Według wspólnego programu ONZ dotyczącego HIV / AIDS, prawie połowa wszystkich par zarażonych wirusem HIV na świecie jest serodiscordantem, co oznacza, że jeden partner jest nosicielem wirusa HIV. pozytywny, podczas gdy drugi jest nosicielem wirusa HIV. Obecnie w samych Stanach Zjednoczonych szacuje się, że istnieje ponad 140 000 par heteroseksualnych, z których wiele jest w wieku rozrodczym.
Dzięki znacznym postępom w terapii przeciwretrowirusowej (ART), a także w innych interwencjach profilaktycznych, pary osób dorosłych w podeszłym wieku mają znacznie większe szanse na wyobrażenie niż kiedykolwiek wcześniej – pozwalając na ciążę, jednocześnie minimalizując ryzyko przeniesienia zarówno na dziecko, jak i niezainfekowanego partnera.
Rozważania dotyczące prekoncepcji
Obecnie powszechnie przyjmuje się, że właściwe stosowanie leków przeciwretrowirusowych może radykalnie zmniejszyć ryzyko zakażenia u serodekspołecznych partnerów HIV poprzez:
- zapewnienie, że partner HIV-pozytywny ma zmniejszoną infekcyjność poprzez utrzymywanie miana wirusa na niewykrywalnym poziomie ( strategia określana jako leczenie zapobiegawcze lub TasP)
- zapewnienie partnerowi HIV-negatywnemu opcji dodatkowej ochrony z zastosowaniem profilaktyki przedepresyjnej (PrEP)
W parach stosujących zarówno TasP, jak i PrEP, obserwuje się ryzyko przeniesienia znacznie zmniejszone. Badania przeprowadzone w ramach trwającego badania PARTNERS pokazały, że spośród 1 166 par uczestniczących w badaniu od września 2010 r. Do maja 2014 r. Zakażonych zostało tylko 11 partnerów HIV-ujemnych.
Jednak testy genetyczne ujawniły również, że wszystkie jedenastu zostało zainfekowane przez kogoś poza związku, co oznacza, że nikt w prawdopodobnie monogamicznym związku nie został zarażony.
Należy jednak zauważyć, że chociaż te interwencje mogą znacznie zminimalizować ryzyko – odpowiednio o 96 procent i 74 procent – nie eliminują ich całkowicie.
Szereg innych czynników, w tym zakażeń HIV i zakażeń narządów płciowych, może odzyskać wiele korzyści uzyskanych przez TasP lub PrEP, jeśli nie zostaną odpowiednio potraktowane i leczone.
Niedawne badania wykazały również, że osoba z niewykrywalnym wiremią w osoczu może nie mieć niewykrywalnego miana wirusa narządów płciowych. Tak więc, chociaż badanie krwi może sugerować niskie ryzyko infekcyjności, może istnieć stałe ryzyko na poziomie indywidualnym. Dlatego ważne jest, aby przed podjęciem jakichkolwiek działań zasięgnąć porady przedkoncepcji przez wykwalifikowanego specjalistę. Same pigułki nie są rozwiązaniem.
Jeśli partnerka jest nosicielka wirusa HIV
W związku, w którym kobieta jest pozytywna, a mężczyzna jest ujemny, najbezpieczniejszą opcją jest inseminacja międzytrzonowa (znana również jako sztuczne zapłodnienie lub IUI). Eliminuje potrzebę stosunku płciowego i pozwala na samo inseminację za pomocą nasienia partnera.
Może to jednak nie być opłacalna opcja dla niektórych ze względu na koszty lub inne czynniki. W związku z tym nierozsądne jest badanie poczęcia za pomocą płci bez zabezpieczenia, zważywszy że wprowadzono środki minimalizujące ryzyko transmisji.
W takich przypadkach kobieta zostanie umieszczona na odpowiednim ART, jeśli nie została jeszcze przepisana, w celu osiągnięcia utrzymującego się niewykrywalnego miana wirusa.
Nie tylko zmniejsza to ryzyko przeniesienia zakażenia z kobiety na mężczyzn, ale także zmniejsza ryzyko zakażenia z matki na dziecko.
Po osiągnięciu maksymalnej supresji wirusa, czasowe, niezabezpieczone stosunki za pomocą metod wykrywania owulacji mogą dodatkowo zmniejszyć ryzyko. Prezerwatywy powinny być używane w każdym innym czasie. Zastosowanie PrEP u partnera może również zapewnić dodatkową ochronę, chociaż wyniki wciąż są w toku z badań nad zastosowaniem PrEP w ciąży.
