Od najdawniejszych czasów epidemii HIV marihuana (konopie indyjskie) była stosowana w leczeniu wielu powikłań choroby, poczynając od objawów zespołu wyniszczenia HIV po objawy niepożądane związane z przeciwretrowirusowe zażywanie narkotyków.
Podczas gdy leki nowej generacji znacznie zmniejszyły częstość występowania i nasilenie wielu z tych schorzeń, marihuana jest nadal popularnie przyjmowana jako środek łagodzenia bólu, nudności, utraty wagi i depresji, które mogą towarzyszyć zakażeniu.
Pojawiły się nawet sugestie, że marihuana może przynieść długoterminowe korzyści poprzez skuteczne spowolnienie, a nawet zapobieganie rozwojowi choroby.
Jakie są fakty? Czy są jakieś badania na poparcie tych twierdzeń, czy też używanie marihuany w leczeniu HIV nie ma żadnego wpływu?
Wczesne stosowanie marihuany na HIV
Od wczesnych lat 80. do połowy lat 90. HIV był głównym czynnikiem przyczyniającym się do śmierci i chorób w Stanach Zjednoczonych. Wczesne generowanie leków przeciw HIV było podatne nie tylko na przedwczesną niewydolność, ale często powodowało poważne i czasem wyniszczające działania niepożądane.
Co więcej, osoby żyjące z tą chorobą były narażone na duże ryzyko chorób, których obecnie nie widzimy, w tym mięsaka Kaposiego (rzadka postać raka skóry), demencji AIDS i wspomnianego wcześniej zespołu wyniszczenia HIV.
W rzeczywistości był to ostatni warunek, który po raz pierwszy pobudził poparcie dla używania marihuany medycznej. Lekarze, którzy w tamtym czasie mieli niewiele możliwości leczenia, przypuszczali, że właściwości stymulujące apetyt marihuany mogą przynieść korzyść osobom doświadczającym głębokiej, niewyjaśnionej utraty wagi w wyniku tego wciąż tajemniczego stanu.
Ponieważ prawa w tamtym czasie w znacznym stopniu zabraniały używania marihuany w warunkach klinicznych, lekarze zaczęli przepisywać lekiem Schedule III Marinol (dronabinol), który zawiera syntetyczną postać tetrahydrokanabinolu (THC), aktywnego składnika konopi indyjskich.
Podczas gdy Marinol okazał się skuteczny w łagodzeniu wielu objawów wyniszczenia wirusem HIV, wielu nadal preferowało "natychmiastowe uderzenie" zapewnione od trzech do czterech zaciągnięć papierosa z marihuaną.
Badania wspierające marihuanę w leczeniu marnowania HIV
Chociaż wsparcie marihuany w leczeniu marnowania wirusa HIV jest silne, większość badań wspierających jest nadal ograniczona. Wynika to w dużej mierze z tego, że przepisy regulujące używanie marihuany ograniczały rygorystyczne badania naukowe.
Natomiast badania potwierdzające stosowanie Marinolu zostały stosunkowo dobrze ustalone. Zarówno krótkoterminowe, jak i długoterminowe badania wykazały, że Marinol może zwiększać apetyt i stabilizować wagę u osób z zaawansowanym wyniszczeniem, jednocześnie dając przeciętny przyrost o 1% w beztłuszczowej masie mięśniowej.
W przeciwieństwie do tego, niewiele danych wskazuje na skuteczność wędzonej marihuany w osiąganiu takich samych rezultatów. Większość badań zdaje się wskazywać, że Marinol jest znacznie skuteczniejszy w uzyskiwaniu przyrostu masy ciała. Mimo to ludzie wolą palić marihuanę ze względu na dostrzegane korzyści, od natychmiastowego efektu po właściwości odprężające.
Co więcej, wiadomo, że leki takie jak Megace (octan megestrolu) są bardziej skuteczne w stymulowaniu przyrostu masy ciała niż nawet Marinol (chociaż przyrost wagi wynika raczej ze zwiększenia tkanki tłuszczowej niż z beztłuszczowej masy mięśniowej). Z tych trzech leków żaden nie wydaje się mieć żadnego wpływu na odwracającą się kacheksję, zanik mięśni związany z poważnym wyniszczeniem.
