Jeśli ty lub ktoś bliski cierpi na chorobę wieńcową (CAD), być może słyszałeś termin "ostry zespół wieńcowy", zwany również ACS. ACS jest względnie nowym terminem stosowanym przez kardiologów i może być trochę mylące. Jednakże, ponieważ reprezentuje nowy sposób myślenia o CAD, może być przydatne poświęcić kilka minut na jego zrozumienie.
Ostry zespół wieńcowy jest prawie taki jak brzmi.
Jest to pilny stan wpływający na tętnice wieńcowe; stan wyjątkowy. Oznacza to, że CAD osoby nagle stał się niestabilny, a trwałe uszkodzenie serca dzieje się właśnie teraz lub może się zdarzyć w dowolnym momencie.
Co to jest ACS?
ASC pojawia się, gdy skrzep krwi nagle tworzy się w tętnicy wieńcowej, zwykle z powodu ostrego pęknięcia blaszki miażdżycowej. Pęknięcie blaszki miażdżycowej może wystąpić w dowolnym momencie, często całkowicie bez ostrzeżenia. Zakrzep może powodować częściowe lub całkowite zablokowanie tętnicy, w ten sposób, że mięsień sercowy dostarczony przez tę tętnicę zostanie natychmiast zagrożony.
Jakakolwiek tablica w dowolnej tętnicy wieńcowej ulega zerwaniu, nawet małym płytkom, które są zwykle ignorowane przez kardiologów podczas cewnikowania serca. Dlatego często słyszysz o ludziach, którzy przebyli zawał mięśnia sercowego (zawał serca lub zawał serca), wkrótce po tym, jak powiedziano, że ich CAD jest "nieistotny".
Objawy ACS
Objawy ACS są podobne do objawów stabilnej dławicy piersiowej, ale często są znacznie bardziej intensywne, częste i uporczywe. Dyskomfort w klatce piersiowej w ACS często towarzyszą inne niepokojące objawy, takie jak pocenie się, zawroty głowy, nudności, skrajny niepokój i to, co jest często określane jako "uczucie zbliżającego się zagłady". Ból w klatce piersiowej może być nietknięty przez nitroglicerynę (która zwykle łagodzi stabilną dławicę piersiową).
Z drugiej strony, niektóre osoby z ACS będą miały tylko łagodne objawy, mogą nawet nie zauważyć żadnych objawów – przynajmniej początkowo.
Niestety, trwałe uszkodzenie serca, które często wynika z ACS, prędzej czy później wywoła objawy.
Rodzaje ACS
Kardiolodzy dzielą ACS na trzy wyraźne wzorce kliniczne. Dwa z nich reprezentują różne formy MI, a jedna przedstawia szczególnie ciężką postać dławicy, zwaną "niestabilną dławicą piersiową". Wszystkie trzy są spowodowane ostrymi skrzepami krwi w tętnicach wieńcowych.
Jeśli skrzep krwi jest wystarczająco duży i utrzymuje się dłużej niż kilka minut, niektóre komórki mięśnia sercowego zaczynają umierać. Śmierć mięśnia sercowego definiuje MI. Dwa typy MI, które mogą być wytwarzane przez ACS.
