Komunikat społeczny jest "nową" diagnozą, utworzoną, gdy DSM-5 (podręcznik diagnostyczny) został ponownie wydany w 2013 roku. Zaburzenie to obejmuje niektóre, ale nie wszystkie objawy zaburzeń autystycznych, czyniąc je w pewnym sensie "lite" lub "łagodnej" wersji autyzmu. You Jeśli zdawałeś sobie sprawę z autyzmu przez jakiś czas, pomysł "łagodniejszej" diagnozy autyzmu może brzmieć znajomo.
W rzeczywistości zaburzenie komunikacji społecznej ma wiele wspólnego z dwiema diagnozami, które zostały
usunięte z podręcznika diagnostycznego (DSM) w 2013 roku. Te dwa nieistniejące już zaburzenia były zespołem Aspergera i PDD-NOS (wszechobecne zaburzenia rozwojowe, nie inaczej Określony). W skrócie, kiedy zespół Aspergera i PDD-NOS zostały usunięte z podręcznika diagnostycznego, utworzono zespół zaburzeń komunikacji społecznej, który zajął ich miejsce.
Kryteria diagnostyczne zaburzeń komunikacji społecznej
Poniższe kryteria z DSM-5 z 2013 r. Opisują objawy SCD:
A. Trudne trudności w społecznym wykorzystaniu komunikacji werbalnej i niewerbalnej objawiające się wszystkimi poniższymi: D 1.Deficje w wykorzystywanie komunikacji w celach społecznych, takich jak powitanie i udostępnianie informacji, w sposób odpowiedni dla kontekstu społecznego. Im 2. Niesprawność umiejętności zmiany komunikacji w zależności od kontekstu lub potrzeb słuchacza, na przykład mówienia inaczej w klasie niż na placu zabaw, rozmawiania inaczej z dzieckiem niż z dorosłym i unikania używania nazbyt formalnego języka. D 3. Trudności wynikające z reguł konwersacji i opowiadania, takie jak konwersowanie w trakcie konwersacji, przeformułowanie w przypadku niezrozumienia oraz umiejętność używania sygnałów werbalnych i niewerbalnych do regulowania interakcji. D 4. Trudności w zrozumieniu tego, co nie jest wyraźnie powiedziane (np. Wyciąganie wniosków) i nieliteralne lub niejednoznaczne znaczenia języka (np. Idiomy, humor, metafory, wiele znaczeń zależnych od kontekstu interpretacji).
B. Deficyty powodują funkcjonalne ograniczenia w skutecznej komunikacji, uczestnictwie w życiu społecznym, stosunkach społecznych, osiągnięciach akademickich lub wynikach zawodowych, indywidualnie lub w połączeniu. The C. Początek objawów występuje we wczesnym okresie rozwojowym (ale deficyty mogą nie ujawnić się w pełni, dopóki żądania komunikacji społecznej nie przekroczą ograniczonych możliwości).
D. Objawów nie można przypisać innej chorobie lub schorzeniom neurologicznym lub niskim umiejętnościom w zakresie struktury wyrazu i gramatyki, i nie można ich lepiej tłumaczyć zaburzeniami ze spektrum autyzmu, niepełnosprawnością intelektualną (zaburzeniem rozwoju intelektualnego), globalnym opóźnieniem rozwoju lub inne zaburzenie psychiczne.
W jaki sposób zaburzenie komunikacji społecznej (SCD) przypomina i w przeciwieństwie do autyzmu?
W tym przypadku, zgodnie z DSM-5, różni się zaburzenie komunikacji społecznej od autyzmu: "Te dwa zaburzenia mogą być różnicowane przez obecność w zaburzeniach ze spektrum autyzmu ograniczonych / powtarzalnych wzorców zachowań, zainteresowań lub działań i ich brak w życiu społecznym. (pragmatyczne) zaburzenie komunikacji. "
Innymi słowy, dzieci z autyzmem mają problemy z komunikacją społeczną
i
powtarzającymi się zachowaniami, podczas gdy dzieci z zaburzeniami komunikacji społecznej mają
tylko
problemy z komunikacją społeczną.
