W marcu 2017 r. FDA zatwierdziło safinamid (Xadago) do użytku klinicznego w Stanach Zjednoczonych. Safinamid jest pierwszym nowym lekiem zatwierdzonym przez FDA w leczeniu choroby Parkinsona od ponad 10 lat. Jest to forma wspomagająca lub uzupełniająca, stosowana w połączeniu z lewodopą. Exp Choroba Parkinsona Poradnik
Choroba Parkinsona jest zaburzeniem ruchu, które stopniowo postępuje i zwykle zaczyna się około 60 roku życia.
Objawy obejmują drżenie, sztywność, spowolnione ruchy i słabą równowagę. Choroba ta powoduje ostatecznie trudności z chodzeniem, mówieniem i innymi rutynowymi czynnościami dnia codziennego. W Stanach Zjednoczonych każdego roku około 50 000 osób diagnozuje chorobę Parkinsona.
Chociaż nie ma lekarstwa na chorobę Parkinsona, istnieją metody leczenia, które pomagają w leczeniu objawów, w tym:
lewodopa
- agoniści dopaminy (np. Apomorfina, bromokryptyna, ropinirol i pramipeksol)
- inhibitory oksydazy monoaminowej lub inhibitory MAO-B (np. selegelina i rasagalina)
- inhibitory transferazy katecholowej-O-metylowej (COMT) (np. entakapon i tolkapon)
- amantadyna
- leki antycholinergiczne, takie jak Artane i Cogentin (zwykle podawane młodym ludziom, u których głównym objawem jest drżenie)
- Niestety, nie ma terapii, które spowalniają lub zatrzymują progresję choroby Parkinsona.
Lewodopa jest najsilniejszym i najsilniejszym lekiem stosowanym w leczeniu choroby Parkinsona; jednak jego działanie ma tendencję do zaniku w czasie i może prowadzić do negatywnych skutków ubocznych, w tym dyskinezy.
Leki zawierające inhibitory COMT, agonistów dopaminy i inne niż dopaminergiczne metody leczenia, takie jak leczenie antycholinergiczne i amantadyna, mogą być stosowane jako alternatywa dla lewodopy, oprócz lewodopy lub w połączeniu ze sobą.
U osób z zaawansowaną chorobą Parkinsona, gdy leki zawodzą, można rozważyć głęboką stymulację mózgu (operację mózgu), aby złagodzić objawy.
Zazwyczaj leki są zarezerwowane dla osób, których objawy stały się wystarczająco poważne, aby zakłócać codzienne czynności. Lewodopa jest zwykle lekiem z wyboru u osób w wieku 65 lat i starszych, których styl życia jest poważnie zagrożony. Osoby młodsze niż 65 lat mogą być leczone agonistą dopaminy.
Leki rozpoczyna się od najmniejszej skutecznej dawki, a leczenie zwykle opóźnia się tak długo, jak to możliwe. Jednak badania wspierające przewodnią zasadę "startuj powoli i idź powoli" z dawkami lewodopy są mieszane. Według autora Petera Jennera:
Wprowadzenie L-Dopa [lewodopy] u osób z dłuższym czasem trwania choroby lub w dużych dawkach może skutkować skróconym okresem dobrego działania, zanim pojawią się komplikacje motoryczne. Ostatnio wykazano, że utrzymywanie dawki L-dopy poniżej 400 mg na dobę we wczesnym PD zmniejsza ryzyko wystąpienia dyskinezy.
Jednakże Jenner zauważa następująco:
Wykazano również, że wczesne stosowanie L-dopa jest najskuteczniejszym leczeniem objawów motorycznych i nie wpływa na długoterminowe ryzyko dyskinezy.
Zaprawdę, takie sprzeczne dowody podkreślają, jak mało wiemy o patologii i leczeniu choroby Parkinsona.
Safinamid: jak to działa?
U osób z chorobą Parkinsona mózg nie wytwarza wystarczającej ilości neuroprzekaźnika zwanego dopaminą.
Komórki produkujące dopaminę giną lub ulegają uszkodzeniu. Dopamina jest niezbędna do prawidłowego sterowania silnikiem i ruchu.
