Amiodaron (Cordarone, Pacerone) jest najskuteczniejszym i na pewno najdziwniejszym, antyarytmicznym lekiem, jaki kiedykolwiek opracowano. (Oto przegląd niezwykłej skuteczności i niezwykłych skutków ubocznych amiodaronu). Jednym z najdziwniejszych aspektów tego leku jest jego historia. To historia, która wyjaśnia wiele powodów, dla których wiele niecodziennych cech tego leku jest słabo zrozumianych przez wielu lekarzy, którzy go przepisują.
Opracowanie
Amiodaron został opracowany przez belgijską firmę w 1961 r. Jako lek do leczenia dławicy piersiowej (dyskomfort w klatce piersiowej związany z chorobą wieńcową) i szybko stał się popularnym lekiem przeciwdławicowym w Europie i Ameryce Południowej. Jednakże, wybierając firmę farmaceutyczną (prawdopodobnie w celu uniknięcia niezwykle trudnego amerykańskiego środowiska regulacyjnego), amiodaron nie został dopuszczony do sprzedaży w Stanach Zjednoczonych.
Po kilku latach lekarz z Argentyny, dr Mauricio Rosenbaum, zauważył, że amiodaron wydaje się zmniejszać zaburzenia rytmu serca u pacjentów z chorobą serca. Zaczął intensywnie stosować ten lek w zaburzeniach rytmu serca, a następnie zaczął publikować wyniki, które były wyjątkowo imponujące. Lekarze z całego świata (z wyjątkiem Stanów Zjednoczonych) szybko zaczęli stosować ten lek w leczeniu wszelkich arytmii serca. Reputacja amiodaronu rozprzestrzenia się daleko i szeroko – amiodaronem, było to wyjątkowe działanie antyarytmiczne, które prawie zawsze działało i praktycznie nie powodowało żadnych skutków ubocznych.
Oba te twierdzenia oczywiście okazały się fałszywe.
Używanie w Ameryce
Od końca lat 70. amerykańscy elektrofizjolodzy (specjaliści z zakresu rytmu serca) zaczęli otrzymywać amiodaron z Kanady i Europy, aby stosować u swoich pacjentów arytmie zagrażające życiu, którzy nie reagowali na żadne inne leki. (FDA usankcjonowała tę działalność na zasadzie współczucia). Pierwsze słowo od Amerykanów zdawało się potwierdzać to, co było powiedziane na całym świecie – amiodaron był bardzo bezpieczny i bardzo skuteczny.
Szacuje się, że w ciągu kilku lat ponad 10 000 amerykańskich pacjentów z potencjalnie śmiertelnymi zaburzeniami rytmu otrzymywało amiodaron. Oczywiście ze względu na sposób rozprowadzania amiodaronu nikt nie wiedział, ilu pacjentów przyjmowało lek. Co ważniejsze, ponieważ FDA nie brała udziału w żadnej z tych kwestii (z wyjątkiem zatwierdzenia stosowania leku z powodów współczucia), nikt nie gromadził informacji na temat skuteczności lub bezpieczeństwa leku.
Skutki uboczne odkryte
Wielu amerykańskich lekarzy badało jednak wpływ amiodaronu na własnych pacjentów nieco bardziej rygorystycznie niż nasi zagraniczni koledzy. W rezultacie w ciągu roku lub dwóch nasza wizja amiodaronu zaczęła się zmieniać. Amiodaron był rzeczywiście skuteczniejszy w tłumieniu zaburzeń rytmu niż jakikolwiek inny lek, jaki kiedykolwiek widzieliśmy (choć w żaden sposób nie był tak skuteczny, jak to było reklamowane), ale wywołał dziwaczną serię efektów ubocznych, w tym trudne zaburzenia tarczycy, przebarwienia skóry i potencjalnie życiodajne. zagrażając toksyczności płuc, którą lekarze na całym świecie "przegapili". Efekty uboczne zostały przeoczone w przeważającej części, ponieważ były tak niezwykłe i nieoczekiwane oraz dlatego, że ich pojawianie się było zazwyczaj podstępne i spóźnione.
Gdy efekty uboczne amiodaronu zaczęły być opisywane w publikacjach medycznych, FDA niechętnie aprobowała lek. Jednak FDA wkrótce miał niewielki wybór. W połowie lat 80. zagraniczni producenci amiodaronu zagrozili odcięciem dostaw amerykańskich (nie całkiem bezzasadnie, ponieważ dostarczali darmowego narkotyku tysiącom Amerykanów przez ponad 5 lat). Samo odcięcie Amerykanów od narkotyku spowodowałoby medyczną (a więc i polityczną) katastrofę. Tak więc, w 1985 roku, w ostrym kontraście z jakimkolwiek innym lekiem we współczesnej historii, amiodaron został zatwierdzony przez FDA bez rygorystycznych, usankcjonowanych przez FDA randomizowanych prób klinicznych.
Zatwierdzenie FDA
Respektując nowo odkrytą i bardzo kłopotliwą toksyczność leku, FDA zaaprobowała lek tylko w przypadku arytmii zagrażających życiu, dla których nie było możliwe żadne inne leczenie, i wymagał ostrzeżenia w postaci czarnej skrzynki dotyczącej niebezpiecznych skutków ubocznych. Zauważając, że lek był rzeczywiście bardzo skuteczny w arytmii nie zagrażających życiu, FDA nakłaniało producentów do przeprowadzania randomizowanych badań klinicznych, aby uzyskać oficjalne zatwierdzenie wskazań, takich jak migotanie przedsionków, zauważając, że prowadzenie takich badań nauczyłoby nas dużo o prawdziwym występowaniu i powaga działań niepożądanych leku. Próby te nigdy nie zostały przeprowadzone (być może dlatego, że takie próby są bardzo drogie i do tego czasu patent na amiodaron wygasł, otwierając drzwi producentom generycznym, aby rozpocząć sprzedaż), a pierwotne ograniczenia stosowania amiodaronu utrzymywały się dzień.
W związku z tym stosowanie amiodaronu w leczeniu migotania przedsionków (najczęstszy powód, dla którego zostało to przepisane dzisiaj), pozostaje bez znaczenia.
