Kanadyjskie badanie opublikowane w New England Journal of Medicine sugeruje, że osoby z klinicznie izolowanym zespołem na stwardnienie rozsiane (zwane CIS), które przyjmują antybiotyk minocyklinę mogą mają mniejsze ryzyko rozwinięcia się w pełni rozwiniętego stwardnienia rozsianego.
Oczywiście, istnieje wielki apel do stosowania minocykliny jako terapii dla CIS, ponieważ jest tani, łatwy do przyjmowania (jest to lek doustny) i ma dość dobry profil bezpieczeństwa.
Jak jednak wygląda sytuacja w porównaniu z innymi metodami modyfikującymi przebieg choroby, takimi jak Betaseron lub Avonex? Ponadto badanie wykazujące jego skuteczność jest niewielkie, dlatego konieczne są większe próby, aby w pełni określić jego korzyści.
Przyjrzyjmy się tej potencjalnie pojawiającej się terapii. Choć może się to udać lub nie, zrozumienie "dlaczego" kryje się za tym, jak antybiotyk mógłby zapobiec rozwojowi SM, jest fascynujące.
Minocyklina jako potencjalne leczenie dla CIS
Zanim przejrzysz się w badaniu dotyczącym minocykliny jako terapii CIS, ważne jest, aby zrozumieć, jaki jest klinicznie izolowany syndrom SM, oraz w jaki sposób minocyklinę można nawet uznać za potencjalną terapię.
Co to jest zespół wyizolowany klinicznie?
Klinicznie izolowany zespół na stwardnienie rozsiane lub CIS, odnosi się do osób, które doświadczają objawów "podobnych do MS" przez co najmniej 24 godziny, i te objawy mogą lub nie mogą korelować ze zmianami obserwowanymi w MRI.
Kicker jest to, że oprócz tego pierwszego epizodu, nie ma innych wskazówek, że osoba miała jakiekolwiek poprzednie nawroty MS, albo przez ich historię albo przez ich MRI (nie ma żadnych innych uszkodzeń mózgu związanych z MS).
Innymi słowy, osoba po prostu nie ma wystarczających dowodów klinicznych lub radiologicznych, aby uzyskać diagnozę SM.
Kolejnym wyzwaniem związanym z diagnozowaniem CIS jest to, że lekarz musi potwierdzić, że objawy "podobne do MS" (na przykład zapalenie nerwu wzrokowego) są w rzeczywistości spowodowane utratą mieliny – ochronną osłoną nad komórkami nerwowymi mózgu i rdzenia kręgowego.
Może to wymagać dalszych testów, takich jak nakłucie lędźwiowe lub wywołane potencjały, jak również wykluczenie innych stanów naśladujących MS, takich jak infekcja lub inne choroby autoimmunologiczne (na przykład układowy toczeń rumieniowaty układowy).
Tutaj sytuacja może być trudna, ponieważ neurolog musi wykorzystać swój osąd, aby ustalić, czy osoba z klinicznie izolowanym zespołem SM powinna przejść terapię modyfikującą przebieg choroby.
Zwykle zalecane jest leczenie, jeśli osoba z CIS ma MRI obrazujący uszkodzenia klasycznie obserwowane w SM.
Co to jest Minocyklina?
Minocyklina jest antybiotykiem, więc jest lekiem stosowanym do zapobiegania rozwojowi bakterii. Jest stosowany w leczeniu wielu schorzeń, takich jak trądzik, zapalenie płuc, narządów płciowych i skóry.
Możesz się zastanawiać, w jaki sposób przyjmowanie minocykliny może przynieść korzyść osobie zagrożonej rozwojem SM. Naukowcy odkryli, że minocyklina ma właściwości przeciwzapalne, więc może uspokoić układ odpornościowy, zapobiegając rozprzestrzenianiu się bakterii.
Możliwe, że właściwości przeciwzapalne minocykliny wynikają z jej zdolności do zmiany bakterii w jelicie człowieka, ponieważ bakterie te odgrywają kluczową rolę w regulacji układu immunologicznego danej osoby.
Uważa się również, że minocyklina zapobiega migracji niektórych komórek układu odpornościowego, które atakują mielinę w mózgu i rdzeniu kręgowym.
Wreszcie, badania sugerują, że minocyklina może chronić komórki nerwowe, zapobiegając ich śmierci. Jest to kolejny mechanizm, dzięki któremu może przynieść korzyści osobom z CIS.
Co wykazały badania?
W ciągu 4 lat 142 uczestników z CIS z 12 różnych kanadyjskich klinik MS zostało losowo przydzielonych do otrzymywania 100 mg minocykliny dwa razy dziennie lub placebo.
Wszyscy uczestnicy doświadczyli pierwszych objawów związanych z CIS w ciągu 180 dni przed rozpoczęciem badania. Większość uczestników stanowiły kobiety (68 procent), co jest typowe dla CIS (częściej u kobiet), przy czym średni wiek wynosi około 36 lat.
