Białaczka, rak komórek krwiotwórczych, jest często uważany za chorobę dotykającą dzieci i nastolatki – w rzeczywistości jest to najczęstszy nowotwór w dzieciństwie. Jednak białaczka dotyka również wielu starszych osób i osób w wieku powyżej 60 lat.
Podczas gdy leczenie starszych osób może być trudniejsze, dziś istnieje coraz więcej opcji – nawet jeśli jesteś na tyle dorosły, aby pamiętać Eisenhowera i JFK.
Pojawiają się nowe klasy leków, które mogą pomóc w walce z chorobą, nawet gdy twoje ciało nie może wziąć obrażeń dodatkowych z powodu intensywnej chemioterapii. To powiedziawszy, nawet w czasach współczesnych, białaczka jest potężnym przeciwnikiem dla wielu.
Typy białaczki u starszych osób
Przewlekła białaczka limfatyczna (CLL) jest najczęstszą białaczką u dorosłych, ze średnim wiekiem w chwili rozpoznania około 71 lat. Ostra białaczka szpikowa (AML) plasuje się na drugim miejscu u dorosłych, z medianą wieku w chwili rozpoznania 67 lat; a ponad 60 procent nowo zdiagnozowanych pacjentów z AML ma ponad 60 lat. Jako takie, CLL i AML są tutaj omawiane w szerszym zakresie, jednak starsze osoby dorosłe mogą również rozwinąć dwa inne rodzaje białaczki. Wiek dłuższy niż 70 lat jest czynnikiem ryzyka ostrej białaczki limfoblastycznej u dorosłych (ALL), która jest również nazywana białaczką limfatyczną u dorosłych. Jeśli chodzi o przewlekłą białaczkę szpikową (CML), około 50 procent pacjentów z CML ma 66 lat i więcej.
Osoby starsze, u których zdiagnozowano białaczkę
CLL i AML są częstszymi typami białaczki pojawiającymi się w późniejszym okresie życia. Spośród tych dwóch, AML jest postępującą chorobą. Szacunki dotyczące dwóch nowotworów złośliwych (wszystkich grup wiekowych) w 2016 r. Są następujące:
- 18 960 nowych przypadków i 4660 zgonów z powodu CLL – 19 950 nowych przypadków i 10 430 zgonów z powodu AML.
- CLL i AML to bardzo różne schorzenia, odzwierciedlające znaczące różnice między ostrą i przewlekłą białaczką. Wszystkie białaczki rozpoczynają się, gdy komórki szpiku kostnego – fabrycznie wytwarzającego nowe komórki krwi – zaczynają wytwarzać nieprawidłowe białe krwinki. Komórki macierzyste w szpiku kostnym zwykle powodują stały wzrost wszystkich komórek krwi, co powoduje, że nowe komórki zastępują stare.
Ostra białaczka wiąże się z niedojrzałymi komórkami krwiotwórczymi i bardzo szybko się rozwija. Przewlekła białaczka obejmuje komórki krwiotwórcze, które są nieco dojrzalsze, ale nadal nietypowe, a przewlekłe białaczki mają tendencję do rozwoju wolniejszego w ciągu miesięcy i lat. CLL CLL to rak białych krwinek w rodzinie limfocytów B. Limfocyty B lub komórki B to limfocyty, które mogą ulec aktywacji i prowadzić do produkcji przeciwciał. Innym rodzajem limfocytów są komórki T, które bardziej przypominają "piechotę" układu odpornościowego lub komórki żołnierza.
CLL zwykle nie powoduje wczesnych objawów, a osoba niekoniecznie musi wiedzieć, że najpierw ma CLL. W rzeczywistości bardzo często zdiagnozowano ludzi po rutynowych badaniach krwi. Kiedy CLL
powoduje objawy, niektóre z bardziej powszechnych to: uczucie zmęczenia i osłabienia; lub mające obrzęk węzłów chłonnych w szyi, pod pachą lub w pachwinie; lub zapada na infekcje łatwiej niż zwykle; lub mających gorączkę lub wielkie poty w porze nocnej; lub utraty wagi bez próbowania.