Obecnie większość metod leczenia obejmuje połączenie stymulantów apetytu i leków anabolicznych (takich jak testosteron i ludzki hormon wzrostu) w celu leczenia ciężkich wyniszczeń. W tym celu marihuana może oferować korzyści, które nie obejmują zwiększenia masy ciała i stymulacji apetytu. Podnosząc ogólne poczucie dobrego samopoczucia osoby, istnieją dowody na to, że marihuana medyczna może znacznie poprawić przywiązanie do leczenia HIV.
W rzeczywistości, badanie opublikowane w "Journal of Acquired Immun-Defyiency Syndromes" stwierdziło, że osoby doświadczające ciężkich objawów żołądkowo-jelitowych były 3,3 razy bardziej podatne na przylgnięcie do swoich leków przeciw HIV, jeśli są uzupełnione wędzoną marihuaną. Marihuana w łagodzeniu bólu związanego z HIV Poza właściwościami pobudzającymi apetyt, marihuana była często stosowana w celu złagodzenia bolesnego stanu nerwowego zwanego obwodową neuropatią, co jest efektem ubocznym związanym w dużej mierze z wcześniejszymi lekami na HIV.
Neuropatia obwodowa pojawia się, gdy zewnętrzna osłona pokrywająca komórki nerwowe zostaje zdjęta. Kiedy to nastąpi, odsłonięte zakończenia nerwowe mogą powodować nieprzyjemne uczucie "szpilek i igieł", które mogą przejść do stanu poważnie wyniszczającego. W niektórych przypadkach neuropatia jest tak wielka, że nie można znieść chodzenia, a nawet ciężaru prześcieradła na nogach.
Wiele zespołów badawczych badało przeciwbólowe działanie marihuany w leczeniu tego często obezwładniającego stanu. W jednym z takich badań, przeprowadzonym w General Clinical Research Clinic w San Francisco General Hospital, mierzono wpływ palenia marihuany u osób z neuropatią obwodową w porównaniu z placebo nie-THC stosowanym w drugiej grupie.
Według badań, palona marihuana zmniejszyła dzienny ból o 34 procent, dwa razy więcej niż w grupie placebo. Co więcej, 52 procent osób palących marihuanę miało ponad 30 procentowe zmniejszenie bólu, w porównaniu do 24 procent w grupie placebo.
Badacz stwierdził, że stosowanie wędzonej marihuany było porównywalne z obecnie dostępnymi doustnymi środkami stosowanymi w leczeniu neuropatii obwodowej związanej z HIV.
Czy marihuana może powstrzymać postęp choroby HIV?
Chociaż istnieje wiele badań wspierających stosowanie marihuany w leczeniu wielu chorób związanych z HIV, pojawiły się wyższe sugestie, że lek może w rzeczywistości spowolnić postęp choroby.
Badanie przeprowadzone na Uniwersytecie Stanowym w Luizjanie wykazało, że dzienne dawki THC korelują z niższymi poziomami aktywności wirusa i lepszymi wskaźnikami przeżycia u małp zarażonych SIV (małpiąca postać HIV). Ponadto małpy doświadczyły dramatycznego wzrostu liczby limfocytów T CD4 +, a także mniejszej utraty masy ciała w porównaniu z odpowiednikami bez THC.
Według badań, kiedy podawano go w ciągu 17 miesięcy, THC wydawał się zmniejszać uszkodzenie tkanek układu odpornościowego jelita, pierwotnego miejsca zakażenia HIV. W ten sposób (i najwyraźniej na poziomie genetycznym) postęp choroby był znacznie spowolniony i utrzymano prawidłową odpowiedź immunologiczną.
Chociaż nie jest całkowicie jasne, jak THC wpływa na te zmiany, uważa się, że stymulacja CR2 (receptora kanabinoidowego związanego z pozytywną odpowiedzią terapeutyczną) może nieumyślnie zablokować jeden z dwóch głównych receptorów kluczem do zakażenia HIV.
