Choroba tarczycy jest terminem używanym do opisania szerokiej gamy zaburzeń związanych z tarczycą, z których każda ma swoją własną charakterystykę, przyczyny, leczenie i wyniki. Podobnie jak w przypadku wielu innych rodzajów chorób, nie ma jednego uniwersalnego rozwiązania dla zaburzenia charakteryzującego się głównie niepewnością.
Nadczynność tarczycy, znana również jako nadczynność tarczycy, może czasem objawiać się z niewieloma objawami lub być tak ciężka, że może wywołać zagrażającą życiu burzę tarczycową.
Przeciwnie, niedoczynność tarczycy, niedoczynność tarczycy, może być dla niektórych łagodnym przykrością, a dla innych osłabiającą, zmieniającą życie chorobą.
Podobnie niewielki otorbiony, brodawkowaty rak tarczycy może być względnie łatwy w leczeniu, podczas gdy anaplastyczny rak tarczycy ma średnią długość życia wynoszącą zaledwie cztery miesiące.
Chociaż żaden z tych faktów nie jest zaskakujący dla osób żyjących z przewlekłą chorobą, choroba tarczycy jest wyjątkowa, ponieważ istnieje ekstremalna zmienność w sposobie jej diagnozowania i leczenia.
Poprawa rozpoznawania choroby tarczycy
Jednym z pierwszych obszarów, w których jeden rozmiar zdecydowanie nie pasuje do wszystkich jest diagnoza chorób tarczycy. Obecne wytyczne są po prostu zbyt zależne od wykorzystywania poziomów hormonu tyreotropowego (TSH) jako środka do diagnozowania nadczynności lub niedoczynności tarczycy.
Konwencjonalna mądrość mówi, że TSH powyżej 5,0 jest uważane za subkliniczną niedoczynność tarczycy, która nie uzasadnia leczenia, podczas gdy TSH powyżej 10,0 stanowi jawną niedoczynność tarczycy uzasadniającą leczenie.
Biorąc pod uwagę, że niektóre osoby mogą doświadczać objawów choroby tarczycy na poziomie TSH poniżej 0,5, pojawia się pytanie, czy decyzja o leczeniu powinna wynikać z liczby objawów.
Dlatego wiele innych wytycznych dotyczących chorób, w tym dotyczących przewlekłego obturacyjnego zaburzenia płucnego (POChP), zaczęło kierować leczenie w oparciu o zarówno objawy pacjenta, jak i samoocenę tego, jak "zły" lub "dobry" osoba wierzy w objawy być. W przeciwieństwie do tego, w dziedzinie endokrynologii, diagnoza chorób tarczycy jest przedmiotem debaty od ponad dekady, przy czym skrajna zmienność wśród osób traktujących w jaki sposób choroba jest diagnozowana.
Aby zaoferować bardziej świadomą diagnostykę, wielu endokrynologów podjęło bardziej integracyjne podejście przy ocenie osoby, u której stwierdzono chorobę tarczycy. Na przykład:
Niektórzy lekarze polegają na szerszym zakresie referencyjnym TSH w celu postawienia diagnozy.
- W niektórych praktykach stosuje się rutynowo ultradźwięki tarczycowe w celu wykrycia wole, guzków i innych anomalii, których TSH nie jest w stanie wykryć.
- Inni lekarze bardziej proaktywnie badali podstawowe przyczyny chorób tarczycy, przeprowadzając testy przeciwciał, aby wykluczyć lub potwierdzić chorobę Hashimoto i chorobę Gravesa-Basedowa (obie te choroby mogą wywoływać objawy przed zmianami hormonów tarczycy).
- Inni nadal zajmują pozycję leczenia takich chorób jak Hashimoto eutyreozy (podczas której tarczycy nadal funkcjonuje), aby uniknąć rozwoju jawnej niedoczynności tarczycy.
- Poprawa metod leczenia tarczycy
Podobnie jak w przypadku diagnozy chorób tarczycy, leczenie zaburzeń nie powinno nigdy prowadzić do obcinania foremek, ale, niestety, często tak jest.
Na przykład u osób, u których zdiagnozowano chorobę Gravesa i nadczynność tarczycy, endokrynolodzy często spieszą się z ablacją radioaktywnego jodu (RAI) w leczeniu pierwszego rzutu, aby "uderzyć mocno i szybko", gdy bardziej konserwatywne podejście mogłoby być równie skuteczne i znacznie mniej skuteczne. szkodliwy.
Poinformowani praktykujący, biorąc pod uwagę, weźmieją pod uwagę nasilenie choroby, objawy i historię pacjenta, aby zindywidualizować plan leczenia. W wielu przypadkach leki przeciwtarczycowe, takie jak Tapazole (metimazol), mogą oferować tymczasową lub nawet trwałą remisję z powodu choroby Grave’a bez RAI, operacji lub ryzyka niedoczynności tarczycy.
To samo dotyczy raka tarczycy. Typowy przebieg może obejmować pełną chirurgiczną wycięcie tarczycy, a następnie RAI i terapię zastępczą hormonem tarczycy o wysokiej dawce. Ale czy to zawsze jest konieczne? Obecnie niektórzy praktykujący stosują bardziej oczekiwane podejście do leczenia w zależności od charakteru i stopnia złośliwości.
Nigdzie nie ma bardziej jednoznacznego podejścia niż w przypadku niedoczynności tarczycy. Dzisiaj standardowa wytyczna nakazuje stosowanie lewotyroksyny (syntetycznego hormonu T4) w celu przywrócenia pacjenta do "normalnego" zakresu referencyjnego.
Podczas gdy sam lek może być dobrze tolerowany i skuteczny u niektórych osób, podejście polegające na wykrawaniu ciastek pomija coraz szerszy zakres opcji terapeutycznych, w tym:
Tirosint, nowa hipoalergiczna forma lewotyroksyny, która jest lepiej wchłaniana niż tabletki
- Cytomel (syntetyczny hormon T3)
- Naturalne wysuszone leki przeciw tarczycy
- Lewotyroksyna w połączeniu z Cytomelem
- Lewotyroksyna w połączeniu z naturalnie wysuszoną tarczycą
- Niestandardowe preparaty złożone zawierające którykolwiek z wyżej wymienionych leków
- Nie obejmują one uzupełniających zmiany w diecie, które mogą pomóc złagodzić objawy i poprawić ogólny stan fizjologiczny chorego osobnika.
Słowo od Verywella
Gdy naukowcy uzyskują lepszy wgląd w mechanizmy chorób tarczycy we wszystkich jej postaciach, większy nacisk kładziony jest na indywidualne podejście do diagnozy i leczenia. Wymaga od lekarzy uwzględnienia osoby i patologii.
W tym celu, jeśli masz (lub uważasz, że masz) chorobę tarczycy, poświęć czas na kształcenie się i zostań adwokatem własnej opieki. Wybierając lekarza, poświęć czas, aby zadać jak najwięcej pytań, aby zrozumieć dostępne opcje. Jeśli lekarz nie jest w stanie rozwiązać twoich obaw, spotkaj się z innymi lekarzami lub poproś o opinię.
Dzięki temu możesz dokonywać świadomych wyborów i lepiej zapewnić optymalne leczenie.
