W niedoczynności tarczycy niedoczynność tarczycy nie daje wystarczającej ilości tyroksyny hormonu tarczycy (zwanej także T4). Ponieważ T4 ma krytyczne znaczenie w regulacji metabolizmu organizmu, funkcji przewodu pokarmowego, funkcji mięśni i funkcji serca, niedoczynność tarczycy jest zawsze poważnym problemem.
Sam hormon tarczycy jest regulowany przez hormon TSH (hormon tyreotropowy).
Jeśli tarczycy nie wytwarza wystarczającej ilości T4, poziomy TSH zwiększają się, aby stymulować tarczycę do cięższej pracy. W niedoczynności tarczycy – w której tarczycy po prostu nie można wytworzyć wystarczającej ilości T4 – poziomy TSH są prawie zawsze znacznie podwyższone.
Subkliniczna niedoczynność tarczycy jest stanem, w którym poziomy T4 pozostają w prawidłowym zakresie (tj. Nie występuje prawdziwa niedoczynność tarczycy), ale poziomy TSH są podwyższone: wysokie poziomy TSH są wymagane, aby utrzymać normalny poziom T4. Tak więc subkliniczna niedoczynność tarczycy oznacza, że tarczycy nie funkcjonuje całkowicie normalnie. Jedynie przez "chłostanie" tarczycy (przy wysokich poziomach TSH) można utrzymać odpowiednie poziomy T4.
Dziś jest sporo kontrowersji dotyczących prawdziwego znaczenia subklinicznej niedoczynności tarczycy. Ponieważ poziomy T4 są w rzeczywistości normalne w tym stanie, w teorii subkliniczna niedoczynność tarczycy nie powinna stanowić większego problemu.
Ale dowody sugerują, że subkliniczna niedoczynność tarczycy powoduje co najmniej czasami problemy kliniczne – a więc przynajmniej w niektórych przypadkach powinna być leczona.
Być może największym problemem z subkliniczną niedoczynnością tarczycy jest to, że może ona wpływać na serce.
Jak rozpoznaje się subkliniczną niedoczynność tarczycy
Stan ten jest diagnozowany za pomocą badań krwi, w szczególności poprzez pomiar poziomów T4 i poziomów TSH.
Subkliniczna niedoczynność tarczycy występuje, gdy poziomy T4 znajdują się w prawidłowym zakresie (0,8 do 1,8 ng / L), a poziomy TSH są powyżej prawidłowego zakresu (0,3 do 3,04 mU / L). Jednak wielu ekspertów uważa subkliniczną niedoczynność tarczycy za "istotną" tylko wtedy, gdy poziomy TSH są znacząco podwyższone: powyżej 10 mU / l.
Przyczyny
Uważa się, że subkliniczna niedoczynność tarczycy jest jedynie łagodną postacią lub wczesną postacią zaburzeń, które zwykle wywołują szczerą niedoczynność tarczycy – najczęściej autoimmunologiczne zapalenie tarczycy (zapalenie tarczycy Hashimoto). Rzeczywiście, z biegiem czasu, aż połowa osób z subkliniczną niedoczynnością tarczycy będzie dalej rozwijać się z niedoczynnością tarczycy, z niskimi poziomami T4 i wszystkimi objawami, które mu towarzyszą. Jednym z powodów, dla których niektórzy lekarze leczyją subkliniczną niedoczynność tarczycy, jest zapobieganie ewentualnemu rozwojowi znacznie poważniejszego stanu prawdziwej niedoczynności tarczycy.
Możliwe objawy?
Chociaż ten stan najwyraźniej nie powoduje objawów u większości ludzi, niektórzy przyznają się do łagodnych objawów sugerujących niedoczynność tarczycy, takich jak zaparcia, zmęczenie lub niewyjaśniony przyrost masy ciała. Sugeruje się również, że osoby z subkliniczną niedoczynnością tarczycy mogą mieć większą częstość występowania znacznego lęku, depresji lub zaburzeń poznawczych.
Jak wpływa na serce
Poza ryzykiem ostatecznego rozwoju niedoczynności tarczycy, głównym problemem związanym z subkliniczną niedoczynnością tarczycy jest to, że wiąże się ona ze zwiększoną częstością występowania chorób sercowo-naczyniowych.
