenie na czynniki ryzyka. zdiagnozowano stwardnienie rozsiane, a czynnikiem ryzyka będącym przedmiotem zainteresowania było stosowanie antybiotyków

W badaniu przeprowadzonym w Wielkiej Brytanii 163 pacjentów z SM porównywano z 1523 osobami bez SM na podstawie wieku, płci i innych czynników.Badacze stwierdzili, że ogólne stosowanie antybiotyków było Nie t związany z MS. Jednak stosowanie penicyliny przez ponad dwa tygodnie lub stosowanie tetracykliny przez ponad tydzień wiązało się z 50-procentowym zmniejszeniem ryzyka SM.

Duńscy naukowcy próbowali powtórzyć ustalenia badaczy z Wielkiej Brytanii, używając większej próby (3259 przypadków). Co ciekawe, duńscy naukowcy odkryli, że szeroki zakres zastosowań antybiotyków wiązał się z podwyższonym ryzykiem wystąpienia SM – nawet u pacjentów przyjmujących tylko jeden cykl antybiotyków przez siedem dni. Fakt, że szeroki zakres stosowania antybiotyków był związany ze stwardnieniem rozsianym, wydaje się sugerować, że sama infekcja – a nie same antybiotyki – była powiązana z rozwojem SM.

Ogólnie rzecz biorąc wydaje się, że antybiotyki nie są związane z MS w większości analiz, ale należy przeprowadzić dalsze badania.

Wziewani krótko działający beta2-adrenergiczni agoniści receptorów

Leki fenoterol (Berotec N) i salbutamol (ProAir HFA) są zarówno wziewnymi, krótko działającymi agonistami receptora beta2-adrenergicznego, stosowanymi w leczeniu astmy i przewlekłej obturacyjnej choroby płuc. W populacyjnym badaniu kontrolnym przypadku tajwańscy naukowcy badali, czy leki te wpływają na ryzyko MS. Naukowcy odkryli, że chociaż u pacjentów przyjmujących lek Berotec N wystąpiło zmniejszenie ryzyka SM, ryzyko rozwoju MS nie było powiązane z ProAir HFA.

Tajwańscy naukowcy sugerowali, że Berotec N może wywierać działanie ochronne z powodu jego wyższej zdolności do hamowania wytwarzania ponadtlenku i degranulacji. Wygląda na to, że ProAir HFA nie jest tak dobry jak te rzeczy; nie wywiera więc żadnego działania ochronnego.

Ponadto, rozważając krótko działających agonistów receptorów beta2-adrenergicznych jako klasę, Yong i współautorzy stwierdzili, co następuje: "Krótko działający agoniści beta2-adrenergiczni są lekami rozszerzającymi oskrzela, które hamują interleukinę-12, cytokinę, która powoduje różnicowanie komórek T w kierunku prozapalnych komórek pomocniczych T 1 ". Warto zauważyć, że eksperci sugerują, że komórki T (rodzaj białych krwinek) odgrywają ważną rolę w uszkodzeniu osłonek mielinowych, co prowadzi do SM.

Leki przeciwhistaminowe

Korzystając z projektu kontroli przypadku, brytyjscy naukowcy zbadali, czy leki przeciwhistaminowe o działaniu uspokajającym i niezwiązanym z sedacją są związane z rozwojem SM. Uwzględniono takie czynniki, jak choroba alergiczna (np. Astma, egzema i gorączka sienna) oraz palenie tytoniu. Naukowcy odkryli, że chociaż leki przeciwhistaminowe niezwiązane ze środkami uspokajającymi nie wiązały się z ryzykiem wystąpienia MS, leki przeciwhistaminowe uspokajające wiązały się z 80-procentowym zmniejszeniem ryzyka rozwoju MS.

Naukowcy zasugerowali, że powodem, dla którego uspokajające leki przeciwhistaminowe mogą w jakiś sposób wywierać działanie ochronne, jest to, że – w przeciwieństwie do nie-uspokajających leków przeciwhistaminowych – leki te przekraczają barierę krew-mózg i wywierają pewien niespecyficzny wpływ na mózg i rdzeń kręgowy.

