Dysautonomy są rodziną stanów charakteryzujących się brakiem równowagi w autonomicznym układzie nerwowym. Objawy są często skrajnie zmienne w zależności od osoby, z czasem u tej samej osoby i mogą obejmować różne bóle, zmęczenie, osłabienie, objawy żołądkowo-jelitowe, zawroty głowy i omdlenia (zanikające). Pomimo faktu, że dysautonomia może być całkowicie dezaktywująca, objawy są zwykle nieproporcjonalne do jakichkolwiek obiektywnych wyników fizycznych lub laboratoryjnych.
To może utrudniać diagnozowanie dysautonomii.
– Przeczytaj o przyczynach i symptomach dysautonomii.
Diagnozowanie Dysautonomii
W nowoczesnej praktyce medycznej, kiedy pacjenci mają odwagę narzekania na objawy bez podawania obiektywnych ustaleń medycznych, aby je poprzeć, są często spisywani jako histeryczni.
Jeśli uważasz, że możesz mieć dysautonomię, wszelkimi sposobami zasugeruj tę możliwość swojemu lekarzowi. Możesz po prostu zobaczyć, jak gasną żarówka i odkryć, że twój lekarz nagle skupia się na swoich wysiłkach w bardziej owocnym kierunku. Kiedy lekarz koncentruje się na tej możliwości, wzięcie dokładnej historii medycznej i wykonanie dokładnego badania lekarskiego często prowadzi do prawidłowej diagnozy. Jeśli twój lekarz nie chce poważnie traktować możliwości dysautonomii, pomyśl o kolejnym lekarzu.
Pacjenci, którzy są na tyle szczerzy, że zostaną poważnie potraktowani przez swoich lekarzy rodzinnych, prawdopodobnie zostaną skierowani do specjalisty.
Rodzaj specjalisty zazwyczaj zależy od przeważającego objawu, którego doświadcza, lub od objawów, które najbardziej przekonują lekarza rodzinnego. I konkretna diagnoza, którą ostatecznie otrzymają, zależy od ich dominujących symptomów i specjalisty, który widzą.
Na przykład: osoby, których głównym zarzutem jest łatwość męczenia, mogą być zdiagnozowane z syndromem chronicznego zmęczenia.
Ci, którzy mdleją, są oznaczani jako omdlenie wazowagalne. Uważa się, że osoby, których impulsy spoczynkowe są zauważalnie wysokie, mają nieprawidłowy tachykardię zatokową. Jeśli głównym problemem są zawroty głowy podczas wstawania, diagnoza to postawa zespołu tachykardii ortostatycznej (POTS). Biegunka lub ból brzucha kupuje zespół jelita drażliwego. Ból w innym miejscu kończy się fibromialgią. Niezależnie od diagnozy, dysfunkcjonalny autonomiczny układ nerwowy prawie zawsze odgrywa główną rolę w wywoływaniu objawów.
Należy pamiętać, że zespoły dysautonomii są prawdziwymi zaburzeniami fizjologicznymi (w odróżnieniu od psychologicznych) od uczciwego do dobra. Chociaż mogą sprawić, że ktokolwiek oszalał, nie są spowodowane szaleństwem.
Leczenie dyscjomii
Prawdopodobnie najważniejszym krokiem w leczeniu dysautonomii jest znalezienie lekarza, który rozumie naturę problemu, jest do niego sympatyczny (tj. Nie uważa za zwykłą szaloną osobę) i który jest skłonny do przedłużenia leczenia. podejście prób i błędów, które jest często konieczne w zmniejszaniu objawów do akceptowalnego poziomu.
Ponieważ podstawowa przyczyna dysautonomii nie jest dobrze znana, leczenie ma na celu głównie kontrolowanie objawów, a nie "leczenie" problemu.
