Być może zauważyłeś, że osoby głuche brzmią nieco inaczej niż ludzie, którzy nie są głusi. Nie jest łatwo wytłumaczyć różnicę, ponieważ zależy to od konkretnej osoby.
Dzieci niesłyszące dorastające za pomocą implantów ślimakowych lub aparatów słuchowych – za pomocą treningu mowy – często rozwijają głosy, które brzmią tak samo, jak osoby słyszące. Innymi słowy, ich głosy nie mogą być identyfikowane jako pochodzące od osoby niesłyszącej.
Jednakże, gdy dziecko dorasta bez słuchu i musi uczyć się mowy bez opinii słuchowej, ich mowa może przyjmować wzorce, które je odróżniają.
Charakterystyka mowy głuchotowej
Dla osoby niesłyszącej, która nie ma słuchu, ich mowa może być opisana jako monotonna. Nieumiejętność usłyszenia, jak brzmi normalna mowa, pomimo intensywnej terapii mowy, oznacza dorastanie bez uczenia się naturalnych zwrotów mowy. Z wysiłkiem osoba może nadać swojej mowie trochę fleksji, ale przez większość czasu będzie monotonią.
Innym terminem, który czasami kojarzony jest z głosem niedosłyszącym, jest gardło lub gardło, co odnosi się do gardła. Gardło jest mniej prawdopodobne, że zostanie potraktowane jako zniewaga, ponieważ słowo "gardłowy" jest często używane w połączeniu ze słowem "animalistyczny".
Głosowa inteligencja
Oprócz tego, jak to brzmi, zrozumiałość (jak jasna jest mowa) jest kolejną cechą mowy głuchych.
Czytelność mowy jest częstym tematem w czasopismach niesłyszących. W 2007 r. Journal of Deaf Studies and Deaf Education opublikował raport sporządzony przez izraelskiego autora, który porównał głuche izraelskie dzieci w specjalnych klasach (włączenie do grup) w zwykłych szkołach do głuchych dzieci, które były włączane do głównego nurtu (indywidualne włączenie) w regularne zajęcia.
W badaniu autorki wzięło udział 19 niesłyszących dzieci. Z tych dzieci 10 było w specjalnej klasie z wykorzystaniem mowy i znaku, a pozostałe dziewięć było włączonych do głównego nurtu i używało tylko mowy. Dzieci zostały poproszone o ocenę siebie w dwóch skalach: kwestionariusz samotności i społecznego niezadowolenia oraz skala poczucia koherencji (spójność oznaczająca zaufanie). Ankieta "Samotność" zawierała stwierdzenia typu "Nie mam z kim porozmawiać na lekcji", a na skali Coherence znajdują się takie stwierdzenia, jak "kiedy czegoś chcę, jestem pewien, że to dostanę". Następnie głuche dzieci zapisywały odczyty mówione, a słuchające dzieci, które nigdy nie słyszały mowy głuchej, były używane jako sędziowie rozumienia mowy głuchych dzieci.
Autor szukał jakiegokolwiek związku między rozumieniem mowy a tym, jak głuche dzieci czuły się same. Wyniki badania pokazały, że nie było różnicy między klasami specjalnymi a klasami głównego nurtu w odniesieniu do samotności i spójności. Jednak wyniki pokazały również, że chociaż nie było istotnego związku między zrozumiałością mowy a uczuciami dzieci w klasach specjalnych, to jednak istniała znacząca zależność między zrozumiałością mowy a uczuciami dzieci w klasach głównego nurtu. To poparło autorski przegląd literatury, która wykazała, że dzieci słyszące mają lepsze podejście do głuchych dzieci o lepszej zrozumiałości mowy. Przegląd literatury wykazał, że rozumienie mowy wpływa na zdolność głuchych dzieci do nawiązywania przyjaźni z dziećmi słyszącymi. Na podstawie przeglądu piśmiennictwa autor stwierdził, że dobra zrozumiałość mowy jest koniecznością przyjaźni w klasach ogólnodostępnych.