W szczególności, dopamina przekazuje sygnały w mózgu, które biorą udział w płynnych, celowych ruchach, takich jak jedzenie, pisanie i pisanie na klawiaturze. Podobnie jak selegelina i rasagalina, safinamid jest rodzajem inhibitora MAO-B, który zapobiega rozpadowi dopaminy, a tym samym zwiększa jego poziom w mózgu.
Uwaga: safinamid także moduluje uwalnianie glutaminianu; jednak specyficzny wpływ tego działania na działania terapeutyczne leku jest nieznany.
Inaczej niż inne inhibitory MAO-B, które można przepisać osobno dla osób z wczesną postacią choroby Parkinsona, safinamid jest przeznaczony do stosowania w połączeniu z innymi rodzajami leków przeciw parkinsonizmowi w schorzeniach późniejszego stadium, w szczególności lewodopy, a także agonistów dopaminy. .
Kiedy ludzie po raz pierwszy rozpoczynają leczenie objawów Parkinsona, leki działają dość dobrze i objawy są kontrolowane przez cały dzień. Od pięciu do dziesięciu lat skuteczność konwencjonalnych leków na chorobę Parkinsona u wielu osób słabnie, a kontrola objawów staje się trudniejsza do złagodzenia.
Szczególnie u osób ze średnio i późno stadium choroby Parkinsona, zaczynają pojawiać się fluktuacje motoryczne lub mimowolne ruchy mięśni (dyskineza i zamarzanie).
Dyskineza jest najsilniejsza u osób przyjmujących lewodopę i jest niepożądanym działaniem leków. Objawy dyskinezy źle wróży w odniesieniu do rokowania i najlepiej powinny być opóźnione tak długo, jak to możliwe. Co więcej, problemem stają się również objawy niemotoryczne, takie jak otępienie, depresja i halucynacje, które w niewielkim stopniu wpływają na lek dopaminergiczny.
Ci pacjenci, którzy dokonują dekompensacji po odpowiednim leczeniu trwającym jakiś czas, są trudne do leczenia w sposób zapewniający mobilność i jakość życia.
Innymi słowy, gdy lewodopa przestaje działać, częściowo dlatego, że nie rozumiemy patologii tej dekompensacji, trudno jest przywrócić ludzi do stabilnej linii bazowej i jakości życia doświadczanej wcześniej podczas choroby, gdy lewodopa i inne leki dopaminergiczne agenci pracowali.
Co więcej, nawet jeśli problemy motoryczne są ograniczone, zaburzenia ruchowe, takie jak zaburzenia nastroju, zaburzenia snu i demencja, stają się kłopotliwe dla osób z późną postacią choroby Parkinsona.
Niestety, nie możemy przewidzieć, które osoby z późniejszą postacią choroby Parkinsona rozwiną fluktuacje i komplikacje motoryczne. Ogólnie uważa się, że czas trwania choroby, stadium choroby, długość leczenia lewodopą, dawki lewodopy, płeć i masa ciała odgrywają rolę w ostatecznej dekompensacji.
CZASY RYZYKA I WYŁĄCZENIA
"Czas włączenia" odnosi się do okresów, w których leki odpowiednio działają, a objawy choroby Parkinsona są kontrolowane.
"Czas wyłączenia" odnosi się do okresów, w których leki ulegają zużyciu, a objawy Parkinsona, takie jak drżenie, sztywność i trudności w chodzeniu, powracają.
Dodanie safinamidu do schematów leczenia osób z zaawansowaną chorobą Parkinsona, przyjmujących lewodopy, zwiększa czas włączenia i skraca czas wyłączenia.
Badania kliniczne safinamidu
Wyniki dwóch randomizowanych badań klinicznych rzuciły światło na potencjalne korzyści stosowania safinamidu u osób z bardziej zaawansowaną chorobą Parkinsona. U tych osób zdiagnozowano chorobę Parkinsona na trzy lub pięć lat.
