Biegunka pozostaje częsta u osób żyjących z HIV, a aż 60% osób doświadcza trzech lub więcej luźnych lub wodnistych wypróżnień dziennie w wyniku dowolnej liczby możliwych przyczyn, w tym:
- zaburzenia żołądkowo-jelitowe
- działania niepożądane terapii przeciwretrowirusowej (ART)
- bezpośredni wpływ zakażenia HIV na przewód pokarmowy
- inne leki
- lęk
Przewlekła biegunka (zdefiniowana jako trwająca dłużej niż cztery tygodnie) może mieć poważny wpływ na jakość życia osób z HIV, przyczyniających się do wątpliwości i obaw związanych z terapią, zwiększając uczucie depresji i lęku oraz ograniczając zdolność osoby do utrzymywania nieprzerwanego przestrzegania zaleceń lekowych.
Podobnie jak u wszystkich osób, u których występuje wirus HIV, biegunka może powodować odwodnienie i wyczerpanie ważnych składników odżywczych i elektrolitów, w tym potasu i sodu. Jednak u osób z HIV przewlekła biegunka może często utrudniać wchłanianie niektórych leków przeciwretrowirusowych, przyczyniając się do nieoptymalnej kontroli wirusów, aw niektórych przypadkach do przedwczesnego rozwoju oporności na leki.
Nadmierna utrata płynów może zagrażać życiu osób z poważnie upośledzonym układem odpornościowym, szczególnie tych z utratą masy ciała (tj. Utratą masy ciała o 10% lub więcej).
Infekcje żołądkowo-jelitowe
Biegunkę mogą wywoływać wspólne patogeny, takie jak bakterie, grzyby lub wirusy. Prawdopodobieństwo tych zakażeń wzrasta wraz z wyczerpaniem się funkcji immunologicznej człowieka, co zwykle mierzy się liczbą osób CD4. Podczas gdy infekcje żołądkowo-jelitowe mogą wystąpić na dowolnym etapie HIV, zakres i ciężkość takich zakażeń najczęściej wzrasta wraz ze spadkiem liczby komórek CD4 poniżej 200 komórek / ml.
Wśród najpowszechniejszych z nich jest biegunka związana z Clostridium difficile, biegunka bakteryjna, która jest dziesięciokrotnie bardziej prawdopodobna u osób zakażonych wirusem HIV niż w populacji ogólnej. Inne pospolite organizmy powodujące biegunkę to:
- wirus cytomegalii (CMV)
- cryptosporidium
- mikrosporydia
- Giardia lamblia
- Mycobacterium avium-intracellulare (MAC)
Częściej występujące inne przyczyny to zapalenie trzustki, nowotwory przewodu pokarmowego, a nawet niektóre choroby seksualne. przenoszone infekcje, które mogą powodować zapalenie odbytu (zapalenie wyściółki odbytnicy) lub wrzody odbytnicy / odbytu.
Skutki uboczne terapii przeciwretrowirusowej
Biegunka jest częstym działaniem niepożądanym związanym z kilkoma lekami przeciwretrowirusowymi, chociaż choroba ta zwykle ustępuje samoistnie i ustępuje samoistnie z niewielką interwencją. W rzeczywistości, metaanaliza przeprowadzona w 2012 r. Wykazała, że w wyniku narkotyków prawie 20 procent osób cierpiących na ART wystąpi od umiarkowanej do ciężkiej biegunki.
Podczas gdy biegunka może być wywołana przez leki antyretrowirusowe wszystkich klas, inhibitory proteazy zawierające rytonawir (PI) są lekami najczęściej związanymi z tym schorzeniem. Sugerowano, że leki mogą niekorzystnie wpływać na komórki nabłonkowe, które wyścielają jelito, powodując wyciek płynów. Inni postulują, że leki stymulują wydzielanie jonów chlorkowych, powodując masowy exodus wody z nabłonka jelitowego.
W ciężkich przypadkach biegunki związanej z ART podejrzane leki mogą wymagać podstawienia, jeśli leczenie objawowe zakończy się niepowodzeniem.
