Niestabilność barku jest stanem, który może prowadzić do zwichnięcia lub podwichnięcia stawu barkowego. Dzieje się tak, gdy występuje nadmierna ruchliwość stawu barkowego, a kula może wydostać się z gniazda.
Zasadniczo istnieją dwie kategorie niestabilności barku:
- Traumatyczna niestabilność barku
Traumatyczna niestabilność barku występuje najczęściej w sporcie lub urazie, na przykład w przypadku upadku lub wypadku samochodowym. Kiedy ramię zostaje z miejsca wyrzucone, więzadła lub ścięgna mogą się rozerwać; najczęstszy wzór obrażeń po zwichnięciu barku nazywa się łzą Bankarta. Pourazowa niestabilność barku występuje u osób, które mają normalny staw barkowy, który jest zbyt mocno dociskany, powodując uszkodzenie, gdy ramię wychodzi ze stawu.
- Wielokierunkowa niestabilność (MDI)
Wielokierunkowa niestabilność jest inna, ponieważ staw barkowy jest zbyt luźny, powodując objawy nawet przy normalnych czynnościach. Twoje ramię może ulec zwichnięciu lub podwichnięciu (częściowo wydostać się z połączenia) nawet przy prostych ruchach, a nie traumatycznych wydarzeniach. W takich sytuacjach niestabilność stanowi podstawowy problem, a nie uraz czy obrażenia.
W przypadku zdiagnozowania wielokierunkowej niestabilności barku, zwykle najpierw wypróbowano leczenie nieoperacyjne. Najczęściej te zabiegi pomogą zapobiec kolejnym epizodom niestabilności, wzmacniając mięśnie otaczające ramię, aby lepiej stabilizować staw. Ale czasami długotrwałe wysiłki w leczeniu mogą się nie udać. U tych pacjentów może być zalecana operacja barku.
Operacja kapsułki na ramię
Kapsułka na ramię to otoczka, która otacza staw barkowy. Zawiera kilka konkretnych pogrubionych części lub więzadeł, które stabilizują ramię.
Zazwyczaj pacjenci z niestabilnością wielokierunkową mają wiotkość więzadeł i luźnoœć torebki. Kapsułka na ramię u tych pacjentów jest opisana jako posiadająca torebki.
Chirurgia w celu korekcji niestabilności wielokierunkowej ma na celu zaostrzenie więzadeł i zmniejszenie ogólnego rozmiaru torebki barkowej.
Zasadniczo istnieją dwa podejścia chirurgiczne, aby to osiągnąć. Tradycyjna operacja odbywa się poprzez nacięcie na przedniej części barku, zwane przesunięciem torebki. Nowsze podejście jest wykonywane artroskopowo, poprzez małe nacięcia za pomocą kamery umieszczonej w stawie.
Open Capsular Shift
Otwarte przesunięcie torebki jest bardziej tradycyjną operacją wykonywaną w celu zaciśnięcia stawu barkowego. W tej procedurze nacięcie wykonuje się wzdłuż przedniej części stawu, a mięsień przed barkiem, zwany subscapularis (część mankietu rotatorów), jest odłączany, aby umożliwić chirurgowi zobaczenie wewnątrz stawu. Kapsułka na ramię jest następnie identyfikowana i dzielona; dolna część torebki na ramię jest podciągnięta, a następnie górna część zostaje pociągnięta w dół, aby zmniejszyć objętość stawu barkowego.
Zaletą tej techniki jest to, że jest wypróbowana i prawdziwa. Chirurdzy mają dobrą zdolność do wizualizacji zakresu, w którym zaciskają staw i mogą znacznie zmniejszyć objętość torebki na ramię. Minusem jest to, że odzyskiwanie jest dłuższe, częściowo z powodu oderwania części mankietu rotatorów.
Powlekanie otoczki
Powlekanie otoczki jest operacją wykonywaną artroskopowo.
Chirurg wprowadza aparat do stawu barkowego, a poprzez inne małe nacięcia wykorzystuje szwy do "chwytania" części torebki barkowej i zszywania jej w celu zaciśnięcia torebki soczewki. Niektórzy chirurdzy czują, że lepiej widzą wyniki swojej pracy, obserwując to przez aparat, i mogą dokładniej umieścić szwy, które są używane do zaciśnięcia ramienia.
Która jest najlepsza operacja na ramię?
Nie jest jasne, czy jedna z tych technik jest lepsza od drugiej; Wybór ten prawdopodobnie zależy przede wszystkim od preferencji chirurga, ponieważ większość lekarzy uważa, że może wykonać jedną z procedur w bardziej niezawodny sposób.
Nie oznacza to, że jego preferencje są lepsze – po prostu oznacza to, że jest to najbardziej komfortowe wykonanie przez chirurga.
Wiemy, że nie należy wykonywać jednej procedury, zwanej termicznym skurczem torebkowym – lub termicznym kapsulowaniem szkieletu. Ta procedura, popularna w latach 90. XX wieku, a nawet w latach 2000., wykorzystuje sondę ciepła do kauteryzacji i obkurczania torebki barku. W wyniku tej operacji uzyskano wiele złych wyników, więc termiczny skurcz torebkowy nie jest już zalecany.