W pierwszym badaniu klinicznym oceniano 669 uczestników z fluktuacjami motorycznymi. Uczestnicy ci otrzymywali safinamid oprócz innych leków przeciw parkinsonizmowi lub placebo (bez safinamidu) i innych leków przeciw parkinsonizmowi.
Średni czas włączenia dla uczestników wynosił od 9,3 do 9,5 godziny. Po sześciu miesiącach testów, czasy ON wzrosły w obu grupach pacjentów; jednak czasy ON były o około 30 minut dłuższe u osób przyjmujących safinamid.
Po dwóch latach leczenia, średni czas pobytu był mniej więcej taki sam u osób przyjmujących safinamid, ale zmniejszył się u osób przyjmujących placebo. Dlatego po średnio dwóch latach uczestnicy przyjmujący safinamid razem z lewodopą oraz innymi lekami przeciw parkinsonizmowi doświadczyli około jednej godziny skutecznego leczenia objawów choroby Parkinsona.
Zauważono, że safinamid skrócił czas wyłączenia o około 35 minut. Pamiętaj, że czasy ZATRZYMANIA odnoszą się do okresów, w których leki przeciw parkinsonizmowi ulegają wyczerpaniu, a objawy, takie jak drżenie, po raz kolejny ulegają nasileniu. Saf Oprócz wydłużania czasów włączenia i skracania czasu wyłączenia, safinamid poprawiał również ruch (wyniki motoryczne) u osób przyjmujących lek. Ponadto przy wyższych dawkach safinamid pomagał także w codziennych czynnościach i jakości życia.
Podobnie wyniki drugiego badania, w którym wzięło udział 549 uczestników, wskazują na wydłużenie czasu ON o około godzinę u osób przyjmujących safinamid w porównaniu z pacjentami przyjmującymi placebo, jak również zmniejszenie czasu WYŁĄCZENIA. Dodatkowo zaobserwowano również poprawę w funkcjonowaniu i jakości życia.
Skutki uboczne Safinamidu
Z powodu negatywnych skutków ubocznych, 3,7 procent uczestników przyjmujących safinamid wypadło z badań klinicznych w porównaniu z 2,4 procentami osób przyjmujących placebo.
Powszechne działania niepożądane obserwowane podczas tych badań klinicznych obejmowały:
gwałtowne lub fragmentaryczne ruchy (tj. Dyskinezy)
upadki
- nudności
- bezsenność
- Spośród tych objawów dyskinezy były około dwa razy częstsze u osób przyjmujących safinamid w porównaniu z osobami nie przyjmującymi safinamidu. to (tj. przyjmujących placebo).
- Mniej powszechne, ale bardziej poważne działania niepożądane obejmują:
pogorszenie wysokiego ciśnienia krwi
halucynacje wzrokowe i zachowania psychotyczne
- zasypianie w ciągu dnia
- zespół serotoninowy (w przypadku stosowania z inhibitorami MAO, leki przeciwdepresyjne i opioidy)
- problemy z kontrolą impulsów lub zachowania kompulsywne (myśl OCD)
- gorączka i dezorientacja
- problemy z siatkówką
- Oto niektóre leki, których nie powinieneś brać, jeśli bierzesz też safinamid:
- niektóre leki przeciwdepresyjne (inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i norepinefryny, leki trójpierścieniowe i tetracykliczne)
cyklobenzapryna
- dekstromorfan (występujący w niektórych lekach na kaszel)
- opioidy
- Ziele dziurawca
- Chociaż osoby z zaburzeniami czynności nerek mogą przyjmować safinamid, osoby z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby nie powinny przyjmować tego leku.
- Podsumowanie
Safinamid jest najbardziej użyteczny u osób ze średnio-późną postacią choroby Parkinsona, u których występują fluktuacje ruchowe (to jest dyskineza) i spadek skuteczności ich leków (tj. Czasy WYŁ). Safinamid może być lepszą terapią uzupełniającą w leczeniu pierwotnym lewodopą niż inne terapie wspomagające, w tym inne inhibitory MAO-B, a także inhibitory COMT. Safinamid można również stosować w połączeniu z lewodopą i innymi lekami przeciw parkinsonizmowi. Safinamid nie jest stosowany samodzielnie.
