O ile mi wiadomo, nie ma czegoś takiego jak dobry guz mózgu. To powiedziawszy, w większości przypadków oponiak jest tak dobrym guza mózgu, jak można dostać. W rzeczywistości, w pewnym sensie, nie liczy się nawet jako guz mózgu.
Czym jest oponiak?
Chociaż oponiaki często uważane są za pierwotny guz mózgu, użyłem cytowanych powyżej, ponieważ technicznie oponiak nie jest wcale nowotworem tkanki mózgowej.
Zamiast tego, oponiak wyrasta z opon mózgowych, z tkanki ochronnej otaczającej mózg. W szczególności, oponiaki zwykle pochodzą z materii pajęczynówki.
Geny oponują zgodnie z głównymi krzywymi mózgu. Na przykład, opony mózgowe nurkują w kierunku środka mózgu, gdzie lewa i prawa półkula są rozdzielone, a także owijają się wokół podstawy czaszki i nerwów wzrokowych. Objawy i leczenie oponiaka zależą częściowo od lokalizacji guza.
Jak często zdiagnozowano meningiomę?
Podczas gdy badanie ponad 2000 osób na autopsji zasugerowało, że około 1% ludzi może mieć oponiak, nie są tak powszechnie zdiagnozowane w życiu. Guzy mogą rosnąć powoli, czasami prawie wcale.
Według Centralnego Rejestru Guzów Mózgu w Stanach Zjednoczonych (CBTRUS) szacowana częstość występowania oponiaka w Stanach Zjednoczonych wynosi około 170 000 osób. Na podstawie tych statystyk oponiaki należą do najczęstszych nowotworów mózgu, co stanowi około jednej trzeciej przypadków.
Jeśli oponiaki powodują problemy, często są traktowane chirurgicznie z względną łatwością. Powiedział, że oponiaki mogą czasami być poważne lub nawet zagrażające życiu. Różnica polega na rodzaju i umiejscowieniu oponiaka, a także unikalnych cech poszczególnych osób.
Zagrożenia
Nie można zapobiec niektórym zagrożeniom dla oponiaka.
Na przykład oponiaki są co najmniej dwa razy częściej u kobiet niż u mężczyzn. Częstość występowania oponiaków wzrasta wraz z wiekiem. Są stosunkowo rzadkie u dzieci, ale są prawdopodobnie najczęstszym rodzajem guza mózgu rozpoznanego u osób w wieku powyżej 85 lat.
Istnieją również genetyczne czynniki ryzyka dla oponiaka. Najbardziej znaną jest neurofibromatoza typu II, która zwiększa szanse na uzyskanie wielu nowotworów. Zespół ten jest spowodowany mutacją w genie NF2, który normalnie pomaga tłumić guzy. Inne geny związane z oponiakiem to DAL1, AKT1 i TRAF7.
Promieniowanie jest najbardziej ostatecznym modyfikowalnym czynnikiem ryzyka dla oponiaka. Najlepiej jest to badać w przypadkach, w których mózg został napromieniony w leczeniu różnych nowotworów. Ponieważ czas między napromieniowaniem a odkryciem oponiaka może być długi, ryzyko jest największe dla dzieci. Na przykład w badaniu 49 osób z białaczką dziecięcą leczonych napromienianiem 11 miało oponiaki średnio po 25 latach. Promieniowanie za pomocą technik medycznych, takich jak rentgenowskie, jest znacznie niższe, chociaż badania wykazały związek między częstym używaniem promieniowania rentgenowskiego a późniejszym rozwojem oponiaka.
Inne potencjalne czynniki ryzyka dla oponiaka zostały zbadane z sprzecznymi wynikami, w tym z otyłością, zastępowaniem hormonów i urazem głowy.
Co sprawia, że oponiak jest poważny?
Podczas gdy większość oponiaków jest tak łagodna, że może uniknąć wykrycia, mogą one stać się dość poważne. Światowa Organizacja Zdrowia skategoryzowała oponiaki na trzy stopnie w oparciu o ich wygląd pod mikroskopem. Im bardziej zaawansowany stopień, tym bardziej niebezpieczny oponiak.
- WHO stopień 1: oponiaki stopnia I są względnie łagodne. Chociaż mogą one nadal wymagać operacji, aby uniknąć kompresji ważnych struktur mózgu, często nic więcej nie jest konieczne niż okresowe badania neuroobrazowe, aby upewnić się, że nie jest ona znacznie większa.
- WHO klasa 2: Te oponiaki mają więcej objawów aktywnego podziału komórek. Przy tych nowotworach należy zachować większą ostrożność. Podtypy obejmują chordoidalne, jasne komórki i nietypowe oponiaki.
- WHO stopień 3: guzy te mają kilka oznak aktywnego podziału komórek. Guz może nawet infiltrować ukryty mózg lub pokazywać obszary śmierci komórki. Do podtypów należą oponiaki brodawkowe, rabdowate i anaplastyczne. Jedynie 2 do 3 procent wszystkich oponiaków to 3. stopień.
Pacjenci z zaawansowanymi stopniami oponiaka częściej po nawrocie mają nawrót oponiaka i istnieje większe prawdopodobieństwo większego ryzyka zgonu. Pięcioletnie przeżycie bez nawrotu w oponiakowatości stopnia II zostało opisane na poziomie 87 procent w porównaniu do 29 procent w stopniu III.
Bez względu na rodzaj oponiaka, lokalizacja i rozmiar mogą być bardzo ważne w określaniu potrzeby i pilności leczenia. Najważniejsze jest jednak to, jak osoba z oponiakiem radzi sobie w życiu codziennym.
