Zanik wielu układów (MSA) to zaburzenie, które powoduje degenerację wielu części układu nerwowego. MSA obejmuje trzy zespoły: zespół Shy-Dragera, zwyrodnienie prążkowia i zanik węchu móżdżkowo-móżdżkowego. MSA jest postępującą chorobą atakującą autonomiczny układ nerwowy, część twojego ciała, która kontroluje nieświadome czynności, takie jak trawienie i oddychanie.
MSA dotyka od dwóch do 15 osób na 100 000. Rozpoznanie MSA może zająć trochę czasu z powodu podobieństw między MSA a innymi stanami, takimi jak choroba Parkinsona. MSA jest zwykle diagnozowana około 50 roku życia i jest widoczna u osób o różnym pochodzeniu etnicznym. Po wystąpieniu objawów choroba rozwija się dość szybko.
Objawy zanikowego układu nerwowego
Objawy MSA wynikają z utraty komórek nerwowych w układzie nerwowym. Co powoduje tę utratę komórek nerwowych wciąż nie jest znane. Wiele osób z MSA po raz pierwszy zauważyło takie objawy jak nietrzymanie moczu, zaburzenia erekcji u mężczyzn, spadek ciśnienia krwi podczas stania (niedociśnienie ortostatyczne), omdlenia i zaparcia. Wraz z postępem objawów, zazwyczaj należą one do jednej z dwóch grup: Typ parkinsonowski (MSA-P):obejmuje to objawy podobne do choroby Parkinsona, takie jak drżenie w spoczynku, sztywność mięśni i powolny chód
- Typ móżdżkowy (MSA-C ): obejmuje trudności w chodzeniu (ataksja), problemy z zachowaniem równowagi i problemy z koordynowaniem ruchów dobrowolnych.
- Inne objawy związane z MSA to trudności w mówieniu lub połykaniu, bezdech senny i zimne dłonie. Niektóre osoby mogą również rozwinąć zaburzenia snu, skrócenie mięśni i ścięgien, zespół Pisa – gdzie ciało wydaje się pochylać na jedną stronę, mimowolne wzdychanie i antekola – które występuje, gdy szyja pochyla się do przodu, a głowa opada. Jak zdiagnozowana jest MSA
Odróżnienie MSA od choroby Parkinsona może być bardzo trudne. Jednym ze sposobów rozróżnienia tych dwóch czynników jest sprawdzenie, jak szybko postępuje choroba. MSA ma tendencję do szybszego postępu niż choroba Parkinsona. Wiele osób z MSA będzie potrzebowało urządzenia pomocniczego, takiego jak wózek inwalidzki lub laska, w ciągu kilku lat od rozpoznania.
Innym sposobem na rozróżnienie tych dwóch czynników jest leczenie choroby Parkinsona. MSA nie reaguje dobrze na lewodopę, lek stosowany w leczeniu choroby Parkinsona. Niestety autopsja jest jedynym sposobem ostatecznego zdiagnozowania MSA. Wyspecjalizowane testy, takie jak skan PET (pozytronowa tomografia emisyjna), mogą wykluczyć inne typy rzadkich zaburzeń neurologicznych.
Leczenie MSA
Obecnie nie ma lekarstwa na MSA, ani nie ma żadnych terapii zaprojektowanych specjalnie w celu odwrócenia lub zatrzymania progresji choroby. Niektóre aspekty tego zaburzenia są wyniszczające i trudne do leczenia. Zaburzenia ruchowe można leczyć lewodopą i karbidopą (Sinemet), ale zwykle ma to ograniczone wyniki.
Inne leki, takie jak bromokryptyna (Parlodel), triheksyfenidyl (Artane), mesylan benztropiny (Cogentin) i amantadyna (Symmetrel), mogą również powodować pewne złagodzenie objawów.
Fizjoterapia, w tym terapia aqua, może pomóc w utrzymaniu funkcji mięśni, a terapia logopedyczna może pomóc w polepszeniu trudności w połykaniu lub mówieniu.
Co mówią badania
Niewiele wiadomo na temat mechanizmów działających w przypadku atrofii wielu układów. Naukowcy z National Institute of Neurological Disorders and Stroke (NINDS) próbują obecnie dowiedzieć się, dlaczego białko alfa-synukleina gromadzi się w komórkach glejowych (komórkach, które zapewniają ochronę dla neuronów w układzie nerwowym) ludzi z MSA i neuronami (nerwowe) komórki osób z chorobą Parkinsona. W badaniu klinicznym próbowano zażywać lek ryfampicynę w celu spowolnienia postępu choroby, ale leczenie było nieskuteczne.
