Zawodnicy płci żeńskiej są narażeni na wyższe ryzyko uszkodzenia więzadła krzyżowego przedniego, czyli ACL, podczas uprawiania sportów wyczynowych. Okazało się, że szansa łzawienia ACL u kobiet-sportowców jest 2 do 10 razy większa niż u mężczyzn. Różnice w ryzyku w zależności od badanej populacji, w tym konkretnego sportu. Liczne teorie na temat tego, dlaczego kobiety rozrywają ACL częściej niż mężczyźni, zostały zaproponowane.
Najnowsze badania wskazują na różnice w biomechanice (sposób, w jaki nasze ciała się poruszają) sportowców płci męskiej i żeńskiej. Dobrą wiadomością, jak będziesz czytać, jest to, że mamy możliwość zmiany prawdopodobieństwa łzy ACL.
Teorie o różnicach w urazach ACL między mężczyznami i kobietami
Przeprowadzono liczne badania w celu zbadania łez ACL u kobiet, a wiadomo, że w sporcie, który ma duże zapotrzebowanie na ACL, takie jak koszykówka, piłka nożna, cheerleaderki , a inne, obrażenia ACL są do dziesięciu razy częstsze u kobiet niż u mężczyzn.
Nie jest tajemnicą, że mężczyźni i kobiety są zbudowani inaczej, mają odmiennie ukształtowane szkielety i różne typy ciała. Ale powód, dla którego wskaźnik łzy ACL jest inny, był przedmiotem wielkiej debaty.
Niektóre teorie to:
- Różnice anatomiczne
Istnieje wiele różnic anatomicznych między mężczyznami i kobietami, w tym szerokość miednicy, kąt Q, wielkość ACL i wielkość nacięcia międzykrętarzowego (gdzie ACL przecina staw kolanowy). Ograniczone badania wykazały różnicę w tych czynnikach, ale nie zdolność do przewidywania osób, które podtrzymają łzę ACL.
- Różnice hormonalne
Wiadomo, że ACL ma receptory hormonalne dla estrogenu i progesteronu i uważano, że stężenie hormonów może odgrywać rolę w urazach ACL. Była to popularna teoria, ale większość naukowców zgadza się, że cykl menstruacyjny ma niewielki wpływ, jeśli w ogóle, na prawdopodobieństwo łzy ACL.
- Różnice biomechaniczne
Stabilność kolana zależy od różnych czynników. Dwa najważniejsze to statyczne i dynamiczne stabilizatory kolana. Statyczne stabilizatory są głównymi więzadłami kolana, w tym ACL. Dynamicznymi stabilizatorami stawu kolanowego są mięśnie i ścięgna otaczające staw. U kobiet stwierdzono różnice w ruchach biomechanicznych stawu kolanowego podczas skręcania, skakania i lądowania – czynności, które często prowadzą do uszkodzenia ACL.
Najbardziej przekonujące dowody wskazują, że największe różnice w biomechanice kobiet i mężczyzn mają na ACL wskaźniki urazów. Niektóre różnice obejmują:
- Pozycja lądowania: Gdy kobiety wylądują z pozycji skokowej, mają tendencję do lądowania z kolanem w pozycji prostej, przenosząc siłę uderzenia na staw kolanowy. Mężczyźni mają tendencję do absorbowania większej energii uderzenia, lądując z ugiętymi kolanami.
- Dopasowanie Valgus: Kobiety mają zwiększony kąt koślawości kolan (wyglądem przypominający uderzenie w kolana), a ruchy kończyn powodują większy nacisk na więzadła kolana w wyniku tego wyrównania.
Zapobieganie łzom ACL u sportowców
Sposób, w jaki się poruszamy (nasza biomechanika) może być modyfikowany poprzez programy szkoleniowe.
Te programy treningowe "uczą" nasze ciało bezpieczniejszego, bardziej stabilnego ruchu, który kładzie mniejszy nacisk na stawy. Programy te nazywane są programami treningu nerwowo-mięśniowego.
Programy treningu nerwowo-mięśniowego mogą zmniejszyć ryzyko obrażeń ACL u kobiet. Zapobieganie łzom ACL okazało się skuteczne przy wykorzystaniu tych programów treningu nerwowo-mięśniowego. Programy te uczą mięśnie sportowców, aby lepiej kontrolować stabilność stawów. Badania wykazały, że kobiety wykonują te programy treningu nerwowo-mięśniowego, ich ryzyko łzawienia ACL spada do ryzyka zerwania przez mężczyzn ich ACL (około ośmiokrotnego spadku ryzyka).
