22 grudnia 2015 r. Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków (FDA) oficjalnie zmieniła dziesięcioletnią politykę zakazującą gejom dokonywania darowizn krwi z powodu uważają, że jest to wysokie ryzyko przeniesienia wirusa HIV.
W zmienionych wytycznych panel FDA zezwala obecnie na gejów, którzy nie uprawiali seksu w ciągu ostatnich 12 miesięcy, a celibat został potwierdzony przez wypełnienie podpisanego kwestionariusza.
Wszyscy inni homoseksualni mężczyźni, w tym ci, którzy konsekwentnie używali prezerwatyw, będą nadal zabronieni. Some Choć niektórzy uznali to za pierwszy krok do zniesienia 32-letniej polityki, wielu aktywistów i autorytetów medycznych ogłosiło decyzję zarówno przestarzałą, jak i dyskryminującą, szczególnie w świetle faktu, że ryzyko HIV jest oceniane na podstawie przypadku. – podstawa dla heteroseksualistów.
Zapytany o tę rozbieżność w styczniu, FDA odpowiedziała stwierdzeniem, że byłoby to "wysoce uciążliwe dla ośrodków oddawania krwi i potencjalnie obraźliwe dla dawców", gdyby indywidualne oceny zostały dokonane, podczas gdy naleganie było nadal "niewystarczającym dowodem" uzasadniającym redukcja rocznego okresu oczekiwania.
Wśród długoletnich krytyków tej polityki, Amerykańskie Stowarzyszenie Medyczne, Czerwony Krzyż, Amerykańskie Stowarzyszenie Banków Krwi, Amerykańskie Stowarzyszenie Osteopatów, Rada Nowego Jorku i Komisja ds. Sądownictwa Zgromadzenia w Kalifornii wzywały do zakończenia zakaz w momencie, gdy coraz większa liczba krajów – w tym Hiszpania, Portugalia, Włochy i RPA – całkowicie zniosły swoje zakazy.
Historia amerykańskiego zakazu krwi homoseksualnej
W 1983 r. FDA zaleciła, aby każdy mężczyzna, który uprawiał seks z innym mężczyzną od 1977 r., Był pozbawiony krwi przez całe życie. Polityka została ustanowiona w momencie, gdy nie było ani leczenia, ani środków do testów na HIV. (Dopiero w 1985 r. Pierwszy test na HIV był licencjonowany przez FDA i dopiero w 1987 r. Pierwszy lek antyretrowirusowy, AZT, uzyskał aprobatę.)
Z pewnością w tym czasie, z homoseksualnymi mężczyznami składającymi się na większość wirusa HIV W wielu przypadkach opinia publiczna miała głębokie wątpliwości co do dokładności testów na obecność wirusa HIV podczas badania zaopatrzenia w krew. Obawy te w dużym stopniu pogorszyły się, gdy Ryan White, nastolatek z Indiany, został zakazany uczęszczania do szkoły publicznej w 1985 roku po tym, jak odkryto, że nabył wirusa HIV z transfuzji krwi.
W 1990 r. FDA podjęła również decyzję o zakazie Haitańczyków – również mocno dotkniętych wczesną epidemią – argumentując, że skoro wirus HIV był przenoszony głównie poprzez płeć heteroseksualną w tej populacji, trudniej byłoby im zidentyfikować osoby o wysokim ryzyku. Ten zakaz został zniesiony niecały rok po gniewnych protestach 50 000 działaczy w Nowym Jorku.
Pod koniec lat 90. XX w., Po pojawieniu się złożonej terapii przeciwretrowirusowej i wprowadzeniu testów na HIV nowej generacji, krytycy zaczęli kwestionować zasadność zakazu, gdy w 1995 r. Szacunkowe ryzyko nabycia HIV z transfuzji krwi wynosiło w przybliżeniu jeden na 600 000 przypadki. Do roku 2003 ryzyko to wynosiło około 1 na 1,8 miliona.
Ponadto w latach 1999-2003 potwierdzono, że tylko trzech Amerykanów z około 2,5 miliona biorców krwi otrzymało wirusa HIV z transfuzji krwi po fałszywie negatywnym badaniu przesiewowym na obecność wirusa HIV.
Odpowiedzi za i przeciw zakazowi krwi homoseksualnej
Do tej pory znaczna liczba krajów ma politykę podobną do tej w Stanach Zjednoczonych, w tym w Argentynie, Australii, Brazylii, Japonii, Szwecji i Zjednoczonym Królestwie. Wiele innych utrzymało nieokreślone odroczenia, w tym Belgię, Danię, Francję, Grecję i Niemcy.
Zwolennicy polityki FDA (w tym Departament Zdrowia i Opieki Społecznej USA, który jednomyślnie zalecał jednoroczne odroczenie), wskazują na utrzymujące się wysokie wskaźniki HIV wśród homoseksualnych i biseksualnych mężczyzn w USA, których populacja liczy około 63 % wszystkich nowych zakażeń każdego roku. Acknowled Przyznając statystyki, przeciwnicy sprzeciwiali się, że homoseksualiści i biseksualni mężczyźni, w tym ci, którzy nabyli HIV poprzez wstrzykiwanie narkotyków, reprezentują niewiele ponad połowę (57%) z 1,1 miliona Amerykanów zarażonych wirusem HIV, czyniąc z homoseksualnego bana tym bardziej skośne i nierozsądne.
Dalej wskazują na irracjonalność orzeczenia FDA, kwestionując, w jaki sposób odroczenie jednego roku – potwierdzone prostym kwestionariuszem – może zapewnić wyraźny znak w porównaniu z, powiedzmy, gejem, żyjącym w zaangażowanym, monogamicznym związku? Czy to sugeruje, że homoseksualiści mają większe prawdopodobieństwo, że kłamią o swoich czynnościach seksualnych niż heteroseksualiści?
Co więcej, zalecenia zakazu gejów i biseksualistów, jeśli w ubiegłym roku wykonano tatuaż, ucho lub piercing ciała, sugerując, że działalność ta stanowi takie samo względne ryzyko jak seks, spotkały się z niemal powszechnym szyderstwem. Pomimo teoretycznego (aczkolwiek nieistotnego) ryzyka, nie odnotowano ani jednego przypadku przeniesienia w żaden z tych sposobów, zgodnie z danymi z Centrów Kontroli i Zapobiegania Chorobom.
Grupy obrońców praw obywatelskich od dawna twierdzą, że polityka FDA kładzie nacisk na identyfikację ryzyka nie tyle na zachowania seksualne, co na orientację seksualną. Czyniąc to, sugeruje, że homoseksualni mężczyźni, jako jednostki, są z natury bardziej skłonni do angażowania się w działania o wysokim ryzyku, czyniąc oceny jednostkowe w pewnym sensie mniej potrzebnymi niż osoby heteroseksualne.
Inni, w międzyczasie, pytają, czy zalecenie FDA jest w rzeczywistości rozluźnieniem polityki lub po prostu innym sposobem na wprowadzenie
de facto
dożywotniego zakazu tylko dlatego, że homoseksualny mężczyzna jest aktywny seksualnie. Podczas gdy przedstawiciele FDA sprzeciwiali się, że osoby heteroseksualne, które stosują leki iniekcyjne lub uprawiają seks z komercyjnymi pracownikami seksualnymi, podlegają również rocznemu odroczeniu, żadna z tych grup nie musi pozostać w celibacie przez ten okres czasu. .