W kilku badaniach wykazano związek pomiędzy wysokimi poziomami TSH (powyżej 10 mU / L) a rozwojem choroby wieńcowej (CAD). W zbiorczej analizie kilku badań klinicznych, w których uczestniczyło ponad 25 000 pacjentów, subkliniczna niedoczynność tarczycy wiązała się ze zwiększoną częstością występowania zawału serca, objawowego CAD i zgonu sercowego. Inna zbiorcza analiza wykazała znacznie zwiększone ryzyko niewydolności serca u pacjentów z subkliniczną niedoczynnością tarczycy.
I kilka badań wiąże się z subkliniczną niedoczynnością tarczycy ze zwiększonym poziomem cholesterolu.
Chociaż związek nie dowodzi przyczyny i skutku, to godne uwagi jest to, że jawna niedoczynność tarczycy z pewnością powoduje znaczną chorobę serca. Fakt ten potwierdza wiarę, że subkliniczna niedoczynność tarczycy może również negatywnie wpływać na serce. Wzrost ryzyka sercowego obserwowany w przypadku subklinicznej niedoczynności tarczycy jest rzeczywiście najbardziej niepokojącą cechą tego schorzenia.
Czy powinno się leczyć subkliniczną niedoczynność tarczycy?
Subkliniczną niedoczynność tarczycy można leczyć, stosując terapię zastępczą hormonem tarczycy. Leczenie odbywa się poprzez uważne monitorowanie stężenia TSH we krwi; Dostarczono wystarczającej ilości hormonu tarczycy w celu zmniejszenia poziomów TSH z powrotem do normalnego zakresu.
Istnieją tylko ograniczone dane z badań klinicznych, że leczenie subklinicznej niedoczynności tarczycy poprawia objawy. W badaniach, które sugerują, że zmniejsza objawy, mierzalna korzyść wydaje się być ograniczona do tych pacjentów, u których początkowe poziomy TSH są znacznie podwyższone (to jest większe niż 10 mU / L).
Podobnie, ograniczone są również dowody na to, że leczenie subklinicznej niedoczynności tarczycy zmniejsza ryzyko chorób serca. W badaniu przeprowadzonym w Wielkiej Brytanii wśród młodszych pacjentów (poniżej 70. roku życia) z subkliniczną niedoczynnością tarczycy ryzyko późniejszej choroby serca było istotnie mniejsze u pacjentów otrzymujących hormon tarczycy. U starszych pacjentów z subkliniczną niedoczynnością tarczycy nie zaobserwowano korzyści związanych z leczeniem.
Ponadto leczenie subklinicznej niedoczynności tarczycy znacząco poprawia kilka czynników ryzyka sercowo-naczyniowego, w tym poziom cholesterolu, poziom CRP i czynność naczyń.
Podsumowanie
Większość ekspertów zaleca leczenie subklinicznej niedoczynności tarczycy, gdy poziomy TSH są większe niż 10 mU / L, niezależnie od tego, czy występują objawy, czy nie.
Czy subkliniczna niedoczynność tarczycy powinna być leczona, gdy poziomy TSH są mniejsze niż 10 mU / L, pozostaje punktem spornym. Wielu lekarzy zaleca leczenie nawet w tym niższym zakresie, jeśli pacjenci mają objawy sugerujące niedoczynność tarczycy, lub jeśli mają podwyższony poziom cholesterolu lub inne czynniki ryzyka chorób serca.
Czy należy testować?
W dawnych czasach (dekadę lub dwa lata temu) badanie funkcji tarczycy było rutynową częścią oceny medycznej. Jednak w interesie oszczędności kosztów często nie ma już rutyny.
Rozsądnie jest poprosić lekarza o wykonanie badań krwi tarczycy, jeśli występują objawy sugerujące niedoczynność tarczycy (patrz powyżej), jeśli pacjent ma podwyższony poziom cholesterolu lub chce po prostu upewnić się, że robi wszystko, co możliwe, aby zmniejszyć czynność serca ryzyko.