Doustne środki antykoncepcyjne

Yong i współpracownicy przeanalizowali pięć badań, w których szukano związku między stosowaniem doustnych środków antykoncepcyjnych a ryzykiem wystąpienia MS. Ogólnie nie było związku między tymi dwiema zmiennymi.

Więcej informacji o stwardnieniu rozsianym

Stwardnienie rozsiane charakteryzuje się selektywnym niszczeniem mieliny w komórkach nerwowych ośrodkowego układu nerwowego (mózgu i rdzenia kręgowego). Nie wpływa na komórki nerwowe znajdujące się w obwodowym układzie nerwowym (tj. Nerwy i zwoje zlokalizowane poza mózgiem i rdzeniem kręgowym). Ta choroba jest autoimmunologiczna, co oznacza, że ​​organizm atakuje sam siebie.

Oprócz leków na receptę, które dopiero niedawno zyskały uznanie jako potencjalny czynnik etiologiczny, w patogenezie SM zaangażowano inne czynniki sprawcze, w tym:

• Czas ekspozycji
• Palenie
• Stres
• Infekcje wirusowe, takie jak Epstein-Barr Virus
• Stres
• Obniżona ekspozycja na światło słoneczne
• Niski poziom witaminy D

Na całym świecie stwardnienie rozsiane dotyka 2,5 miliona osób, aw Stanach Zjednoczonych ponad 400 000 osób cierpi na tę chorobę.

Początek SM może być nagły lub stopniowy. Początkowe objawy mogą być tak subtelne, że osoba ze stwardnieniem rozsianym może nawet nie zauważyć ich przez miesiące lub lata. Oto kilka symptomów stwardnienia rozsianego:

• Słabość
• Objawy sensoryczne
• Zaburzenia widzenia
• Trudności z chodem i koordynacją
• Niewydolność układu moczowego
• Częstotliwość moczu
• Zmęczenie
• Trudności ruchowe

Objawy te mogą ustępować i słabnąć, z nawracającymi atakami trwającymi tygodnie lub miesiące, a następnie niektóre stopień odzysku. Objawy mogą ulec pogorszeniu w wyniku gorąca, zmęczenia, wysiłku fizycznego lub stresu.

W ostateczności SM jest diagnozą wykluczenia, co oznacza, że ​​jest diagnozowana tylko po wykluczeniu innych możliwych chorób, takich jak guzy rdzenia kręgowego lub ostre rozsiane zapalenie mózgu i rdzenia (wtórne do zakażenia). Przy diagnozowaniu MS pomocne są wyniki z historii i badań fizycznych, a także wyniki MRI. Obserwowano również zmiany w biomarkerach w płynie mózgowo-rdzeniowym.

Niestety nie ma lekarstwa na SM. Dostępne są jednak metody leczenia, w tym kortykosteroidy i wymiana osocza w leczeniu nagłych zaostrzeń, a także kilka terapii modyfikujących przebieg choroby, takich jak interferony beta w celu zapobiegania nowym uszkodzeniom MS.

Słowo od Verywell

Należy pamiętać, że ten systematyczny przegląd przez Yong i współautorów jest pierwszym, który bada wpływ różnych leków na SM. Wyniki tego systematycznego przeglądu mają rzucić światło na patogenezę SM – choroby, której jeszcze nie rozumiemy.

W tym momencie żaden klinicysta nie wykorzysta tych wyników do bezpośredniego leczenia. Wszelkie informacje pochodzące z tego systematycznego przeglądu muszą zostać potwierdzone i zreplikowane. Jeśli przyjmujesz którykolwiek z tych leków i obawiasz się, jak wpływają one na ryzyko MS, możesz omówić z lekarzem przepisującym, czego się nauczyłeś. Jednak nie należy przerywać (lub rozpoczynać przyjmowania) leków na podstawie tego, co czytasz w tym artykule – i bez wkładu ze strony lekarza.