W przypadku CLL komórki nowotworowe znajdują się głównie we krwi, szpiku kostnym i węzłach chłonnych. Powiązany stan, zwany małą białaczką limfatyczną lub SLL, to rak, który rozpoczyna się w rodzinie komórek B, podobnie jak CLL, jednak osoba z SLL nie ma dużej liczby białych krwinek we krwi. Rozpoznanie CLL wymaga badań krwi, a liczba komórek B we krwi musi zostać ustalona. CLL rozpoznaje się przez obecność co najmniej 5 000 nieprawidłowych komórek B na ml krwi, a komórki B muszą być "kopiami" lub klonami tej samej złośliwej komórki macierzystej. Nazywa się to monoklonalnością. Należy również przetestować komórki CLL, aby zobaczyć, co znajduje się na ich powierzchni. Mogą mieć dowolną liczbę znaczników białkowych lub markerów. Laboratoria odnoszą się do tych znaczników białkowych, używając liter CD, po których następuje wyrażenie liczbowe. W CLL komórki mogą mieć na swojej powierzchni markery o nazwach CD5, CD19 i CD23; niektórzy mogą mieć CD20, ale żaden nie ma CD10. W niektórych przypadkach konieczne jest wykonanie innych testów oprócz badań krwi, takich jak biopsja węzłów chłonnych lub biopsja szpiku kostnego – jednak nie jest to zwykły scenariusz rozpoznania CLL.
CLL vs. MBL
Badania sugerują, że 3 do 5 procent osób w wieku powyżej 40 lat, testowanych za pomocą czułych testów, wykazuje klonalną populację limfocytów, podobnie jak w CLL. To odkrycie doprowadziło do stworzenia diagnozy MBL, która uważana jest za prekursorową dla CLL.
Jeśli masz mniej niż 5000 monoklonalnych komórek B, brak powiększenia węzłów chłonnych i żadnych innych objawów CLL, możesz zdiagnozować monoklonalną limfo- lię B (MBL). Jest to powszechne u osób starszych i nie jest jeszcze nowotworem. Bardzo niewiele osób z BML kontynuuje rozwój CLL; istnieje jednak taka możliwość, dlatego zalecane jest uważne czekanie.
Nawet jeśli masz diagnozę CLL, decyzja o leczeniu może nie być przesądzona. W przeszłości lekarze powiedzieli pacjentom z CLL, że okres "uważnego oczekiwania" powinien nastąpić po rozpoznaniu choroby do momentu progresji choroby, kiedy to terapia zostanie rozpoczęta. Chociaż w wielu przypadkach może tak być, wzrasta zrozumienie, że różne przypadki CLL mogą zachowywać się inaczej, a niektóre przypadki CLL mogą wymagać bardziej natychmiastowej terapii.
Część planowania, którą podejmiesz się z lekarzem, ma ustalić, kiedy powinno rozpocząć się leczenie CLL. Decyzję podejmuje się na podstawie objawów CLL, wyników badań laboratoryjnych i oceny stopnia zaawansowania. W przypadku CLL stosuje się system przemieszczania Rai, od etapu I do etapu IV. Istnieje również system inscenizacji Bineta dla CLL, który klasyfikuje etapy A, B i C, ale nie jest tak przydatny w podejmowaniu decyzji o tym, kiedy rozpocząć leczenie.
Podczas określania opcji leczenia lekarze dzielą etapy Rai na grupy niskiego, średniego i wysokiego ryzyka.
Etap 0 uważa się za niskie ryzyko.
Etapy I i II uznaje się za pośrednie.
Etapy III i IV uważa się za wysokie ryzyko.
- Dla osób z CLL w stopniu zaawansowania RAI 0, I i II możliwe jest, że leczenie może nie być potrzebne od razu. Jednak dla osoby z wczesnym stadium choroby i aktywnej CLL – na przykład z obecnością objawów CLL, takich jak silne zmęczenie lub gorączka, nocne pocenie się lub niezamierzone zmniejszenie masy ciała – zaleca się leczenie.
- Inne czynniki wraz z etapem są czasami brane pod uwagę przy analizie opcji leczenia. Czynniki związane z krótszym czasem przeżycia określa się jako niekorzystne czynniki prognostyczne, a czynniki związane z dłuższym przeżyciem są korzystnymi czynnikami prognostycznymi.