Jeśli jest to prawdziwe, może to utorować drogę do podejścia terapeutycznego, dzięki któremu można stymulować CR2 w celu wzmocnienia funkcji odpornościowej i spowolnienia samej choroby. Nie sugeruje to, że marihuana, zarówno wędzona, jak i przyjmowana w postaci doustnej, może przynieść jakiekolwiek korzyści w leczeniu samego wirusa HIV.
Niekorzystne skutki używania marihuany
Przedmiot marihuany medycznej pozostaje wysoce kontrowersyjny i politycznie obciążony. Podczas gdy z jednej strony rośnie liczba korzystnych wskazań do użytku medycznego, istnieje szereg dobrze udokumentowanych konsekwencji, które mogą podważyć te korzyści.
Jako lek, THC działa na specyficzne komórki receptora mózgu, które odgrywają rolę w prawidłowym rozwoju i funkcjonowaniu mózgu. Gdy jest używany rekreacyjnie, THC nadmiernie podnieca te komórki, zapewniając "wysoki" poziom, którego użytkownicy aktywnie poszukują. U nastolatków ten poziom nadmiernej stymulacji może dramatycznie wpływać na funkcje poznawcze w długim okresie, przejawiając się słabą pamięcią i zmniejszonymi umiejętnościami uczenia się. (To samo nie wydaje się być prawdziwe w przypadku dorosłych, którzy regularnie palą.) Ponadto, ciężkie używanie marihuany wiąże się z wieloma niekorzystnymi skutkami fizycznymi i psychicznymi, w tym:
Problemy z oddychaniem, podobne do tych obserwowanych u palaczy tytoniu
Zwiększone serce częstsze, problematyczne dla osób z chorobą niedokrwienną serca
Możliwe problemy z rozwojem płodu podczas ciąży
- Pogorszenie się objawów związanych z chorobą psychiczną, w tym schizofrenią
- Odurzenie i spowolnienie czasu reakcji, prawie podwajające ryzyko śmiertelnego wypadku samochodowego
- Utrata płodności u mężczyzn spowodowana niższą całkowitą liczbą plemników
- Chociaż niekorzystne skutki niskiego poziomu używania rekreacyjnego konopi indyjskich wydają się niskie, mogą być poważne w trudnych warunkach osoby prywatne. Efekty te zależą w dużej mierze od dawki i mogą się różnić w zależności od osoby.
- Wbrew powszechnym przekonaniom marihuana może uzależniać. Leczenie tego uzależnienia jest ograniczone przede wszystkim do terapii behawioralnych. Obecnie nie istnieją żadne leki na uzależnienie od konopi indyjskich.
- Przepisy medyczne dotyczące marihuany według stanu
Otoczenie prawne otaczające medyczną marihuanę szybko się zmienia. Obecnie ponad połowa Stanów Zjednoczonych zezwala obecnie na kompleksowe, publiczne programy medyczne marihuany i konopi indyjskich.
Podczas gdy rząd federalny nadal klasyfikuje marihuanę jako narkotyk z listy pierwszej (tj. O wysokim potencjale uzależnienia i braku akceptowanego zastosowania medycznego), impuls do legalizacji nabrał tempa, a niektóre państwa zezwalają na sprzedaż detaliczną dorosłym. Prawa w tych stanach są różne, ale zazwyczaj zapewniają ochronę przed przestępczością, jeśli marihuana jest wykorzystywana do celów medycznych. Dozwolona jest również uprawa domowa w niektórych stanach.
Od 2016 roku osiem stanów USA (Alaska, Kalifornia, Kolorado, Maine, Massachusetts, Nevada, Oregon, Waszyngton) zalegalizowało marihuanę do celów medycznych i rekreacyjnych.
Pomimo tych zmian legislacyjnych, jako narkotyk z listy I, marihuana pozostaje technicznie nielegalna z federalnego punktu widzenia. Jako taka, marihuana medyczna nie może być objęta ubezpieczeniem zdrowotnym i technicznie nie może być przepisana przez lekarza, który ryzykuje postępowanie prawne nawet w stanach, w których marihuana medyczna jest legalna.
