Termin "stimming" jest skrótem od zachowań samo- stymulujących i czasami jest również nazywany "stereotypowym" zachowaniem. U osoby z autyzmem stimming zwykle odnosi się do określonych zachowań, które obejmują trzepotanie, kołysanie, wirowanie lub powtarzanie słów i wyrażeń.
Stymowanie jest prawie zawsze objawem autyzmu i zwykle jest najbardziej oczywiste. Przecież niewielu typowo rozwijających się ludzi kołysze, klapuje, krąży lub kręci palcami regularnie.
Podczas gdy autystyczne stimming wydaje się niezwykłe, ważne jest, aby pamiętać, że subtelne formy stimming są również częścią większości zachowań ludzi. Jeśli kiedykolwiek stuknąłeś w ołówek, ugryzłeś paznokcie, zawirowałeś włosy lub stuknąłeś palcami, zaatakowałeś.
Największe różnice między autystycznym a typowym stimmingiem to typ, ilość i oczywistość zachowania.
Które zachowania traktuje się jako bodźce?
Zasadniczo zachowania określane są jako "stims", gdy wykraczają poza to, co jest tolerowane kulturowo. Innymi słowy, "bodziec" jest zachowaniem, które jest kulturowo nie do przyjęcia.
Chociaż w Stanach Zjednoczonych jest przynajmniej umiarkowanie akceptowalne, aby gryźć swoje paznokcie lub kręcić włosy na przykład, uważanie za trzepotanie rękami jest niedopuszczalne. Łagodne i sporadyczne kołysanie jest zwykle akceptowalne, ale kołysanie całym ciałem w przód iw tył jest uważane za bodziec.
Naprawdę nie ma powodu, dla którego łopotanie byłoby mniej akceptowalne niż gryzienie paznokci (to z pewnością bardziej higieniczne!). Ale w naszym świecie łapacze rąk otrzymują negatywną uwagę, podczas gdy gryzaki do paznokci (przynajmniej do pewnego stopnia) są tolerowane.
Niektóre stims mogą być dość ekstremalne i są uzasadnione, a nawet przerażające dla typowych ludzi.
Na przykład, niektóre osoby z autyzmem stymulują przez głośne dźwięki, które mogą brzmieć groźnie lub przerażająco. Niektórzy uderzają się rękoma, a nawet uderzają głowami o ścianę. Tego typu stims są oczywiście problematyczne z różnych powodów.
Kiedy ludzie z autyzmem ruszają?
Dla większości ludzi stimming występuje tylko teraz. Jednak osoby z autyzmem często mają trudności z zatrzymaniem stimmingu i mogą to robić przez większość czasu na jawie. Mogą stymulować, ponieważ są podekscytowane, szczęśliwe, niespokojne, przytłoczone lub czują się pocieszająco. W stresujących okolicznościach mogą one stymulować przez długi czas.
Większość z nas jest świadomych i może kontrolować nasze stims (na przykład nie jedliśmy naszych paznokci podczas romantycznej kolacji). Jeśli odczuwamy potrzebę stymulacji w stresującej sytuacji, zwykle uważamy, aby być subtelnym. Na przykład możemy stuknąć palcami pod stołem zamiast skakać w tę iz powrotem. Osoby z autyzmem mogą jednak nie być świadome reakcji na reakcje innych osób na ich bodźce i reagować na nie. Wydaje się, że istnieją okoliczności, w których niektóre osoby z autyzmem nie są w stanie kontrolować swoich zachowań, lub uważają, że jest to niezwykle stresujące i trudne.
Dlaczego ludzie autystyczni ruszają?
Nie jest całkowicie jasne, dlaczego stimming prawie zawsze idzie w parze z autyzmem, chociaż większość ekspertów twierdzi, że jest to narzędzie do "samoregulacji" i samo-uspokojenia.
Jako takie, może to być wynikiem zaburzeń przetwarzania sensorycznego, które często towarzyszą autyzmowi.