- Stosuje się również pewne czynniki związane z profilem genetycznym komórek białaczki i markery powierzchniowe: ZAP-70, CD38 i zmutowany gen IGHV pomagają podzielić przypadki CLL na dwie grupy, wolno rosnące i szybko rosnące. Ludzie z wolniej rozwijającym się rodzajem CLL mają tendencję do dłuższego życia i mogą dłużej opóźniać leczenie.
Dostępne
zabiegi
w przypadku CLL zasadniczo mieszczą się w szerokich kategoriach terapii, takich jak chemioterapia, terapia celowana, immunoterapia, immunomodulatory i sterydy. Nie każde leczenie jest odpowiednie dla wszystkich osób z CLL. Im więcej lekarzy dowie się o różnych odmianach CLL, tym bardziej konkretne terapie mogą być odpowiednie dla niektórych przypadków CLL, ale nie dla innych.
Niektóre terapie są badawcze i mogą być dostępne tylko w przypadku próby klinicznej. W oparciu o badania kliniczne, po stwierdzeniu, że terapia jest bezpieczna i skuteczna w przypadku CLL, lek jest zatwierdzany przez FDA i staje się szerzej dostępny. Wiek i ogólny stan zdrowia stają się ważnymi względami przy podejmowaniu decyzji o leczeniu. Na przykład, niektóre metody leczenia CLL po raz pierwszy mogą zostać uznane za bardziej odpowiednie dla młodszych i dość zdrowych osób z CLL; niektóre inne terapie lub schematy leczenia po raz pierwszy można uznać za lepsze dla osób starszych lub ze złym stanem zdrowia. Opieka wspomagająca to leczenie, które nie wyleczy raka, ale ma na celu uczynienie życia z CLL znacznie lepszym dla ciebie. Opieka wspomagająca obejmuje takie rzeczy jak szczepionki, transfuzje, leki zapobiegawcze, a nawet pomoc w koordynacji opieki, gdy zaangażowanych jest wielu różnych lekarzy.
Starsi ludzie z AML
Według American Cancer Society ostra białaczka szpikowa jest na ogół chorobą osób starszych i występuje rzadko przed 45 rokiem życia. Średni wiek pacjenta z AML wynosi około 67 lat.
Objawy AML są często związane z małą liczbą krwinek. Kiedy komórki białaczki przejmują szpik kostny, wypierają normalne komórki krwiotwórcze, powodując niedobór w krwioobiegu. Niedobór czerwonych krwinek prowadzi do anemii i objawów, takich jak osłabienie i nadmierne zmęczenie. Niedobór białych krwinek prowadzi do neutropenii, potencjalnie z objawami, takimi jak gorączka i infekcja. Niedobór płytek prowadzi do trombocytopenii i objawów, takich jak nietypowe krwawienie lub siniaczenie. A kombinacje tych objawów są powszechne.
W diagnozie AML występują nieprawidłowości w badaniach krwi; jednak w przeciwieństwie do diagnozy CLL, aspiracja szpiku kostnego / biopsja jest zwykle wymagana do zdiagnozowania i oceny AML. Obecnie znanych jest wiele różnych podtypów AML.
Po diagnozie AML, wraz z zespołem opieki zdrowotnej, rozwijasz poczucie celów terapii, a także skutki uboczne leczenia. Według American Cancer Society około połowa starszych pacjentów z AML przechodzi do remisji po wstępnym leczeniu. Osoby, które osiągają pełną remisję mają lepszą jakość życia w porównaniu z pacjentami, którzy otrzymują leczenie paliatywne, prawdopodobnie z powodu mniejszej liczby hospitalizacji, transfuzji i antybiotyków. Długoterminowe osoby, które przeżyły AML, są reprezentowane we wszystkich grupach wiekowych; jednak nawrót po początkowej terapii jest bardzo powszechny. Często pacjenci z AML są zachęcani do wzięcia udziału w badaniach klinicznych, aby skorzystać z nowszych terapii i kombinacji w nadziei na poprawę wyników.
W przypadku starszych pacjentów, którzy są słabi lub ogólnie bardzo chorzy lub mają słabą sprawność fizyczną, wybiera się czasami opiekę wspomagającą i / lub mniej intensywną chemioterapię. Opieka wspomagająca obejmuje transfuzje, antybiotyki i inne leki, które pomagają zdrowiu człowieka, ale nie pozbywają się raka.
