Można by pomyśleć, że byłoby to proste: stworzyć miejscowy żel lub krem, który można zastosować przed współżycia seksualnego, aby skutecznie zabić HIV w kontakcie. W końcu, jeśli coś takiego jak nonoksynol 9 może zmniejszyć ryzyko zajścia w ciążę przez zabicie plemników, jak trudne może być opracowanie czegoś na HIV, prawda?
Prawdą jest, że rozwój środków bakteriobójczych był pełen wyzwań i komplikacji, ponieważ po raz pierwszy zaproponowano go ponad 25 lat temu.
W niektórych przypadkach zdolność osoby do wyłączenia HIV przez przypadek doprowadziła do nieumyślnego pogorszenia stanu tkanek błony śluzowej pochwy lub odbytnicy, a nie do zapobiegania przenoszeniu wirusa HIV.
W innych przypadkach środki były po prostu nieskuteczne w zapobieganiu zakażeniu HIV lub powodowały nietolerowane skutki uboczne dla osób leczonych.
Do chwili obecnej nie ma ani mikrobicydu HIV ani nie jest on zalecany do użycia. Jednakże aktywnie poszukuje się znacznej liczby kandydatów, w tym żelu na bazie tenofowiru, długo działających pierścieni dopochwowych i doodbytniczych środków bakteriobójczych.
Dlaczego mikrobicydy są uważane za ważne?
Mikrobicydów nie przewiduje się zastępowania prezerwatyw ani zastępowania bezpieczniejszych praktyk seksualnych, ale raczej zapewnienia dodatkowej bariery ochronnej podczas seksu – szczególnie w kontakcie z odbytniczym lub pochwowym, w którym ryzyko transmisji jest wyższe.
Jednak z jeszcze szerszego punktu widzenia mikrobicydy są postrzegane jako środek ograniczający rozprzestrzenianie się HIV wśród osób najbardziej zagrożonych.
Obejmuje to kobiety, które są podatne na przemoc seksualną lub wykorzystywanie seksualne, lub których abstynencja seksualna jest po prostu nierealna (albo z powodu chęci posiadania dzieci, albo ograniczeń kulturowych, które ograniczają ich autonomię i władzę).
Przewiduje się, że środki bakteriobójcze mogą ostatecznie zapewnić zagrożonym kobietom skuteczny środek do samoobrony, jednocześnie zapewniając użytkownikom dodatkową ochronę w przypadku pęknięcia prezerwatywy lub ześlizgnięcia się w trakcie stosunku.
Wczesne niepowodzenia w badaniach mikrobójczych
Wiele wczesnych badań mikrobójczych skupiało się na użyciu detergentów lub środków, które mogłyby zmienić pH pochwy, aby skutecznie zabić (lub unieruchomić) HIV.
Wśród najwcześniejszych kandydatów był wymieniony wyżej nonoksynol 9, organiczny środek powierzchniowo czynny stosowany zarówno jako środek plemnikobójczy, jak i w kremie na twarz / sport. Niepokojąco, metaanaliza przeprowadzona w 2002 r. Wykazała, że stosowanie nonoksynolu 9 rzeczywiście zwiększyło ryzyko zakażenia wirusem HIV u kobiet o około 50%, z większą częstością występowania zmian pochwowych przyczyniających się do ryzyka. Wykazano, że inne środki opracowane w celu utrzymania wysokiej, ochronnej kwasowości pochwy (w tym u wielu badanych BufferGel®) są dobrze tolerowane u kobiet, ale ostatecznie nie wykazały zmniejszenia transmisji wirusa HIV.
Strategie rozwoju Istnieje szereg możliwych podejść do opracowania skutecznego środka bakteriobójczego przeciwko HIV, który można podzielić na dwie ogólne kategorie.Pierwszy może być sklasyfikowany jako
nie-antyretrowirusowy środek bakteriobójczy
, którego czynniki działają albo jako receptory przynęty na HIV (zapobiegając przyłączeniu wirusa do komórek docelowych pochwy), albo wykorzystują makrocząsteczki zwane dendrymerami, które aktywnie wiążą się z HIV zapobiegać infekcji.
Podczas gdy wczesne wysiłki okazały się w dużej mierze nieskuteczne ( PRO 2000,
Carraguard, siarczan celulozy), badanych jest szereg nowych czynników – w tym środek bakteriobójczy dendrymeruVivaGel oraz synergiczne stosowanie dendrymerów i inhibitora wejścia CCR5 Selzentry (marawirok) stosowane w skojarzonej terapii przeciwretrowirusowej (ART).Drugą i prawdopodobnie bardziej znaczącą kategorią są antyretrowirusowe środki bakteriobójcze. Rozwój tych leków opiera się na badaniach dotyczących stosowania tenofowiru i innych leków przeciwretrowirusowych w żelach, pierścieniach, środkach smarnych i innych układach dostarczania.
