Gdy ospa była nadal występującą naturalnie chorobą, leczenie często wspomagało. Pacjenci byli tak wygodni, jak to tylko było możliwe, a choroba została pozostawiona, aby obrać kurs. Nie było użytecznych opcji leków antywirusowych. Szczepienie po ekspozycji było jedyną realną opcją leczenia, którą lekarze mogliby spróbować, i polegało na tym, że pacjent wiedział, że był narażony (lub że urzędnicy służby zdrowia wyśledzili tych, którzy mieli jakikolwiek kontakt ze świeżo zdiagnozowanymi pacjentami).
Ponieważ Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) ogłosiła, że ospa została wyeliminowana w 1980 r., Naukowcy mieli tylko analogi zwierząt, aby przetestować opcje leczenia. Opracowanie leków przeciwwirusowych do leczenia Varola opiera się obecnie wyłącznie na zoonotycznych wersjach ortopoksywirusa.
Szczepienie po ekspozycji
Podanie pacjentowi szczepionki na ospę po tym, jak pacjent został już odsłonięty, było głównym leczeniem z wyboru, jeśli uznano, że nadszedł czas, aby szczepionka zadziałała. Leczenie nie było możliwe, jeśli pacjent miał już rozwijające się zmiany. Jednakże nastąpił spadek nasilenia ospy, a w niektórych przypadkach ospa nigdy nie rozwinęła się w wyniku poekspozycyjnego szczepienia.
Niestety, dane uzyskane w latach, w których urzędnicy służby zdrowia aktywnie zwalczali tę chorobę, niekoniecznie odpowiadają współczesnemu wybuchowi epidemii. Współcześni pacjenci w wielu częściach świata mają obniżoną odporność z powodu HIV i agresywnych nowoczesnych metod leczenia.
Szczepionka użyta podczas eradykacji była pierwszą generacją, a dzisiejsza wersja może być mniej lub bardziej skuteczna. Podobnie skutki uboczne szczepionki mogą być różne i będą z pewnością miały różne częstotliwości wspólnych efektów.
Leki przeciwwirusowe
Ponieważ nie ma więcej przypadków rzeczywistej ospy występującej u ludzi od 1977 roku, nie ma możliwości przetestowania nowych leków przeciwwirusowych u człowieka zakażonego wirusem variola.
Zamiast tego naukowcy używają ludzi zakażonych innymi ortopoksywirusami lub na naczelnych zakażonych wirusem żywej wargoli. Opracowano dwa potencjalne nowe leki przeciwwirusowe i jeden z nich jest już gromadzony w przypadku wybuchu epidemii ospy.
Bez przeprowadzania testów na ludziach z obecnym wirusem variola, nie ma możliwości dowiedzenia się, jak będą zachowywać się te leki lub czy będą skuteczne. Testy na zwierzętach pokazują, że podawanie leku przeciwwirusowego po pojawieniu się zmian chorobowych – to oczekiwany znak kliniczny, który mówi lekarzom, że pacjent ma ospę – powoduje skrócenie choroby w statystycznie istotny sposób. Jednak leki przeciwwirusowe nie są panaceum i nawet jeśli leki są skuteczne w przypadku ospy u ludzi, w początkowych przypadkach dawkowanie może być niemożliwe.
Zapobieganie
Ponieważ leczenie ospy jest ograniczone tylko do szczepień i kilku nieprzetestowanych leków antywirusowych, profilaktyka staje się najlepszą opcją leczenia. Obecne zapasy żywego wirusa variola są przechowywane tylko w dwóch laboratoriach na całym świecie: Centrum Kontroli i Zapobiegania Chorób (CDC) w Atlancie w stanie Georgia oraz Instytut VECTOR w Rosji. Te żywe okazy wirusów są przechowywane do celów badawczych w celu zidentyfikowania potencjalnych leków i innych opcji leczenia.
Dwa największe zagrożenia związane z epidemią ospy to albo uwolnienie żywego wirusa variola (przypadkowo lub celowo), albo mutacja innego ortopoksywirusa, najprawdopodobniej wirusa małpiej ospy, aby wpłynąć na ludzi w podobny sposób jak choroba ospy.