Wpływ HIV na przewód pokarmowy
Od dawna wiadomo, że HIV powoduje uszkodzenie immunologiczne w przewodzie pokarmowym, w szczególności w komórkach śluzowych, które zawierają tak zwaną tkankę limfatyczną jelita (GALT). GALT jest wczesnym miejscem do replikacji wirusa HIV i wyczerpania komórek CD4 po wystąpieniu infekcji. Nieleczony HIV może powodować nieodwracalne uszkodzenie tych tkanek, nawet po rozpoczęciu ART. Przewlekły stan zapalny związany z długotrwałą infekcją może również niekorzystnie wpływać na funkcję błony śluzowej jelita, prezentując objawy zapalne jelitowe.
W niektórych przypadkach wpływają nawet neurony jelit, powodując uszkodzenia strukturalne, które mogą bezpośrednio przyczyniać się do biegunki związanej z HIV.
Inne leki nie zawierające HIV
Podczas gdy najczęściej skupia się na lekach przeciwretrowirusowych u pacjenta, gdy występuje biegunka, inne czynniki mogą potencjalnie przyczynić się.
Antybiotyki, na przykład, mogą zabijać pewne bakterie w jelitach, które są poza tym niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jelit. Leki te obejmują Bactrim (trimetoprim / sulfametoksazol), często stosowany jako profilaktyka w pneumocystis jirovecii pneumonia (PCP); i rifampina stosowana w leczeniu koinfekcji gruźlicy (TB).
Podobnie leki zobojętniające zawierające magnez mogą potencjalnie powodować biegunkę lub ją pogarszać, a także takie popularne bez recepty leki jak Tagamet (cymetydyna), Nexium (esomeprazol) i Prilosec (asomeprazol).
Ziołowe herbaty zawierające sennę, stosowane do "detoksykacji" i utraty wagi, również mają działanie przeczyszczające.
Rozpoznanie i leczenie
U osób z łagodną i umiarkowaną biegunką dostępne są niektóre leki dostępne bez recepty i przepisane, które można leczyć. Należą do nich Imodium (dostępne zarówno w sprzedaży bez recepty, jak i na receptę), Lomotil (na receptę) i Sandostatin (na receptę).
W grudniu 2012 r. Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków (FDA) zatwierdziła lek Mytesi (crofelemer) specjalnie w celu złagodzenia objawów niezakaźnej biegunki u osób zakażonych HIV przyjmujących leki przeciwretrowirusowe.
W przypadku pacjentów z przewlekłą lub ciężką biegunką, należy dokonać oceny w połączeniu z wykwalifikowanym specjalistą w zakresie HIV. Oceny powinny obejmować dokładny przegląd historii leczenia pacjenta i HIV, a także badanie fizykalne.
Do badania mikrobiologicznego zaleca się próbkę kału. Jeśli nie zidentyfikowano żadnej przyczyny zakaźnej, należy rozważyć badanie endoskopowe. Jest to szczególnie ważne w przypadku pacjentów z ciężką biegunką (tj. 10 lub więcej wypróżnień dziennie) lub u osób z ciężką supresją immunologiczną lub klinicznymi objawami HIV. Badania radiologiczne są zaleceniem dla pacjentów z podejrzeniami nowotworów złośliwych.
Rozważania dietetyczne powinny obejmować ograniczenie lub unikanie tłustych lub pikantnych potraw; kofeina (w tym kawa, herbata i czekolada); nierozpuszczalne włókna ("pasza objętościowa"); produkty o wysokiej zawartości cukru (szczególnie te zawierające syrop kukurydziany o wysokiej zawartości fruktozy); i surowe lub niedogotowane potrawy.
Probiotyki – korzystna, żywa, aktywna kultura bakterii znalezionych w mleku, jogurcie i kefiru – może często przeciwdziałać biegunce wywołanej przez antybiotyki poprzez odtworzenie naturalnej flory jelit. Jeśli nietolerancja laktozy dostępne są również tabletki lub kapsułki.
W przypadku biegunki należy zapewnić odpowiednią hydratację przy regularnym przyjmowaniu płynów, zwracając uwagę na zastąpienie utraconych elektrolitów (przez pokarmy bogate w elektrolit, suplementy diety lub napoje o niskiej zawartości cukru). Mniejsze, częstsze posiłki mogą również wywierać mniejszą presję na jelitach podczas napadów biegunki.