- Zawał mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST (STEMI), nazwany tak, ponieważ "odcinek ST" w EKG pojawia się "podniesiony", występuje, gdy tętnica wieńcowa jest całkowicie zablokowana, tak że zaczyna się duża część mięśnia sercowego dostarczana przez tę tętnicę Umrzeć STEMI jest najcięższą postacią OZW
- Zawał mięśnia sercowego bez uniesienia odcinka ST (NSTEMI), w którym "odcinek ST" nie jest podniesiony, występuje, gdy zablokowanie w tętnicy wieńcowej jest "tylko" częściowe Występuje wystarczająco dużo blokad, aby uszkodzić niektóre komórki mięśnia sercowego dostarczane przez chorą tętnicę, ale uszkodzenia są zwykle mniej rozległe niż w przypadku STEMI. Jednym z problemów z NSTEMI jest jednak to, że przy niewystarczającym leczeniu blokada jest prawdopodobnie aby stać się kompletnym, a NSTEMI stanie się STEMI
- Czasami ACS produkuje skrzep krwi, który nie jest jeszcze wystarczająco duży lub nie utrzymuje się wystarczająco długo, aby spowodować trwałe uszkodzenie mięśnia sercowego. (Mechanizmy ochronne organizmu próbują rozpuścić blo od zakrzepów, które tworzą się w naczyniach krwionośnych.) Kiedy ACS wywołuje objawy bez powodowania jeszcze zgnilizny mięśnia sercowego, jest określane jako niestabilna dławica piersiowa. Osoby z niestabilną dławicą piersiową mają wysokie ryzyko przejścia do NSTEMI lub STEMI.
Zarówno NSTEMI, jak i niestabilna dławica piersiowa mogą być uznane za "niekompletne" ataki serca. Te dwie formy ACS wymagają podobnego, agresywnego zarządzania medycznego, aby zmniejszyć prawdopodobieństwo, że przejdą do STEMI – które kardiolodzy często nazywają "zakończonym" MI.
Dokonywanie prawidłowej diagnozy w OZW
Podsumowując, po zakrzepnięciu krwi w tętnicy wieńcowej, jeśli już nastąpiło rozległe uszkodzenie mięśnia sercowego, diagnozuje się STEMI. Jeśli wystąpi "małe" uszkodzenie mięśnia sercowego, zdiagnozowane zostanie NSTEMI. Jeśli nie wystąpi mierzalne uszkodzenie mięśnia sercowego, zdiagnozowana zostanie niestabilna dławica piersiowa.
Jeśli masz ACS, zwykle twoje objawy, badanie fizykalne, historia choroby i czynniki ryzyka sercowego natychmiast kierują do lekarza, aby mocno podejrzewać diagnozę. Od tego momentu on lub ona szybko przejrzy twoje ECG i zmierzy twoje enzymy sercowe. Enzymy sercowe są uwalniane do krwioobiegu przez umierające komórki mięśnia sercowego, więc podwyższenie poziomu enzymów sercowych oznacza, że dochodzi do uszkodzenia komórek serca.
Tak: Wygląd EKG (tj. Obecność lub brak "wysokości" w segmentach ST) rozróżnia STEMI i NSTEMI. A obecność lub brak podwyższonych enzymów sercowych rozróżnia NSTEMI od niestabilnej dławicy piersiowej.
Znaczenie ACS
Trzy typy ACS reprezentują spektrum stanów klinicznych, które mogą wystąpić, gdy płytka pęknie w tętnicy wieńcowej. W rzeczywistości nie ma wyraźnej linii, która naturalnie dzieli STEMI, NSSTEMI i niestabilną dławicę piersiową. Gdzie kardiologowie wyznaczają granicę między STEMI a NSTEMI lub między NSTEMI a niestabilną dławicą piersiową, jest decyzją stosunkowo arbitralną. Rzeczywiście, definicje tych trzech rodzajów ACS zmieniły się zasadniczo na przestrzeni lat, ponieważ nasza wiedza – w szczególności nasza zdolność interpretowania EKG i wykrywania uszkodzeń komórek serca za pomocą testów enzymatycznych – uległa poprawie.
Ważne jest to, że każdy przypadek OZW (bez względu na to, w jaki sposób jest kategoryzowany) jest nagłym przypadkiem medycznym i wymaga natychmiastowej pomocy medycznej, aby spróbować osiągnąć dwie rzeczy: 1) w celu ograniczenia uszkodzenia mięśnia sercowego w wyniku ostrego zakrzepu krwi w obrębie tętnicy wieńcowej, oraz 2) w celu ograniczenia możliwości ponownego pęknięcia płytki nazębnej – która teraz okazała się niestabilna i podatna na pęknięcie.
