Rozpoznanie choroby Chagasa zależy od tego, czy infekcja jest ostra, przewlekła, czy wrodzona.
Ostra choroba Chagasa
Optymalny czas do zdiagnozowania choroby Chagasa występuje w ostrej fazie choroby, gdy szansa na wyeliminowanie zakażenia trypanosomą cruzi (T. cruzi) przez leki antypłytkowe jest najwyższa.
Niestety, ta okazja zbyt często jest pomijana.
Dzieje się tak dlatego, że objawy wywołane ostrą chorobą Chagasa są zwykle łagodne i niezbyt niepokojące, więc osoby z ostrymi Chagami zazwyczaj nie szukają pomocy medycznej.
Ludzie zamieszkujący tereny endemiczne powinni zwracać uwagę na potencjalne objawy ostrej choroby Chagasa, zwłaszcza jeśli zauważyli ukąszenia owadów, które są szczególnie widoczne lub długotrwałe, lub jeśli są świadomi wybuchu choroby Chagasa na ich obszarze. Jeśli są podejrzliwi, powinni zgłosić się do lekarza.
Jeśli chodzi o lekarzy, ważne jest, aby oni również pozostali podejrzliwi, że choroba Chagasa może być obecna, a następnie przeprowadzą niezbędne testy diagnostyczne. W rzeczywistej praktyce dzieje się tak zazwyczaj tylko w przypadku rozpoznanych lokalnych ognisk, kiedy wprowadzane jest badanie ogólnowspólnotowe.
Dokonywanie diagnozy
Podczas ostrej fazy choroby Chagasa liczba pasożytów T. cruzi w krwioobiegu jest zwykle dość wysoka. Pozwala to na postawienie diagnozy Chagasa poprzez zbadanie specjalnie przygotowanych próbek krwi pod mikroskopem.
Jednak liczba T. cruzi we krwi spada szybko po pierwszych 90 dniach, nawet jeśli nie podano żadnego leczenia. Badanie mikroskopowe krwi nie jest już wiarygodnym sposobem diagnozowania choroby Chagasa po tym czasie. Test mikroskopowy prawie nigdy nie jest przydatny w fazie przewlekłej Chagasa.
Oprócz badania mikroskopowego, badania laboratoryjne krwi mogą być bardzo dokładne w diagnozowaniu ostrej choroby Chagasa. Odbywa się to za pomocą testu reakcji łańcuchowej polimerazy (PCR), który wykrywa DNA T. cruzi w próbce krwi. Pozytywny test PCR, podobnie jak test mikroskopowy, wskazuje, że organizmy T. cruzi są obecne w krwioobiegu.
Objawy związane z ostrą chorobą Chagasa – takie jak osłabienie, gorączka, ból gardła, wysypka i bóle mięśni – można łatwo pomylić z objawami zakaźnej mononukleozy lub ostrej infekcji HIV. Kiedy więc osoba żyjąca na obszarze endemicznym dla Chagasa jest testowana na którykolwiek z tych stanów, zwykle dobrym pomysłem jest również przetestowanie zakażenia T. cruzi.
Przewlekły Chagas
W przewlekłej chorobie Chagasa organizm T. cruzi zwykle nie występuje w krwioobiegu, więc badanie mikroskopowe próbki krwi jest prawie zawsze ujemne, podobnie jak test PCR.
Diagnozowanie przewlekłej choroby Chagasa polega zwykle na wykrywaniu przeciwciał wytwarzanych przez organizm w celu zwalczenia infekcji. Opracowano wiele testów w celu wyszukania przeciwciał przeciwko T. cruzi, w tym testu immunoenzymatycznego (ELISA) i testu immunofluorescencyjnego (IFA).
Żadne z tych testów przeciwciał nie jest wystarczająco dokładne, aby można je było zastosować samodzielnie, więc aby zdiagnozować przewlekłą chorobę Chagasa, zwykle wykonuje się co najmniej dwa różne testy przeciwciał – a jeśli wyniki są różne, przeprowadza się trzeci test, który służy jako tie-breaker.
Jednocześnie należy wykonać badania, aby znaleźć inne potencjalne przyczyny problemów sercowych i żołądkowo-jelitowych związanych z przewlekłą chorobą Chagasa. Lista warunków, które mogą to zrobić, jest niestety dość długa, a lekarze muszą stosować dużą ocenę kliniczną przy podejmowaniu decyzji o tym, jakie testy należy wykonać iw jakiej kolejności.
Wrodzone Chagas
Nawet 10 procent dzieci urodzonych przez matki zakażone T. cruzi rozwinie ostrą chorobę Chagasa – stan nazywany wrodzoną chorobą Chagasa. Ważne jest, aby dziecko z wrodzoną chorobą Chagasa było leczone przeciwpłytkowo w celu zapobiegania przewlekłym powikłaniom.
Możliwość wrodzonej choroby Chagasa należy rozważyć u każdego noworodka, którego matka pochodzi z obszaru, na którym choroba jest endemiczna. Badania prenatalne są często wykonywane u kobiet w ciąży żyjących w takich rejonach, a dzieci matek, które mają pozytywny wynik testu, mogą być badane pod kątem choroby.
Badania przesiewowe samych dzieci pod kątem wrodzonej choroby Chagasa przeprowadza się zwykle w chwili urodzenia, przeprowadzając testy PCR krwi pępowinowej lub próbki krwi pobrane w ciągu pierwszych kilku dni po urodzeniu. Jeśli wiadomo, że matka jest pozytywna w chorobie Chagasa, a wstępne badanie przesiewowe niemowlęcia jest ujemne, powtórne badanie dziecka powinno odbyć się po miesiącu lub dwóch.
