Dysautonomia jest najłatwiejsza do zrozumienia przez podzielenie słowa:
- "Dys" oznacza, że nie działa poprawnie (z greckiego słowa "zły" lub "zniekształcony")
- "Autonomia" odnosi się do autonomicznego układu nerwowego organizmu system (ANS) AN ANS to system ciała, który rządzi wszystkim, co nasze ciała robią to automatyczne i wykonywane bez myślenia o tym, jak oddychanie, mruganie, bicie serca, napięcie mięśni i rozluźnienie, trawienie i wiele innych.
Autonomiczny układ nerwowy jest również odpowiedzialny za nasze automatyczne reagowanie na stres i traumę, zwane reakcjami "walcz lub uciekaj", gdzie albo reagujemy, walcząc z czymkolwiek, co jest stresorem, albo uciekając (uciekając).
Jeśli te dwa czynniki części ANS nie są dobrze skoordynowane – na przykład, jeśli równowaga między nimi została dotknięta jakimś urazem, fizycznym, psychicznym lub emocjonalnym – wówczas powstały brak równowagi nazywa się dysautonomią.
Dysautonomia została uznana za chorobę, zaburzenie lub zespół od 1800 roku, kiedy nazywała się neurastenią i była stosowana głównie do kobiet. Ponieważ lekarze w tym czasie nie mogli znaleźć fizycznej przyczyny objawów, uważano, że są one spowodowane przez psychologiczne wyzwalacze, co oznacza "wszystko w twojej głowie".
Opisane w tym czasie objawy, które nadal są rozpoznawane, obejmują ból, drętwienie, osłabienie, lęk i omdlenia (omdlenia), zawroty głowy i utratę równowagi, palpitacje serca, tachykardię, dłonie lub stopy wilgotne, hiperwentylację, a czasami obfite pocenie się.
Może również wystąpić depresja (być może spowodowana tą listą trudnych do opanowania objawów). Jeden pacjent z dysautonomią może wykazywać jeden, więcej lub wszystkie te objawy.
Dziś objawy te, łącznie w grupie określanej jako dysautonomia, przypisuje się zarówno kobietom, jak i mężczyznom.
Co powoduje Dysautonomia?
Wydaje się, że nie ma jednej uniwersalnej odpowiedzi na przyczynę dysautonomii.
Jednak w większości przypadków wydaje się, że wszystko, co powoduje traumę, w najszerszym tego słowa znaczeniu może być wyzwaniem. Może to być uraz psychiczny, taki jak utrata pracy, bycie ofiarą przestępstwa lub służba jako żołnierz w strefie działań wojennych (stąd wynikowa diagnoza PTSD – patrz poniżej). Lub może to być uraz fizyczny, od strasznego wypadku samochodowego do długotrwałej infekcji lub choroby wirusowej, po operację lub zatrucie chemiczne.
Inne potencjalne przyczyny dysautonomii to:
Syndrom Ehlersa-Danlosa
- Choroby mitochondrialne
- Uszkodzenie rdzenia kręgowego (autonomiczna dysrefleksja)
- Uszkodzenie mózgu
- Zespół Guillain-Barre
- Zespół Marfana
- Choroby autoimmunologiczne
- Istnieje także forma rodzinnej dysautonomii, zwana Riley -Day, rzadka choroba genetyczna, która ma wiele takich samych objawów fizycznych, ale nie jest spowodowana jakąkolwiek formą urazu ciała lub umysłu.
Jak diagnozowana jest Dysautonomia?
Rozpoznanie dysautonomii jest rzadkie, ponieważ, z wyjątkiem rodzinnej dysautonomii, większość lekarzy nie uważa jej za chorobę lub stan. Nie ma testów, które doprowadziłyby do takiej diagnozy, a ponieważ objawy są wspólne dla wielu innych diagnoz, dysautonomia rzadko przychodzi na myśl większości lekarzy.
W rzeczywistości, ponieważ tak wiele z tych symptomów jest tak trudnych do zidentyfikowania poprzez testowanie lub obserwację, "wszystko jest w twojej głowie", jest to werdykt, którego zbyt wielu pacjentów słyszy.
Ci diagnostycy, którzy rozpoznają te konstelacje objawów, mogą nie nadać im nazwy dysautonomii. Zamiast tego, zdecydują się zdiagnozować jedną z następujących czynności (jeśli w ogóle dostarczy jakiejkolwiek diagnozy):
zespół przewlekłego zmęczenia (CFS)
- fibromialgia
- choroba z Lyme (często błędnie rozumiana jako "przewlekła borelioza")
- zespół tachykardii ortostatycznej posturalnej (POTS
- zespół jelita drażliwego (IBS)
- zespół stresu pourazowego (PTSD)
- omdlenie wazowagalne
- nieodpowiedni tachykardia zatokowa (IST)
- niedociśnienie ortostatyczne
- Uważa się, że niektóre choroby powodują dysautonomię, taką jak cukrzyca lub alkoholizm. Późniejsze stadia choroby z Lyme mogą również należeć do tej kategorii.
Istnienie kodów diagnostycznych dla lekarzy, które wykorzystują w uzyskaniu zwrotu kosztów za pracę z wami, jest pewnym dowodem, że lekarze powinni traktować dysautonomię bardziej poważnie jako samą diagnozę. Jednym z powodów, dla których kody diagnostyczne są przypisane do "nowej" diagnozy, jest zapewnienie im wiarygodności, której potrzebują, kiedy na to zasługują. (Kody nie są opracowane do diagnozowania lub diagnozowania trashcan, które nie są prawdziwe)
W rzeczywistości, jeśli twój lekarz jest skłonny spojrzeć na diagnozę z tobą, lub nawet, jeśli potrzebujesz tego jako dowodu na możliwość, możesz udostępnić kody diagnostyczne z nim:
Kod diagnostyczny ICD-9-CM to 337,9 (nie jest to kod dla Dysautonomii Rodzinnej)
- Kod (y) ICD-10: G90.2, G90.8, G90.9
- Leczenie i rokowanie dyscjomii
Ponieważ dysautonomia jest opisem objawów, możliwość skutecznego leczenia, a zatem i rokowanie, zależą od tego, co wywołuje te objawy. W niektórych przypadkach dysautonomia jest całkowicie odwracalna i dlatego "wyleczona". W innych przypadkach choroba będzie nadal mnożyć się i śmierć będzie skutkować.
Ty, Twój Doktor i Dysautonomia
Ponieważ rozpoznanie lub nawet rozpoznanie dysautonomii jest tak trudne, jest również rzadkie i często nie jest sugerowane przez lekarzy. Dlatego jeśli uważasz, że objawiasz objawy, być może to Ty sam podnosisz tę możliwość.
Rozpocznij od omówienia tego z lekarzem pierwszego kontaktu. Może skierować Cię do specjalisty. Jeśli chcesz wypróbować kilku lekarzy zanim dostaniesz dyskutonię jako możliwość dla ciebie, to może warto.
Twój pościg nie powinien być dla tej konkretnej diagnozy. Twój pościg powinien być inteligentną dyskusją na temat możliwości. Pomysł nie polega na tym, abyś miał rację; poprawa stanu zdrowia i najlepsza szansa na wspólną dyskusję i wspólne podejmowanie decyzji z lekarzem.
