Staw skokowy jest złożonym skrzyżowaniem trzech kości zwanych kości strzałkowej, piszczeli i kości skokowej. Piszczel jest powszechnie określany jako kość piszczelowa, podczas gdy kość strzałkowa jest cieńszą kością nogi sąsiadującą z nią. Tymczasem kości skokowe są kością położoną pomiędzy piszczelami, strzałkami i piętą, która tworzy pierwotne połączenie między podudzia a stopą i jest niezbędna dla mobilności i równowagi.
Ponieważ kostka jest podatna na skręcenia i ściskanie, złamanie tych kości nie jest rzadkie i czasami może być trudne do wyleczenia.
Anatomia złamania stawu skokowego
Gdy większość osób opisuje złamanie kostki, zazwyczaj oznacza to, że obejmuje dolne partie piszczeli i / lub strzałkową. Niektóre złamania dotyczą obu kości; inne dotyczą tylko jednego. Samo pęknięcie będzie miało miejsce na bulwiastych końcach kości zwanych kostkami, które obejmują:
- Przyśrodkową kostkę na wewnętrznej stronie kostki na końcu piszczeli
- Kość udowa po zewnętrznej stronie kostki przy koniec kikuta
- Kość krzyżowa tylna położona w dolnej części grzbietu piszczeli
Z tego powodu kostka tylna jest strukturą, która z największym prawdopodobieństwem sama pęknie. Pojedyncze przerwy są rzadkie, a kiedy się zdarzają, zwykle trudno je zredukować (zresetować) i utrwalić (ustabilizować).
Złamania tylnego złamania kości
Złamanie kości udowej może być trudne dla ortopedy, ponieważ wzór złamania często jest nieregularny.
Mogą roztrzaskać się na wiele fragmentów i często trudno je zdiagnozować. Co więcej, istnieje niewielki konsensus co do tego, jak najlepiej ustabilizować złamanie po zresetowaniu.
Zasadniczo urazy te opisywane są jako złamania kości piszczelowej plafonu (plafon – odnoszący się do części kości piszczelowej, w której występuje stawowa artykulacja).
Ponieważ tkanka jest stosunkowo cienka, nierzadko zdarza się, że ma otwarte złamanie (takie, w którym skóra jest zerwana).
Mówiąc ogólnie, izolowanie złamań kości piętowej stanowi mniej więcej 0,5% wszystkich urazów kończyn dolnych.
Częściej występują złamania, gdy zaangażowane są również kostki przyśrodkowe i boczne. Jest to powszechnie nazywane złamaniem trójnawowym, w którym złamane są wszystkie trzy struktury kostne. Jest uważany za poważny uraz, któremu często towarzyszy uszkodzenie więzadeł i przemieszczenie kostki.
Leczenie i diagnoza
Ponieważ pojedyncze złamanie tego typu jest tak rzadkie, diagnozy czasami są pomijane lub niejednoznaczne. W przypadku podejrzenia, tomografia komputerowa (CT) jest zwykle preferowana w porównaniu z rentgenem lub MRI. Badanie CT pozwala chirurgowi wyraźnie zobaczyć, ile jest fragmentów i pomaga określić, gdzie znajduje się główny fragment. To będzie ten fragment, w którym skupiać się będą wysiłki fiksacyjne.
Często wymagana jest operacja, aby upewnić się, że fragmenty są prawidłowo umieszczone. W związku z tym pozostaje kontrowersja co do tego, kiedy jest to najbardziej odpowiednie. Tradycyjnie chirurdzy od dawna zalecają operację, jeśli w grę wchodzi więcej niż 25 procent malleoli.
Teraz sytuacja jest nieco inna, większość chirurgów zgadza się, że rozmiar fragmentu nie jest czynnikiem decydującym. Zamiast tego należy wykonać zabieg chirurgiczny, jeżeli złamanie kości piętowej powoduje niestabilność stawu skokowego, niezależnie od wielkości lub lokalizacji złamania.
Ogólnie rzecz biorąc, najlepszym sposobem na zmianę położenia kości jest nacięcie w tylnej części kostki. To pozwala chirurgowi na zmianę położenia fragmentów i zabezpieczenie ich płytkami i śrubami. W niektórych przypadkach kości nie trzeba zmieniać pozycji, a fragment można zabezpieczyć bez operacji.
Rehabilitacja
Rehabilitacja jest podobna do tej stosowanej w przypadku innych rodzajów złamań kostki.
Zazwyczaj chirurdzy unieruchamiają kostkę i umożliwiają leczenie nacięć przed rozpoczęciem terapii fizycznej. Jednakże, w przeciwieństwie do złamań w kościach przyśrodkowych i bocznych, złamania kości piętowej tylnej można łatwo wyprzeć przez proste zginanie kostki. Z tego powodu opieka pooperacyjna często wymaga, aby kostka nie była obciążona przez sześć tygodni.
Pierwsza faza rehabilitacji będzie skupiać się na przywracaniu ruchliwości stawu skokowego, a następnie ćwiczeniom obciążeniowym, gdy złamanie zacznie się leczyć. Całkowity czas powrotu do zdrowia wynosi od czterech do sześciu miesięcy, chociaż może to potrwać dłużej w przypadku cięższych obrażeń.
W niektórych przypadkach konieczne może być poddanie operacji operacjom chirurgicznym, aby później usunąć sprzęt chirurgiczny.
