Niedobór HIV i testosteronu

masy mięśniowej, które mogą, testosteron jest, beztłuszczowej masy, dorosłych mężczyzn

Niedobór testosteronu obserwuje się często zarówno u mężczyzn, jak iu kobiet z wirusem HIV. Nieprawidłowości hormonalne, które mogą wpływać na produkcję testosteronu, od dawna są uznawane za powikłania HIV od najwcześniejszych dni pandemii (chociaż na ogół wiązało się to z chorobą późnego stadium).

Jednakże ostatnie badania wykazały, że prawie co piąty mężczyzna z HIV udokumentował niedobór testosteronu, niezależnie od liczby CD4, miana wirusa lub stanu leczenia.

Podobnie niedobór testosteronu obserwuje się u jednej na cztery kobiety zakażonej HIV, najczęściej w kontekście ciężkiej, niewyjaśnionej utraty masy ciała (zanik wirusa HIV).

Rola testosteronu

Testosteron jest hormonem steroidowym, który jest kluczowy dla rozwoju jąder (jąder) i prostaty u mężczyzn, jak również promowania drugorzędnych męskich cech płciowych (np. Beztłuszczowej masy mięśniowej, masy kostnej, wzrostu włosów) . Testosteron jest również ważny dla kobiet w utrzymaniu prawidłowej masy mięśniowej i kostnej, chociaż na poziomach około 10% mniej niż u mężczyzn.

Zarówno u mężczyzn jak i kobiet testosteron jest niezbędny dla ogólnego stanu zdrowia i samopoczucia danej osoby, przyczyniając się do wzmocnienia siły, poziomu energii i libido.

Z drugiej strony ubytek testosteronu wiąże się z:

  • utratą beztłuszczowej masy mięśniowej
  • niedokrwistością
  • osteoporozą
  • opornością na insulinę
  • zwiększonymi lipidami (tłuszczem i / lub cholesterolem) we krwi
  • zwiększonym tłuszczem podskórnym w jamie brzusznej

niedoborem testosteronu

niedoborem testosteronu w mężczyźni z HIV są w znacznym stopniu powiązani z nieprawidłowością hormonalną zwaną hipogonadyzmem męskim , w której upośledzona jest funkcja męskich gonad (jąder), co skutkuje zmniejszeniem produkcji hormonów płciowych ponad to, czego można by się spodziewać po określonym wieku mężczyzny. W populacji ogólnej hipogonadyzm występuje u około 1 na 25 mężczyzn w wieku od 30 do 50 lat, wzrastając do 1 na 14 w wieku od 50 do 79 lat. Natomiast częstość występowania HIV u mężczyzn jest taka sama pięć razy większa.

Hipogonadyzm może być spowodowany przez defekt w samych jądrach (pierwotny) lub dysfunkcję występującą poza jądrami (wtórne). U dorosłych mężczyzn z HIV:

Pierwotny hipogonadyzm stanowi około 25% przypadków. Może to być spowodowane uszkodzeniem jąder z powodu infekcji (w tym niektórych oportunistycznych infekcji), raka jąder, lub fizycznego urazu jądra (chociaż uszkodzenie pojedynczego jądra niekoniecznie koreluje ze zmniejszoną produkcją testosteronu).

  • Wtórny hipogonadyzm stanowi pozostałe 75% i jest najczęściej związany z zaburzeniami neuroendokrynnymi, w których interakcje między układem nerwowym a układem hormonalnym są znacząco upośledzone. Chociaż rzadkie przypadki HIV powodują uszkodzenie przysadki mózgowej, sam wirus nie powoduje upośledzenia. Przeciwnie, hipogonadyzm obserwuje się w obecności wielu chorób przewlekłych, z utrzymującym się stanem zapalnym i nieswoistą utratą masy ciała, uznawaną za czynnik asocjacyjny. Hipogonadyzm może być również spowodowany przez świnkę dziecięcą lub nadużywanie sterydów anabolicznych. Nie wykazano, aby leki przeciw HIV przyczyniały się do hipogonadyzmu.
  • Objawy hipogonadyzmu u mężczyzn

Hipogonadyzm u dorosłych mężczyzn charakteryzuje się niskim poziomem testosteronu w surowicy (krwi), a także jednym lub kilkoma z następujących objawów:

Zanik mięśni

Zredukowana energia i wytrzymałość

  • Depresja, drażliwość, trudności z koncentracją
  • Powiększenie piersi tkanki (ginekomastia)
  • Zmniejszenie owłosienia na twarzy i ciele
  • Wzrost tłuszczu w jamie brzusznej
  • Utrata masy kostnej (osteoporoza)
  • Skurcz jądra
  • Zaburzenia seksualne (np. zaburzenia erekcji, zmniejszony wytrysk, niskie libido, trudności w osiągnięciu orgazmu)
  • Testowanie i diagnostyka
  • Diagnoza dokonuje się mierząc ilość testosteronu we krwi, której są trzy różne podtypy. Po wykonaniu testu wyniki ujawnią zarówno person osobycałkowity testosteron

