Pewne zaburzenia dysfunkcji autonomicznego układu nerwowego są prawdopodobnie bardzo rozpowszechnione, szczególnie w miarę, jak się starzejemy. Na przykład więcej niż 25 procent osób powyżej 75 roku życia cierpi na łagodne niedociśnienie ortostatyczne, w którym może być trudniej ludziom stać bez zawrotów głowy z powodu niezdolności autonomicznego układu nerwowego do odpowiedniego dostosowania ciśnienia krwi.
Niemal każdy problem medyczny – a nawet leczenie – może bezpośrednio lub pośrednio wpłynąć na autonomiczny układ nerwowy. Problem z autonomicznym układem nerwowym nazywa się dysautonomią. Jednak zanim poprawi się problem, należy właściwie przetestować, aby upewnić się, że natura dysautonomii jest właściwie zrozumiała.
Pomiar ciśnienia krwi ortostatycznej
Najczęstszą metodą testowania autonomicznego układu nerwowego może być mankiet do pomiaru ciśnienia krwi, zegarek i łóżko. Mierzy się ciśnienie krwi i puls przyjmuje, gdy pacjent leży płasko, siedzi i stoi, około dwóch minut pomiędzy pozycjami. U normalnych ludzi ciśnienie krwi nie powinno różnić się o więcej niż około 10 rozkurczowe (liczba dolnych ciśnienie krwi) lub 20 skurczowe (najwyższa liczba), choć wytyczne te różnią się w zależności od miejsca.
Jeśli ciśnienie krwi spadnie, może to nie być problem z autonomicznym układem nerwowym: może nie być wystarczającej ilości krwi, aby utrzymać odpowiedni nacisk.
Zwykle powodem jest odwodnienie, dlatego też sprawdzamy puls. Jeśli ciśnienie krwi spadnie, impuls powinien wzrosnąć, gdy organizm próbuje zwiększyć ciśnienie krwi i dostać krew do mózgu. Jeśli tak nie jest, może wystąpić problem z łukiem odruchowym z nerwem błędnym, który ma autonomiczne włókna nerwowe kontrolujące częstość akcji serca.
Inne testy przyłóżkowe
Korzystanie z elektrokardiogramu (EKG lub EKG) podczas wykonywania prostych manewrów może zwiększyć czułość testów na dysautonomię. Na przykład stosunek odległości dwóch fal elektrycznych na 15 i 30 uderzeń serca po stania z pozycji siedzącej (tak zwany stosunek R do R) może wskazywać na problem z nerwem błędnym. Można to również zrobić podczas głębokiego oddychania. Aż do 40. roku życia wydychanie do wdychania poniżej 1,2 jest nieprawidłowe. Oczekuje się, że stosunek ten zmniejszy się wraz z wiekiem, a także zmniejszy się nawet z bardzo łagodną neuropatią cukrzycową.
Współczynnik Valsalva to kolejny prosty, nieinwazyjny test przyłóżkowy, który można wykorzystać do oceny dysautonomii. Pacjent zadaje cios, wydychając usta zamknięte, tak, że żadne powietrze nie ucieka. Zwykle powoduje to wzrost tętna do momentu zwolnienia oddechu, w którym to momencie przywspółczulne przywspółczulne, powodujące krótki moment bradykardii, gdy częstość akcji serca spada poniżej normy. Jeśli częstość akcji serca nie zwiększa się podczas stosowania leku Valsalva, prawdopodobnie występuje u niej współczulna dysfunkcja. Jeśli potem nie zwolni, sugeruje dysfunkcje przywspółczulne.
Inne techniki mierzą zmiany ciśnienia krwi po skurczu mięśniowym przez kilka minut lub po utrzymaniu kończyny zanurzonej w zimnej wodzie.
Zaawansowane testy autonomiczne
Gdy testy w łóżku chorej są niewystarczające, w niektórych instytucjach dostępne są bardziej skomplikowane procedury diagnostyczne. Mogą one polegać na umieszczeniu pacjenta na stole pochylnym, co pozwala na szybką zmianę pozycji pacjenta w sposób, który można łatwo zmierzyć.
Przewodzenie skóry można zmierzyć po podaniu substancji chemicznej w celu wytworzenia tego potu, aby ocenić subtelne różnice między różnymi regionami ciała.
Czasami poziom hormonów, takich jak norepinefryna, można zmierzyć w odpowiedzi na stres systemowy, ale takie testy są niezwykłe.
Testy potu
Sympatyczny układ nerwowy jest odpowiedzialny za wywoływanie wydzielania z gruczołów potowych. Pomyśl o tym jako o sposobie, aby nasze ciało pozostało wystarczająco chłodne, aby skutecznie uciec przed atakującym tygrysem.
Czasami zatraca się współczulne unerwienie części ciała, a ta część już się nie poci. Nie zawsze jest to oczywiste, ponieważ pot może biegać z innej części ciała, aby pokryć część, która już się nie poci. W teście potowym ciało pokryte jest proszkiem, który zmienia kolor przy poceniu, co sprawia, że brak potu staje się bardziej widoczny. Minusem jest to, że ten test jest bardzo brudny.
Testowanie oddzielnych części ciała
Ponieważ autonomiczny układ nerwowy obejmuje niemal każdą część ciała, może być konieczne sprawdzenie, w jaki sposób nerwy autonomiczne działają w jednej konkretnej części, a nie tylko w układzie sercowo-naczyniowym.
Do oceny autonomicznego unerwienia oczu można użyć różnych kropli do oczu. Rozerwanie oczu można ocenić, wkładając cienką warstwę miękkiego papieru w kąciku oka, aby sprawdzić, ile wilgoci pochłania papier. Funkcję pęcherza można ocenić za pomocą cysternogramu, a ruchliwość układów żołądkowo-jelitowych można ocenić na podstawie badań radiologicznych.
Opisaliśmy tylko niektóre z wielu testów używanych do oceny autonomicznego układu nerwowego. Prawda jest taka, że dysautonomie są powszechnie niedoceniane, a wiele instytucji nie ma nic poza podstawowymi testami przyłóżkowymi. Może to częściowo wynikać z faktu, że większość dysautonomonomii jest spowodowana problemami, które wpływają na inne części ciała w bardziej oczywisty sposób, co ogranicza użyteczność dalszych badań. Na przykład cukrzyca jest częstą przyczyną dysautonomii, która jest diagnozowana przez standaryzowane badania krwi na cukrzycę, a nie zaczyna się od autonomicznego układu nerwowego.
Jeśli podejrzewa się i potwierdza problem z autonomicznym układem nerwowym, prawdopodobnie konieczne będzie przeprowadzenie dalszych testów w celu ustalenia przyczyny. Zamiast próbować jedynie leczyć objawy dysautonomiczne, zajęcie się podstawową przyczyną choroby jest najlepszym sposobem, aby przywrócić równowagę autonomicznego układu nerwowego.
