Zespół jelita drażliwego (IBR) jest w dużej mierze klasyfikowana jako warunek wykluczenia. Innymi słowy, IBS jest zwykle diagnozowany po wykluczeniu wszystkich innych przyczyn objawów, takich jak zakażenie lub choroba. Jest to kosztowne, czasochłonne i dość niewygodne zarówno dla pacjentów, jak i dla lekarzy. Pod koniec lat 70. i na początku lat 80. naukowcy zaczęli baczniej przyglądać się IBS jako poważnemu zaburzeniu, a nie problemowi psychosomatycznemu.
Na 13. Międzynarodowym Kongresie Gastroenterologii w Rzymie, Włochy w 1988 roku, grupa lekarzy określiła kryteria dokładniejszego diagnozowania IBS. Znany jako "Kryteria Rzymskie", ten zestaw wytycznych, który określa objawy i stosuje parametry, takie jak częstotliwość i czas trwania, umożliwia dokładniejszą diagnozę IBS.
Kryteria Rzymskie przeszły kilka zmian i aktualizacji od czasu ich pierwotnego powstania. Doprowadziło to do tego, że staje się on bardziej pomocny w diagnozowaniu IBS. Ostatnie wcielenie było rozwijane przez 6 lat i wzięło udział 117 ekspertów.
Kryteria Rzymu IV
Kryteria Rzymu IV dla IBS to:
Nawracający ból brzucha, średnio, co najmniej 1 dzień / tydzień w ciągu ostatnich 3 miesięcy, związany z dwoma lub więcej z następujących kryteriów *:
Związany z defekacją
Związane ze zmianą częstotliwości stolca
Związane ze zmianą kształtu (wyglądu) stolca.
* Kryterium spełnione przez ostatnie 3 miesiące z początkiem objawów co najmniej 6 miesięcy przed diagnozą
W języku rzeczywistym oznacza to, że aby zdiagnozować IBS, osoba musi mieć objawy co najmniej 1 dzień w tygodniu 3 miesiące. Objawy mogą być również związane z wypróżnianiem (odchodzeniem od stolca lub poopingiem), zmianą w tym, jak często osoba idzie do łazienki, a także wraz ze zmianą wyglądu stolca (na przykład, gdy jest twardszy lub luźniejszy).
Z objawami muszą wystąpić dwa z tych trzech objawów.
Czas jest kolejnym ważnym czynnikiem w Kryteriach Rzymu: nie tylko znaki i symptomy muszą występować przez ostatnie 3 miesiące, musiały rozpocząć się co najmniej 6 miesięcy temu. Oznacza to, że IBS nie może być zdiagnozowana wcześniej niż 6 miesięcy po rozpoczęciu objawów.
Kryteria rzymskie mają o wiele więcej i istnieje wiele informacji dostępnych dla lekarzy na temat tego, jak z nich korzystać, aby diagnozować i leczyć pacjentów. Przy każdej aktualizacji Kryteria Rzymskie udoskonalają sposób diagnozowania IBS i innych stanów funkcjonalnych. Z kilku linii stało się bardziej szczegółowe i szczegółowe, co pomaga lekarzom w ocenie objawów przedmiotowych i podmiotowych IBS. Daleki od bycia jednorodnym stanem, IBS jest spektrum i ludzie mogą doświadczyć różnych jego postaci, w tym dominującej biegunki i zaparć, i na przemian zaparcia i biegunki. Co więcej, mogą istnieć różnice w sposobie, w jaki mężczyźni i kobiety opisują ten stan i reagują na nie, a więc Kryteria Rzymskie również próbują to uchwycić.
Inne objawy IBS
Objawy wymienione powyżej w krótkim fragmencie kryteriów rzymskich niekoniecznie są jedynymi wskaźnikami IBS.
Objawy pozajelitowego IBS mogą obejmować:
- Nudności
- Zmęczenie
- Pełna wrażliwość po nawet małym posiłku
- Wymioty
Kryteria Rzymu
Kryteria Rzymu nie były powszechnie akceptowane, gdy zostały pierwotnie przedstawione, ale zostały lepiej przyjęte po ich pierwszej rewizji. Ta druga wersja, stworzona w 1992 r. I znana jako Rzym II, dodała dłuższy czas na pojawienie się symptomów i ból jako wskaźnik. Rzym III dalej rozszerzał się na to, co jest i nie jest uważane za IBS i został zatwierdzony w 2006 roku.
Pierwsza próba klasyfikacji objawów IBS była znana jako Manning Criteria. Później odkryto, że kryteria te nie są wystarczająco szczegółowe i nie są wiarygodne do stosowania u mężczyzn z IBS.
Pomimo tych niedociągnięć, Kryteria Manningu były bardzo ważnym krokiem w definiowaniu objawów IBS.
Kryteria oceny to:
- Wystąpienie bólu związanego z częstszymi wypróżnieniami
- Luźniejsze stolce związane z początkiem bólu
- Ból uwolniony przez przechodzenie stolca
- Zauważalne wzdęcie brzucha
- Czucie niepełnej ewakuacji w więcej niż 25% przypadków
- Biegunka ze śluzem więcej niż 25% czasu