Badanie było podwójnie ślepe, co oznacza, że ani uczestnicy, ani badacze nie wiedzieli, czy otrzymywali minocyklinę lub placebo.
Uczestnicy kontynuowali przyjmowanie leku (lub placebo) aż do momentu zdiagnozowania SM lub do 24 miesięcy po rozpoczęciu stosowania minocykliny (lub placebo).
Wyniki ujawniły, że w ciągu 6 miesięcy po rozpoczęciu stosowania minocykliny u 33% wystąpiło MS, w porównaniu z 61% uczestników przyjmujących placebo. To ogromna różnica prawie 28 punktów procentowych.
Po skorygowaniu o liczbę podstawowych zmian w SM, różnica spadła do 18,5%, co jest nadal bardzo istotne. Powodem tej korekty jest to, że kryteria diagnozowania SM zostały zmienione w trakcie tego badania. Zgodnie ze zrewidowanymi kryteriami McDonalda z 2010 r., Dana osoba może zostać zdiagnozowana z SM, jeśli ma dowody MRI na zmiany w mózgu SM, nawet jeśli nie mają objawów związanych z tymi zmianami.
Podczas gdy ryzyko przejścia z CIS na MS było istotnie mniejsze u osób, które przyjmowały minocyklinę w ciągu 6 miesięcy w porównaniu do placebo, niestety nie utrzymywało się to przez 24 miesiące.
Jak działa Minocyklina w porównaniu z innymi metodami leczenia CIS?
Wyniki tego badania są podobne do innych metod leczenia CIS, takich jak Betaseron (interferon beta-1b), Avonex (interferon beta-1a) i Aubagio (teriflunomid), co oznacza, że po 6 miesiącach terapie te wykazały podobne niższe ryzyko dla opracowywanie MS.
Jednak nie ma żadnej bezpośredniej próby badania minocykliny na jedną z powyższych terapii, więc jest jeszcze za wcześnie, by powiedzieć, jak to naprawdę się porównuje.
Podsumowując, podczas gdy minocyklina jest atrakcyjna jako tani i bezpieczny lek, badanie badające jego korzyść jako terapii dla CIS było małe i miało pewne inne ograniczenia związane z badaniem.
Potrzebne są jeszcze większe badania, aby uznać to za naprawdę wartościowe i skuteczne leczenie.
Czy istnieje ryzyko stosowania minocykliny?
Być może zastanawiasz się, czy nie ma wady przyjmowania minocykliny, na przykład, czy jest ona bezpieczna, czy też powoduje dyskomfort. Jest to ważne, ponieważ przestrzeganie leku dwa razy dziennie może być wystarczająco trudne, a jeśli sprawia, że czujesz się źle, to przestrzeganie staje się jeszcze trudniejsze.
Do częstych działań niepożądanych związanych z minocykliną należą:
- Biegunka
- Zawroty głowy lub oszołomienie
- Ból głowy
- Przebarwienia zębów (jak szarzejące zęby i usta)
- Wrażliwość na słońce (można uzyskać gorszy od normalnego oparzenia słoneczne)
- Infekcje grzybicze (na przykład infekcje drożdżakowe pochwy)
Istnieją również rzadkie, ale poważne powikłania, które mogą wystąpić w przypadku minocykliny, np. pseudotumor cerebri. Ponadto, minocyklina jest przeciwwskazana w ciąży i karmieniu piersią i może zmniejszać skuteczność pigułek antykoncepcyjnych.
Jednak pomimo wspomnianych skutków ubocznych minocyklina ma ogólnie dobry profil bezpieczeństwa i ludzie zwykle z nią postępują.
Oczywiście, podobnie jak w przypadku każdego leku, należy dokładnie porozmawiać z lekarzem na temat potencjalnego ryzyka związanego z przyjmowaniem minocykliny w porównaniu do korzyści z niej płynących (jeśli kiedykolwiek został zatwierdzony do stosowania w CIS), a także przeanalizować wszystkie potencjalne skutki uboczne.
Słowo z Verywell
Podczas gdy wyniki tego badania są ekscytujące, jest to po prostu mały krok w kierunku rzeczywistego zapobiegania stwardnieniu rozsianemu u osób, u których zdiagnozowano wczesne objawy. Potrzebne są dalsze badania na temat minocykliny, zwłaszcza, że badania wciąż są mieszane z wynikami.
Na przykład, jedno badanie wykazało, że minocyklina podawana z beta-Seronem nie poprawiała kontroli choroby u osób z rzutowo-remisyjnym stwardnieniem rozsianym. Te sprzeczne badania wskazują jedynie, że należy przeprowadzić więcej badań, zanim neurolodzy zaczną podawać swoim pacjentom ze stwardnieniem rozsianym antybiotyk tetracyklinowy.
