Kulturowe postawy dotyczące głuchoty na przestrzeni pokoleń zostały w dużej mierze odzwierciedlone w literaturze epoki. W wielu starszych klasycznych powieściach głuche osoby często były przedstawiane negatywnie przez pisarzy, którzy widzieli ich jako osłabionych, zniszczonych lub przebiegłych.
Podczas gdy współcześni autorzy poczynili postępy w przedstawianiu głuchoty w bardziej zrównoważonym świetle, pozostają pozostałości mitów i nieporozumień, które nękają nawet najlepsze powieści.
Literatura sprzed XX wieku
Większość wczesnych opowiadań o głuchocie została napisana przez pisarzy słuchających. Jednym z pierwszych był Daniel Defoe, słynny powieściopisarz, który napisał dalej Robinson Crusoe.
Powieść Życie i Przygody Duncana Campbella was była wyjątkową książką na swój czas. Napisana w 1729 roku, opisała córkę postaci o imieniu Loggin jako "cud dowcipu i dobrej natury", która posiadała wysoce rozwinięty umysł i potrafiła łatwo mówić i czytać w wargach.Ze swojej strony Defoe czerpał wiele ze swoich inspiracji z pracy swojego teścia, który był nauczycielem dla głuchych w Anglii.
Wizerunek Defoe był godnym uwagi wyjątkiem od reguły, w której głuchotę częściej przedstawiano jako kiepską skazę lub narzędzie oszustwa. Wśród przykładów:
Cadwallader Crabtree
- w Peregrine Pickle przez Tobiasza Smolletta (1751), który nie był głuchy, ale udawał, że jest w celu szerzenia okrutnych plotek Quasimodo
- w H Dzwonnika z Notre Dame autorstwa Victora Hugo ( 1831), głuchy, oszpecony garbus, który spotyka się z tragicznym zakończeniem po tym, jak zakochał się w pięknym Cyganu Sir Kenneth ze Szkocjiw
- The Talisman Sir Walter Scott (1851), który udaje głuchoniącego nubijskiego niewolnika w celu szpiegować innych w królewskiej armii Król i książę w filmie Marka Twaina
- Przygody Huckleberry Finna (1885), z których jeden udaje głuchą, podczas gdy drugi używa fałszywego języka migowego dla innych XX-wiecznych Literatura Podczas gdy głuchota została przedstawiona w nieco bardziej przyjaznym świetle przez autorów XX wieku, utrzymywało się wiele takich samych negatywnych stereotypów. Dotyczyło to nie tylko osób niesłyszących, ale także osób z niepełnosprawnością od Toma Robinsona w:
Zabić drozda
i Lenny’ego w Of Mice and MenLaury w Szklanej menażerii. Wszystkie były ostatecznie uszkodzonymi postaciami nieodwołalnie przeznaczonymi na tragedię. W tym czasie głuchota była często używana jako metafora dla kulturowej izolacji w wielu klasycznych powieściach i historiach z XX wieku. Obejmowały one takie postacie jak:James Knapp
w Eug Ostrzeżenia Eug Eugene’a O’Neilla (1913), operator sieci bezprzewodowej, który głuchy, a następnie popełnia samobójstwo po spowodowaniu katastrofy cesarzowej SS
- The Old Man w "A A Ernesta Hemingwaya" Clean Well-Lighted "Miejsce (1933), samobójczy, głuchy pijak, który nie chce niczego więcej niż zamknąć się światu Holden Caulfield w J The Catcher w żyto J (1951) JD Salingera, który marzy o byciu głuchym i życie w świecie kompletnej ciszy
- Misses Tutti i Frutti w Harper Lee
- Zabić drozda (1960), dwie głuche siostry, które były gotowymi celami wyśmiewania i znęcania się nad dziećmi z miasta Na szczęście nie wszyscy głuchy postacie literackie były przeznaczone na tę samą udrękę. Wielu współczesnych autorów podjęło kroki, aby wyjść poza stereotypy i przedstawić głuchych ludzi jako w pełni wymiarowe istoty o bogatym życiu wewnętrznym. Niektóre z najlepszych przykładów to: John Singer
- w powieści Carsona McCullera Serce jest samotnym myśliwym (1940), głuchy człowiek, któremu udało się nawiązać głębokie relacje z ludźmi z małego miasteczka w Georgii Linda Snopes Kohl
w William Faulkner’s
- The Mansion (1959), głucha, o silnej woli kobieta, która wywołuje chaos w jej miasteczku w Mississippi, kiedy postanawia kształcić czarne dzieci Alice Guthries w Sarze Flanigan
- Alice (1988), głucha, epileptyczna dziewczynka, która po opuszczeniu przez ojca udaje się wychowywać i przezwyciężyć maltretowanie swojej młodości