Badanie CAPRISA 004 w 2010 roku było pierwszym, które wykazało skuteczność tego podejścia, wykorzystując 1% żel tenofowiru przed i po stosunku pochwy u 889 kobiet z ujemnym wynikiem zakażenia HIV. Ogólnie, wskaźniki infekcji zostały zmniejszone o 39 procent w grupie, która nie była placebo, podczas gdy uczestnicy z wysokim poziomem przestrzegania zaleceń (ponad 80 procent) mieli 54 procentową redukcję.Natomiast test VOICE był postrzegany jako porażka. Po próbie CAPRISA, Voice Trial zbadała dwa różne modele profilaktyki HIV – codzienne stosowanie leku przeciwretrowirusowego (Viread lub Truvada) lub codzienne stosowanie żelu tenofowiru – u 5,029 kobiet. Badanie zakończono, gdy żadna z metod nie okazała się skuteczna.
Analiza post-study wykazała, że niepowodzenie było spowodowane nie terapiami, ale powszechnym brakiem przestrzegania zaleceń wśród uczestników (zwłaszcza wśród młodych, niezamężnych kobiet). Dalsze badania pomogą lepiej wyjaśnić przyczyny behawioralne.
Droga naprzód
Po porażce próby VOICE podjęto agresywne działania w celu zbadania alternatywnych podejść do opracowywania środków bakteriobójczych. Wyniki były w dużej mierze mieszane. Wśród ostatnio zakończonych badań fazy II i III:
Test FACT 001, który zwerbował 2900 kobiet w Afryce Południowej, zapewniał uczestnikom taki sam schemat jak w przypadku CAPRISA 004 (1% żel tenofowiru przed i po seksie). Zgodnie z wynikami post-testowymi nie doszło do zmniejszenia liczby zakażeń wirusem HIV wśród użytkowników.
ASPIRE (MTN-020) ocenił skuteczność pierścienia dopochwowego zawierającego dapivrine (bardzo silny, eksperymentalny lek przeciwretrowirusowy), gdy był stosowany przez okres jednego miesiąca u 3 476 kobiet w Afryce. Wyniki w 2015 r. Wykazały całkowite zmniejszenie ryzyka zakażenia HIV o 27% wśród kobiet stosujących pierścień dapiwiryny, głównie u kobiet w wieku powyżej 21 lat. Niewielką lub żadną ochronę nie zaobserwowano u kobiet w wieku poniżej 21 lat, głównie z powodu niespójnego stosowania urządzenia. .
Podobnie, badanie RING (IPM 027) bada również pierścień dapiwiryny u 1650 kobiet w Ugandzie i Południowej Afryce w randomizowanym badaniu fazy III. Uczestnicy będą używać swoich pierścieni przez okres dwóch lat. Wyniki były nieco lepsze niż te obserwowane w badaniu ASPIRE, przy ogólnej redukcji wynoszącej 37%. Ponownie, wyniki były lepsze u kobiet w wieku 21 lat i starszych. Nie zaobserwowano żadnych korzyści u kobiet w wieku 18-21 lat.
- W międzyczasie, MTN 017 zbada zastosowanie żelu odbytniczego opartego na tenofowirie wraz z codziennym stosowaniem produktu Truvada w grupie 186 mężczyzn uprawiających seks z mężczyznami (MSM) i kobietami transseksualnymi. Badanie fazy II przeprowadzono w ciągu ośmiu tygodni, z wysokim poziomem akceptowalności i przestrzegania wielostronnego schematu. Badania na materiale będą prawdopodobnie koncentrować się na skuteczności i wykorzystaniu żelu odbytniczego jako środka ochrony przed i po seksie.
- Wreszcie, w marcu 2014 r. Badanie na zwierzętach przeprowadzone przez Centers for Disease Control and Prevention (CDC) wykazało, że miejscowy żel z zastosowaniem antyretrowirusowej Isentress (ratelgrawir) może skutecznie zapobiegać zakażeniu HIV u kobiet
- po ekspozycji
- seksualnej. Nie ma jeszcze słowa, czy badanie zostanie rozszerzone poza obecny dowód koncepcji.
- Inne aspekty badań dotyczą opracowywania cienkich jak papier, szybko rozpuszczających się filmów dopochwowych, a także różnych preparatów przeciwretrowirusowych (lub współformuł) dla miejscowych żeli lub pierścieni.
