Tuby słuchowe często są traktowane jako rozwiązanie problemu uporczywego płynu w uszach spowodowanego infekcjami ucha, ponieważ nagromadzenie się płynu może spowodować utratę słuchu. Jednakże istnieją pytania dotyczące skuteczności wkładek dousznych. Ponadto, rurki uszne mają ryzyko operacyjne, w tym ryzyko opornego na metycylinę staphylococcus aureus (MRSA), który jest oporny na wiele antybiotyków.
Kiedy używać kolczyków
Dlaczego na początku potrzebne są nauszniki (rurki tympanostomijne)? Małe dziecko ma krótszą trąbkę Eustachiusza, co czyni go bardziej podatnym na infekcje ucha. Ta trąbka Eustachiusza nie wydłuża się aż do wieku trzech lub czterech lat.
Amerykańska Akademia Pediatrii ma wytyczne dotyczące leczenia zakażeń ucha dziecięcego. Infekcje ucha często ustępują niezależnie w ciągu kilku miesięcy. Akademia zaleca, aby dziecko z wysiękowym zapaleniem ucha (OME, zapalenie ucha z uporczywym płynem ucha środkowego) przez trzy miesiące lub dłużej było oceniane pod kątem utraty słuchu.
Akademia ma zalecenia dotyczące tego, co należy zrobić, biorąc pod uwagę nasilenie ubytku słuchu z powodu OME. Następnie, jeśli utrata słuchu jest większa lub równa 40 decybelom (umiarkowanym lub wyższym), zaleca się operację (rurki słuchowe), ponieważ utrata słuchu na tym poziomie lub na wyższym poziomie wpływa na "mowę, język i wyniki w nauce". W przypadku mniej poważnego upośledzenia słuchu od 21 do 39 decybeli, Akademia zaleca monitorowanie ubytku słuchu, ponieważ wiadomo, że ma on niewielki wpływ na ubytek słuchu.
Gdy słuch jest normalny, ale OME nie ustępuje, zaleca się powtarzanie badań słuchu trzy do sześciu miesięcy później.
Skuteczność
Jak skuteczne są rurki nauszne i czy są one wystarczająco długie na trzy miesiące, zanim zaczną dostawać rurki? Badanie, cytowane w Child Health Alert, zostało zrobione w 1991 roku z 429 dzieci w wieku poniżej trzech lat, które otrzymały probówki albo od razu, albo do dziewięciu miesięcy później.
Badanie to sprawdzało rozwój dzieci w wieku trzech, czterech i sześciu lat i nie stwierdzono różnic w ich rozwoju. Przeprowadzono badanie uzupełniające, gdy dzieci miały od dziewięciu do jedenastu lat i ponownie, nie stwierdzono różnic w 48 pomiarach rozwoju, w tym w testach słuchowych. Autorzy badania doszli do wniosku, że zamiast przyjmowania wkładek usznych po zaledwie trzech miesiącach uporczywej infekcji, lepiej będzie poczekać i obejrzeć przez co najmniej sześć miesięcy dla obu uszu i co najmniej dziewięć miesięcy dla jednego ucha.
Podobne badanie, opisane w Archives of Disease in Childhood, przeprowadzono u 395 dzieci w wieku poniżej trzech lat, które miały uporczywy płyn w uchu środkowym przez co najmniej 90 dni w obu uszach lub co najmniej 135 dni w jednym uchu. Dzieci te otrzymywały również rurki do uszu natychmiast lub do dziewięciu miesięcy później. Zostały one sprawdzone w wieku sześciu lat pod kątem różnic rozwojowych pomiędzy "szybką" grupą i "opóźnioną" grupą, i żadne nie zostały znalezione.
Zagrożenia
Podobnie jak w przypadku każdego zabiegu, rany słuchowe wiążą się z ryzykiem infekcji, w tym z ryzykiem MRSA. Centrum Kontroli i Zapobiegania Chorób (CDC) definiuje zakażenie miejsca operacji chirurgicznej jako takie, które występuje w ciągu roku po wszczepieniu obcego ciała, takiego jak rurki uszne.
Jak często występuje MRSA po umieszczeniu rurki dousznej? Najwyraźniej nie tak często. W grudniu 2000 r. Archives of Otolaryngology Head & Neck Surgery artykuł podał, że od grudnia 1998 r. Do stycznia 2000 r. Ośmioro dzieci, które otrzymały rurki słuchowe, opracowało MRSA. Autorzy stwierdzili, że było to "0,2% przypadków" w przypadku MRSA, ale nie podano, jaka była całkowita liczba dzieci, które otrzymywały rurki słuchowe. Jednak autorzy powiedzieli również, że była to "wyjątkowo niska" częstość występowania MRSA.
Ponadto, w oparciu o artykuł, który ukazał się w sierpniowym wydaniu Journal of Otolaryngology – Head & Neck Surgery, MRSA nie wydaje się być tak powszechna w kulturach infekcji ucha, niezależnie od tego, czy są zaangażowane czy nie.
W obszernym badaniu obejmującym ponad 400 kultur słuchu w latach 2002-2006 wykazano, że MRSA występował tylko w 38 (8,5%) kulturach słuchowych. Ponadto przegląd wcześniejszych badań napotkał MRSA w zaledwie 7% kultur infekcji ucha.
Jest również możliwe, jak sugeruje to The Journal of Laryngology & Otology, że rodzaj materiału zastosowanego do wkładek usznych może mieć znaczenie. W badaniu porównano trzy zestawy z każdej z powleczonych wankomycyną rur silikonowych, komercyjnych silikonowych rur powlekanych tlenkiem srebra i niepowlekanych rurek tympanostomijnych. (Probówki te nie zostały wszczepione żadnym pacjentom.) Naukowcy sprawdzili tworzenie się biofilmu MRSA i stwierdzili, że rurki pokryte wankomycyną były "praktycznie pozbawione" biofilmu MRSA. Wyniki tego badania potwierdzają, że materiał na rurkę słuchową jest czynnikiem, ale nie został powtórzony w rzeczywistości.
Frustracje rodziców z MRSA w uchu
Nie ma dowodów na poparcie idei, że nauszniki powodują MRSA. W rzeczywistości może być obecny przed wstawieniem rurki usznej, ponieważ MRSA nabywa się zarówno w społeczności, jak iw szpitalach. Jednak MRSA w uchu jest pozornie trudny do pozbycia się.
Jak zatem można skutecznie leczyć MRSA w uchu? Jeden raport z 2005 roku w Archives Of Otolaryngology Head & Neck Surgery stwierdził, że sześcioro dzieci z MRSA w uchu nie reagowało na zwykłe doustne antybiotyki. Wszystkim szóstkom z powodzeniem podawano doustny trimetoprim-sulfametoksazol i krople do uszu (siarczan gentamycyny lub siarczan polimyksyny B – siarczan neomycyny – hydrokortyzon [kortykosporynę]). Stwierdzono, że większość MRSA jest wrażliwa na trimetoprim-sulfametoksazol.