Osoby z autyzmem pobudzają do radzenia sobie z lękiem, strachem, złością, emocjami, oczekiwaniami i innymi silnymi emocjami. Pobudzają również do radzenia sobie z przytłaczającym wkładem sensorycznym (za dużo hałasu, światła, ciepła itd.). Są też czasy, kiedy ludzie wyrastają z przyzwyczajenia, tak jak ludzie neurotypowi gryzą paznokcie, obracają włosy lub stukają z przyzwyczajenia.
Czasami stłuczenie może być użytecznym zakwaterowaniem, umożliwiającym autystom radzenie sobie w trudnych sytuacjach. It Kiedy staje się rozproszeniem, tworzy problemy społeczne lub powoduje fizyczne szkody dla siebie lub innych osób, może stać na drodze do codziennego życia.
Wskazówki dotyczące zarządzania stymulatorami
Czy zachowanie stimmingu powinno być zabronione lub "wygaszone" przez terapię? Zasadniczo, chyba że zachowanie jest niebezpieczne, nie ma powodu, aby go zabraniać – ale istnieje kilka powodów, aby nim zarządzać. Na przykład:
W przeciwieństwie do większości ludzi, osoby z autyzmem mogą stale stymulować siebie. W rezultacie stłuczenie może być między nimi a ich zdolnością do interakcji z innymi, brać udział w zwykłych czynnościach, a nawet być włączone do typowych sal lekcyjnych, lokali społecznościowych lub miejsc pracy.
- Stymulacja może być rozrywką dla innych, aw niektórych przypadkach może być naprawdę niepokojąca. Dziecko, które regularnie musi chodzić po podłodze lub uderzać się w głowę, z pewnością będzie rozpraszać zwykłych uczniów – aw niektórych ekstremalnych przypadkach stłuczenie może być przerażające.
- Stymulacja może przyciągać negatywną uwagę. Autystyczne dzieci i dorośli są często marginalizowani społecznie ze względu na ich niezwykłe lub niepokojące zachowania.
- Łagodzenie lub modyfikowanie stims może być trudne. Stymulatory są narzędziem do zarządzania czuciowym i emocjonalnym wkładem, więc zwykłe karanie dziecka za stłuczenie może wyrządzić znacznie więcej szkody niż pożytku. Proces ten powinien być przynajmniej powolny i odpowiadać na potrzeby jednostki.
Applied Behaviour Analysis (ABA), terapia behawioralna, może pomóc osobom w wyeliminowaniu lub zmodyfikowaniu niektórych z ich stimmingu.
- Terapeuci zajęciowi mogą zapewnić "dietę czuciową", aby zmniejszyć potrzebę stosowania stims.
- W niektórych przypadkach stimming można zmniejszyć za pomocą leków, które rozwiązują podstawowe problemy związane z lękiem.
- Środowiska środowiskowe i społeczne można zmienić, aby zmniejszyć lęk. Mniejsze klasy, spokojniejsze ustawienia i wyraźniejsze oczekiwania mogą znacznie zmniejszyć stres.
- Na koniec, niektóre osoby z autyzmem mogą uczyć się poprzez praktykę i coaching, aby albo zmienić ich stims (np. Ściśnij kulkę stresową, a nie klapkę) albo zaangażować się w nadmierne stimmingowanie tylko w zaciszu własnego domu.
- Słowo od Verywell
Stimming rzadko jest niebezpieczny. Może jednak być kłopotliwe dla rodziców i rodzeństwa, niepokojące dla nauczycieli lub odpychające dla potencjalnych przyjaciół i współpracowników. W jakim stopniu dyskomfort innych ludzi powinien dyktować zachowanie autystycznych osób? Na to pytanie muszą odpowiedzieć zainteresowane osoby, w tym osoba autystyczna.
Chociaż może być możliwe zmniejszenie stimmingu, to może być niemożliwe całkowite wyeliminowanie tego. Jako rodzic lub opiekun osoby z autyzmem może być konieczne po prostu zaakceptowanie rzeczywistości, w której twój autystyczny członek rodziny zachowuje się inaczej niż jego typowi rówieśnicy. Nie zawsze jest to łatwe, szczególnie jeśli jesteś bardzo wrażliwy na osądy innych. Jeśli potrzebujesz, rozważ skorzystanie z profesjonalnego doradztwa, które pomoże Ci zarządzać swoimi uczuciami i frustracjami.
