Te mięśnie ścięgna są używane w wielu zajęciach sportowych, a także w codziennych czynnościach.
Sport, który często powoduje uraz ścięgna podkolanowego, w tym sporty sprinterskie, które pociągają za sobą nagłe przyspieszenia. Należą do nich lekkoatletyka, piłka nożna i koszykówka.
Uraz ścięgna udowego może również wystąpić w wyniku bezpośredniego uderzenia w mięsień, np. Kopnięcia w grzbiet uda lub upadku z tyłu uda. Nacięcia na ścięgno są różne od ścięgien ścięgnistych, chociaż mogą powodować podobne objawy.
Wyciągnięty naciągnięcie ścięgna
Ścięgno ścięgniste, zwane także ścięgnem ścięgnistym, jest rozdarciem włókien mięśniowych ścięgna udowego. Ścięgna ścięgna są zwykle klasyfikowane podobnie do innych rodzajów szczepów mięśniowych:
Grade I ścięgno ścięgna:
- Łagodny dyskomfort, często brak inwalidztwa. Rozdarcie włókien mięśniowych jest mikroskopijne, zasadniczo rozciągając mięśnie za daleko. Zwykle minimalne ograniczenia w działaniu. Grade II: ścięgno udowe:
- Umiarkowany dyskomfort, może ograniczyć zdolność sportowca do wykonywania czynności, takich jak bieganie i skakanie. Mogą mieć umiarkowany obrzęk i siniaki. Grade III Szczęka ścięgna:
- Ciężkie obrażenia, które mogą powodować ból podczas chodzenia. Włókna mięśniowe znacząco lub całkowicie rozdarte, potencjalnie wymagające interwencji chirurgicznej. Często pacjenci skarżą się na skurcz mięśni, obrzęk i znaczące siniaki. Napięcia mięśniowe i łzy najczęściej występują z powodu tak zwanego skurczu ekscentrycznego.
Kiedy dochodzi do ekscentrycznego skurczu mięśnia, mięsień próbuje się skurczyć, podczas gdy inna siła (ziemia, inny gracz itp.) Wymusza ruch mięśnia w przeciwnym kierunku. Powoduje to ogromne obciążenie mięśnia, a jeśli siła jest wystarczająco silna, rozerwie włókna mięśniowe.
Obrażenia mięśniowe ścięgna są również powszechne, ponieważ mięsień obejmuje więcej niż jedno połączenie. Początek ścięgna uda znajduje się w dolnej części miednicy, a wstawka znajduje się w górnej części kości piszczelowej. Dlatego mięśnie krzyżują biodro i kolano. Ruchy obu tych stawów mogą zwiększać siły działające na mięśnie ścięgna. Inne mięśnie, które przekraczają więcej niż jedno połączenie (takie jak brzuchatego łydki lub mięsień łydki) są również bardziej podatne na uszkodzenia mięśni.
Objawy podartego ścięgna udowego
Objawy ściągniętego ścięgna udowego zależą od ciężkości urazu. Uraz ścięgna udowego jest zwykle nagły i bolesny. Inne typowe objawy to:
Siniakowanie: małe łzy w obrębie mięśnia powodują krwawienie i kolejne siniaki. Siniak zaczyna się w tylnej części uda, a wraz z upływem czasu siniak przechodzi poniżej kolana, a często w stopę.
- Obrzęk: Nagromadzenie krwi z powodu kontuzji ścięgna uda powoduje obrzęk uda. Może to spowodować, że dalsze skurcze mięśni będą trudne i bolesne. Noszenie opaski uciskowej może pomóc kontrolować obrzęk.
- Skurcz mięśni: Skurcz mięśni jest częstym i bolesnym objawem urazu ścięgna udowego. Z powodu urazu mięśnia sygnały skurczu są zdezorientowane, a mięsień może być stymulowany. W przypadku ciężkich środków zwiotczających mięśnie mogą pomóc w przypadku skurczów.
- Trudności ze skurczeniem mięśni: zginanie kolana jest często bolesne po naciągnięciu ścięgna, a nawet może uniemożliwić chodzenie normalnie. Jeśli nie jesteś w stanie skurczyć się ścięgno, mięśnie mogą być całkowicie rozerwane.
- Leczenie podartego ścięgna udowego
Leczenie ściągniętego ścięgna uda zależy od ciężkości urazu. Z powodu krwawienia i obrzęku sportowcy powinni natychmiast przerwać swoją aktywność i odpocząć.
Aby kontrolować obrzęk można zastosować okład z lodu i bandaż uciskowy. Kule mogą być konieczne, jeśli chodzenie jest bolesne lub skurcze są poważne. Jeśli ból jest znaczny lub objawy nie ustępują, należy uzyskać ocenę medyczną. Znaki na wizytę u lekarza obejmują:
Masz trudności z chodzeniem
- Ból jest znaczący i nie ustępuje podczas odpoczynku
- Wydaje ci się, że możesz doznać całkowitego zerwania ścięgna
- Niestety, bez odpowiedniego leczenia, kontuzje mięśni uda mogą powodować nawracające objawy. Dobrą wiadomością jest to, że przy odpowiednim leczeniu można uniknąć tych urazów, a sportowcy zazwyczaj powracają do pełnych, przed urazowych poziomów aktywności sportowej.