Według artykułu w Journal of Neurorozwojowych Disorderów, większość wyzwań związanych z komunikacją społeczną wiąże się z trudnościami w pragmatyzacji mowy (właściwe użycie mowy społecznej):
SCD definiuje się jako deficyt pierwotny w społecznym użyciu niewerbalnych i werbalnych komunikacja … Osoby z SCD mogą charakteryzować się trudnościami w posługiwaniu się językiem w celach społecznych, odpowiednim dopasowaniu komunikacji do kontekstu społecznego, przestrzeganiem zasad kontekstu komunikacyjnego (np. konwersacji), rozumieniem języka nieliterackiego (np. dowcipów, idiomów) metafory) i integracja języka z niewerbalnym zachowaniem komunikacyjnym. Ale oczywiście nie można mieć problemów z używaniem mowy społecznej, jeśli jesteś zbyt młody, aby używać języka mówionego lub nie jest słowny. Dlatego osoby z SCD muszą być werbalne i stosunkowo dobrze funkcjonować i muszą być zdiagnozowane, gdy są na tyle duże, aby posługiwać się językiem mówionym: Muszą rozwinąć się wystarczające umiejętności językowe, zanim wykryje się pragmatyczne deficyty wyższego rzędu, więc diagnoza SCD nie należy wprowadzać, dopóki dzieci nie osiągną wieku 4-5 lat. Zaburzenia komunikacji społecznej mogą współistnieć z innymi zaburzeniami komunikacyjnymi w DSM-5 (obejmują one zaburzenie mowy, zaburzenie dźwięku mowy, zaburzenie płynności w dzieciństwie i nieokreślone zaburzenie komunikacji), ale nie można go zdiagnozować w obecności zaburzenia ze spektrum autyzmu ( ASD). Dlaczego komunikacja społeczna jest trudna do oddzielenia od autyzmu Chociaż teoretycznie powinna być na tyle prosta, aby odróżnić autyzm od SCD, jest to bardzo trudne. Po części dlatego, że
powtarzające się zachowania nie muszą być obecne, aby można było postawić diagnozę autyzmu
. W rzeczywistości, jeśli powtarzające się zachowania były kiedykolwiek obecne, nawet dziesięć lat temu, i dawno temu zniknęły, nadal można zdiagnozować autyzm. Oto jak to dziwne zastrzeżenie zostało wyjaśnione w DSM:
Osoby z zaburzeniami ze spektrum autyzmu mogą wyświetlać ograniczone / powtarzalne wzorce zachowań, zainteresowań i działań we wczesnym okresie rozwojowym, więc należy uzyskać obszerną historię. Obecny brak objawów nie wykluczałby rozpoznania zaburzeń ze spektrum autyzmu, gdyby ograniczone zainteresowania i powtarzające się zachowania występowały w przeszłości. Diagnoza społecznego (pragmatycznego) zaburzenia komunikacji powinna być rozważana tylko wtedy, gdy historia rozwoju nie ujawnia żadnych dowodów ograniczonych / powtarzalnych wzorców zachowań, zainteresowań lub działań.
Tak więc, przynajmniej teoretycznie, każda osoba, która kiedyś miała niezwykle powtarzalne zachowania i ma teraz pragmatyczne wyzwania związane z mową, może zostać zdiagnozowana jako autystyczna. Tak więc (ponownie w teorii) niemożliwe jest przejście od diagnozy autyzmu do diagnozy SCD. Co więcej, diagnoza SCD może być udzielona tylko po tym, jak lekarz zgłębił głęboko historię zachowania dziecka.
Słowo od Verywell
Rodzice mogą czuć się sfrustrowani, jeśli ich dziecko otrzyma diagnozę autyzmu, a nie łagodniejszą diagnozę SCD, zwłaszcza jeśli ich dziecko radzi sobie dobrze w obszarach innych niż komunikacja społeczna. Mogą nawet nie zwracać uwagi na stare, podobne do autyzmu zachowania, które ich dziecko "wyrosło", aby uniknąć diagnozy spektrum autyzmu. Ale jest całkiem możliwe, że diagnoza autyzmu pomoże Twojemu dziecku na więcej sposobów, niż można by się spodziewać. Osoba, która ma "tylko" Zaburzenie Komunikacji Społecznej, może nie otrzymać takiego samego poziomu usług, jak osoba z tymi samymi objawami i diagnozą Spektrum autyzmu. Więc nawet jeśli twoje dziecko wyrosło lub nauczyło się radzić sobie z autystycznymi objawami, może warto poświęcić chwilę na opisanie przeszłych objawów, aby pomóc dziecku zakwalifikować się do diagnozy, która oferuje więcej lepszych usług i wsparcia