Przed rozpoczęciem stosowania PrEP, partner płci męskiej powinien zostać poddany badaniom przesiewowym na obecność wirusa HIV, wirusowego zapalenia wątroby typu B i innych chorób przenoszonych drogą płciową, a także mieć podstawową analizę enzymów nerkowych.
Należy przeprowadzać regularne monitorowanie w celu uniknięcia działań niepożądanych związanych z leczeniem, w tym zaburzeń czynności nerek i innych potencjalnych działań toksycznych. Ponadto zarówno partnerka płci żeńskiej, jak i męskiej powinna być badana pod kątem infekcji narządów płciowych. Jeśli zostanie wykryta infekcja, powinna być leczona i rozwiązana przed podjęciem jakiejkolwiek próby zapłodnienia.
Po potwierdzeniu ciąży produkt ART będzie kontynuowany u partnerki, a aktualne zalecenia zalecają stałą, trwającą przez całe życie terapię, niezależnie od liczby komórek CD4. Wówczas zostaną wdrożone wszystkie inne przepisy dotyczące zapobiegania przenoszeniu zakażenia z matki na dziecko, w tym możliwość zaplanowanego cięcia cesarskiego i podawania po urodzeniu profilaktycznych leków dla noworodka.
Jeśli partner męski jest nosicielem wirusa HIV
W związku, w którym mężczyzna jest pozytywny, a kobieta jest ujemna, mycie spermy w połączeniu z IUI lub zapłodnieniem in vitro (IVF) może zapewnić najbezpieczniejszy sposób poczęcia. Mycie spermy odbywa się poprzez oddzielenie nasienia od zainfekowanego płynu nasiennego, przy czym ten pierwszy jest umieszczany w macicy po określeniu czasu owulacji.
Jeśli ani IUI, ani IVF nie są opcją – z IUI kosztującym 895 USD i IVF kosztującym średnio 12 000 USD – należy rozważyć rozważenie bezpieczniejszych, "naturalnych" metod zapłodnienia.
Zaleca się przeprowadzenie analizy nasienia na początku. Szereg badań sugeruje, że HIV (i prawdopodobnie leczenie przeciwretrowirusowe) może być związane z wyższym występowaniem zaburzeń plemników, w tym niską liczbą plemników i niską ruchliwością. Jeśli takie nieprawidłowości pozostaną nierozpoznane, kobieta może być narażona na niepotrzebne ryzyko z niewielką lub żadną realną szansą zajścia w ciążę.
Po potwierdzeniu żywotności płodności, pierwszym i najważniejszym problemem będzie umieszczenie partnera męskiego na ART w celu osiągnięcia trwałego, niewykrywalnego miana wirusa. Partnerka może następnie zbadać zastosowanie PrEP w celu dalszego zminimalizowania ryzyka, z podobnymi zaleceniami dotyczącymi badań przesiewowych przed zabiegiem i działań następczych.
Niezabezpieczony stosunek płciowy powinien być dokładnie dopasowany do owulacji, przy użyciu standardowych metod wykrywania i / lub zestawów do prognozowania owulacji, takich jak testy Clearblue Easy lub First Response . Prezerwatywy powinny być używane w każdym innym czasie.
Po potwierdzeniu ciąży partnerkę należy poddać badaniom przesiewowym na obecność wirusa HIV w ramach rutynowego panelu testów okołoporodowych. Należy również poinformować ją o dalszym stosowaniu prezerwatyw oraz objawach ostrego zespołu retrowirusowego (ARS) w celu lepszego rozpoznania możliwego zakażenia HIV.
Zaleca się również wykonanie drugiego testu na HIV w trzecim trymestrze ciąży, najlepiej przed 36 tygodniem ciąży, lub w przypadku porodu, który nie był testowany w trzecim trymestrze ciąży, należy przeprowadzić szybki test na HIV w momencie porodu. W przypadku wystąpienia zakażenia wirusem HIV, należy podjąć odpowiednie środki w celu zmniejszenia ryzyka przeniesienia zakażenia okołoporodowego, w tym rozpoczęcia odpowiedniej profilaktyki przeciwretrowirusowej i rozważenia planowego cięcia cesarskiego.