Terapie nielekowe
Aktywność fizyczna:Utrzymywanie odpowiedniego dziennego poziomu aktywności fizycznej jest prawdopodobnie najważniejszą rzeczą, jaką mogą zrobić osoby z dysautonomią. Regularna aktywność fizyczna pomaga stabilizować autonomiczny układ nerwowy, a na dłuższą metę powoduje, że "nawroty" objawów są rzadsze i krótsze. Aktywność fizyczna może nawet przyspieszyć dzień, w którym objawy ustąpią same. Fizyczna terapia i podobne "alternatywne" terapie, takie jak joga, tai-chi, terapia masująca i terapia rozciągająca również pomogły.
Suplementy diety:Za każdym razem, gdy istnieje choroba, której lekarze źle traktują, dostawcy suplementów diety mają otwarte pole do popychania swoich produktów.
Pacjenci nie tylko uważają, że nie mają lepszej alternatywy, ale także zawód lekarza, zawstydzony brakiem skutecznego leczenia, ma niewielkie podstawy do złożenia skargi. W konsekwencji tysiące niepotwierdzonych twierdzeń dotyczyło zdolności różnych witamin, koenzymów i preparatów ziołowych do łagodzenia różnych postaci dysautonomii. Naprawdę nie ma dowodów, że którykolwiek z tych rzeczy działa. Jednak jako członek zawstydzonego zakładu medycznego mogę tylko powiedzieć, że to twoje pieniądze; staraj się nie wydawać go na nic, co cię skrzywdzi. Zanim spróbujesz alternatywnej terapii, powinieneś przeczytać wszystkie obiektywne informacje na jej temat.
Terapie lekowe
Przetestowano wiele środków farmaceutycznych u pacjentów z dysautonomią. Te najczęściej uważane za użyteczne obejmują:
- Tricyclic leki przeciwdepresyjnetakie jak Elavil, Norpramin i Pamelor zostały użyte w niskich dawkach do leczenia kilku zespołów dysautonomii.
- Do leczenia tych zespołów stosowano także selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) – takie jak Prozac, Zoloft i Paxil. Gdy są skuteczne, leki trójpierścieniowe i leki z grupy SSRI wydają się nie tylko kontrolować wszelkie depresje, które mogą towarzyszyć dysautonomiom. Istnieją pewne dowody, że mogą one pomóc w "przywróceniu równowagi" autonomicznym układom nerwowym u niektórych pacjentów.Leki przeciwlękowe – takie jak Xanax i Ativan pomagają kontrolować objawy lęku, szczególnie u pacjentów z zaburzeniami lękowymi.
- Leki przeciwnadciśnieniowe – takie jak Florinef pomagają zapobiegać objawom, które powstają, gdy ciśnienie krwi spada, gdy pacjent jest w pozycji pionowej (stan zwany niedociśnieniem ortostatycznym), co jest znaczącym objawem w omdlenia wazowagalnym i w POTS.Niesteroidowe leki przeciwzapalne
- takie jak Advil i Aleve mogą pomóc w kontrolowaniu bólów związanych z dysautonomiami, zwłaszcza fibromialgią.Warto jeszcze raz podkreślić, że podejście próbne i błędne, wymagające cierpliwości zarówno lekarza, jak i pacjenta, jest prawie zawsze konieczne w leczeniu dysautonomii. W międzyczasie osoby z dysautonomią mogą próbować uspokoić się, pamiętając o dwóch faktach. Po pierwsze, dysautonomia zwykle poprawia się wraz z upływem czasu. Po drugie, akademickie środowisko medyczne (i firmy farmaceutyczne) zaakceptowało teraz, że zespoły dysautonomii są prawdziwymi, fizjologicznymi stanami medycznymi. W związku z tym prowadzone są badania mające na celu określenie dokładnych przyczyn i mechanizmów tych stanów oraz opracowanie metod leczenia, które są skuteczniejsze częściej iw większym stopniu niż wiele z obecnie stosowanych terapii.
