Rezonans magnetyczny (MRI) to technologia często wykorzystywana do badania źródeł problemów z kolanem. Działa poprzez emitowanie fal magnetycznych, które odbijają się od tkanki, kości i narządów na różne sposoby. Fale te są następnie tłumaczone na obrazy, które możemy wykorzystać do diagnozy.
MRI nie są stosowane samodzielnie do postawienia diagnozy, ale często mogą dostarczyć mocnych dowodów na poparcie tej diagnozy.
W obliczu urazu stawu kolanowego, infekcji lub zaburzenia stawów lekarze często używają MRI, aby nie tylko wskazać przyczynę, ale także pomóc w ukierunkowaniu planu leczenia.
Podczas gdy niektóre osoby uważają, że MRI są niepokojące, albo dlatego, że są klaustrofobiczne, albo głośno hałaśliwe, są nieocenionym narzędziem, które oferuje mniej inwazyjny sposób diagnozy. Wśród niektórych z bardziej powszechnych zastosowań MRI ::
Diagnozowanie łez łąkotek
Menisk to klin chrząstki w obrębie kolana, który pomaga w amortyzowaniu, stabilizowaniu i przenoszeniu ciężaru przez staw kolanowy.
Jeśli kiedykolwiek menisk zostanie rozdarty, badanie MRI może wykazać, że jego typowy trójkątny kształt ulegnie przesunięciu lub zmianie. W niektórych przypadkach rozdarta część będzie migrowana do środka stawu kolanowego (zwykle określanego jako "łza z uchwytem wiadra").
Pewne nieprawidłowości zostaną wymienione w raporcie z MRI jako "sygnał subdystrybucyjny". Nie oznacza to, że menisk jest koniecznie rozdarty; po prostu mówi nam, że menisk nie pojawia się tak, jak powinien.
Może to być wynikiem normalnego starzenia się lub zwiększonego unaczynienia powszechnie obserwowanego u dzieci i młodych dorosłych. Konieczne są dalsze badania, aby uzyskać ostateczną diagnozę.
Rozpoznanie uszkodzeń więzadła
Węzły kolana to krótkie pasma elastycznej, włóknistej tkanki, która utrzymuje połączenie kolana i umiarkowany ruch kolana.
Podczas przeprowadzania badania mamy do czynienia z czterema rodzajami więzadeł:
- więzadło krzyżowe przednie (ACL), które zapobiega wysunięciu się kości piszczelowej przed kolanem,
- więzadło krzyżowe tylne (PCL), które zapobiega przemieszczaniu się kości piszczelowej daleko do tyłu
- Przyśrodkowe więzadło poboczne (MCL), które zapobiega otwarciu kolana
- Boczne więzadło poboczne (LCL), które zapobiega nadmiernemu ruchowi bocznemu
Podczas gdy normalna ACL jest często trudna do zaobserwowania na MRI, jakiekolwiek łzy więzadło będzie widoczne w 90 procentach przypadków (najczęściej w połączeniu z siniakiem kostnym i złamaniem). ACL jest miejscem, gdzie dochodzi do większości urazów więzadeł.
W przeciwieństwie do tego, PCL jest łatwiej widoczny na MRI, ponieważ jest około dwa razy większy niż ACL. Pojedyncze łzy są stosunkowo rzadkie. Jeśli wystąpi, będzie to zazwyczaj postrzegane jako wyraźne zaburzenie włókien wiązadła.
Tymczasem urazy MCL i LCL są zwykle związane z obrzękiem wokół kolana (powszechnie określanym jako "woda na kolano"). MRI można wykorzystać do zdiagnozowania stopnia uszkodzenia, charakteryzującego się obecnością płynu (stopień I), płynnym i częściowym zaburzeniem więzadeł (stopień II) lub całkowitym zaburzeniem (stopień III).
Obrażenia III stopnia wymagają zwykle operacji.
Diagnozowanie problemów z ścięgnami
Ścięgno jest twardym, sprężystym włóknem łączącym mięśnie z kością. Dwa ścięgna widziane na MRI to ścięgno mięśnia czworogłowego (które łączy mięśnie ud do kolana) i ścięgno rzepki (które łączy kość piszczelową z kolanem).
Badanie MRI może być wykorzystane do wykrycia przewlekłego zapalenia ścięgna (zapalenie ścięgna) lub pęknięć ścięgien (chociaż jest to zwykle widoczne podczas badania fizykalnego). W przypadku zapalenia ścięgna – takiego, jak w przypadku "kolana skoczka" – MRI zwykle ujawnia postępujące uszkodzenie kolana w postaci blizn, stanów zapalnych i zniekształceń samego ścięgna.