(wszystkie podtypy) i jeden z trzech podtypów zwanych

bezpłatnym testosteronem . Darmowy testosteron jest po prostu rodzajem testosteronu, do którego nie jest przyłączone żadne białko, co pozwala mu wchodzić do komórek i aktywować receptory, których nie potrafią inne podtypy. Jest uważana za najdokładniejszą miarę niedoboru testosteronu, mimo że stanowi jedynie 2-3% całkowitej populacji. Sam testosteron jest uważany za mniej dokładny, ponieważ wyniki mogą wydawać się normalne, jeśli inne niewolne podtypy są podwyższone. Testy należy wykonywać wcześnie rano, ponieważ poziomy mogą się zmieniać nawet o 20% w ciągu dnia. Poziomy "normalne" są po prostu poziomami w zakresie referencyjnym laboratorium. Zakresy te mogą się różnić, ale dla celów ilustracyjnych, wynoszą one około250-800 ng / dl dla całkowitego testosteronu i

50-200 pg / ml dla wolnego testosteronu.

Jednakże oceny "normalnej" nie można dokonać wyłącznie na podstawie liczb. Poziom testosteronu spada zwykle o około 1-2% rocznie po 40. roku życia. Dlatego, co może być "normalne" dla 60-letniego mężczyzny, nie będzie takie samo dla 30-latka. Oceny należy dokonywać indywidualnie z lekarzem prowadzącym.

  • Zalecane leczenie
  • Jeśli zostanie potwierdzona diagnoza hipogonadyzmu, może być wskazana terapia zastępcza testosteronem. Zazwyczaj zaleca się wstrzyknięcia domięśniowe z testosteronem, które dają niskie efekty uboczne, jeśli fizjologiczne dawki są stosowane i regulowane przez lekarza prowadzącego. Opcje zatwierdzone przez FDA obejmują Depotestosteron (cypionian testosteronu) i Delatestryl (testosteron enanthate).

Średnio iniekcje podaje się co dwa do czterech tygodni. Aby uniknąć efektów wahań poziomu testosteronu – które mogą powodować niekiedy dramatyczne wahania nastroju, energii i funkcji seksualnych – często stosuje się niższe dawki i krótsze odstępy między dawkami.

Efekty uboczne leczenia mogą obejmować:

Trądzik i / lub tłustą skórę

Wypadanie włosów lub ścieńczenie włosów

Obrzęk stóp, kostek lub ciała

  • Bezdech senny
  • Rozwój tkanki piersiowej (ginekomastia)
  • Skrzepy krwi
  • Powiększenie prostaty
  • Terapia zastępcza testosteronem może również powodować przyspieszenie istniejącego wcześniej raka prostaty. Z tego powodu poziomy antygenu specyficznego dla prostaty pacjenta (PSA) będą testowane i monitorowane podczas trwania terapii.
  • W sumie szczepionki domięśniowe oferują opłacalną opcję leczenia hipogonadyzmu, z towarzyszącym wzrostem czujności, dobrego samopoczucia, libido, beztłuszczowej masy mięśniowej i zdolności erekcji. Wady obejmują regularne wizyty u lekarza i podawanie leku.
  • Dostępne są również doustne, przezskórne i miejscowe środki żelujące, które mogą być stosowane w niektórych przypadkach. Porozmawiaj o tym z lekarzem.

Hipogonadyzm u kobiet zakażonych HIV

U kobiet testosteron wytwarza się w jajnikach i nadnerczach. Podobnie jak u mężczyzn, jest to ważny hormon do utrzymania prawidłowej masy mięśniowej i kostnej, a także energii, siły i libido.

Podczas gdy hipogonadyzm jest znacznie mniej powszechny u kobiet z HIV, może się zdarzyć i najczęściej występuje w kontekście zanikania HIV i zaawansowanej choroby. Implementacja ART może w wielu przypadkach odwrócić stratę czasu i stan hipogonady.

Obecnie nie ma ustalonych wytycznych dotyczących leczenia hipogonadyzmu u kobiet, a możliwości leczenia są ograniczone. Hormonalna terapia zastępcza (HRT) może być odpowiednia dla niektórych osób, podczas gdy krótkotrwałe stosowanie testosteronu może poprawić popęd płciowy, beztłuszczową masę mięśniową i poziom energii.

Jednak dane nadal są niekompletne w kwestii stosowania testosteronu w leczeniu hipogonadyzmu u kobiet przed menopauzą zakażonych wirusem HIV. Porozmawiaj ze swoim lekarzem o możliwych skutkach ubocznych. Testosteronu nie zaleca się kobietom w ciąży lub planującym ciążę.

Like this post? Please share to your friends: