Ortomatyczny zespół tachykardii posturalnej (POTS) to stan, w którym częstość akcji serca wzrasta do nienormalnie wysokiego poziomu, gdy dana osoba wstaje. Ludzie, którzy mają POTS często doświadczają objawów, gdy są w pozycji pionowej. Najbardziej typowymi objawami są zawroty głowy i kołatanie serca, które mogą mieć różny stopień nasilenia od względnie łagodnego do obezwładniającego.
Oprócz szybkiego rytmu serca, czasami mogą one również mieć spadek ciśnienia krwi podczas stania. Nawet 40% osób, u których zdiagnozowano POTS, będzie miało przynajmniej jeden epizod omdlenia (zemdlenie).
POTS to zaburzenie u młodych ludzi. Większość osób cierpiących na tę chorobę ma od 14 do 45 lat i zazwyczaj jest całkiem zdrowa. Kobiety są cztery do pięciu razy bardziej narażone na rozwój POTS niż mężczyźni. Skłonność do POTS wydaje się być obecna w niektórych rodzinach.
Co powoduje POTS?
Eksperci nie zgadzają się co do przyczyn POTS. Niektórzy przypisali to do dekondycjonowania (np. Po łóżku) lub odwodnienia, ale warunki te są tymczasowe i ustępują stosunkowo szybko, podczas gdy POTS mają tendencję do utrzymywania się.
Bardziej prawdopodobne jest to, że POTS jest formą dysautonomii, rodziny stanów spowodowanych brakiem równowagi w autonomicznym układzie nerwowym – części układu nerwowego, która zarządza "nieświadomymi" funkcjami organizmu, takimi jak trawienie, oddychanie i czynność serca.
Gdy autonomiczny układ nerwowy nie jest w równowadze, może wystąpić cały szereg objawów, obejmujących układ sercowo-naczyniowy, oddychanie, układ trawienny, mięśnie i skórę.
Istnieje kilka zespołów, które uważane są za związane z dysautonomią, w tym fibromyalgia, zespół przewlekłego zmęczenia, zespół jelita drażliwego i niewłaściwy tachykardia zatokowa.
Jednak osoby z dysautonomią często doświadczają objawów, które nakładają się na te różne zespoły.
Co tak naprawdę powoduje, że POTS – lub, jeśli o to chodzi, którykolwiek z dysautonomii – jest nieznany. Jednakże, jak to jest typowe dla dysautonomii, początek POTS jest często dość nagły i często następuje po ostrej chorobie zakaźnej (takiej jak zły przypadek grypy); epizod urazu (taki jak złamana kość, poród lub operacja); narażenie na toksyny (takie jak Agent Orange); lub silny stres emocjonalny (np. zmęczenie bojowe lub stres pourazowy).
Badania na ludziach, którzy mają POTS sugerują, że mogą również zmieniać funkcje układu nerwowego, które szczególnie dotykają kończyny dolne, i mogą mieć chronicznie niższą objętość krwi niż normalnie.
Objawy u POTS
Osoby, które mają POTS mogą mieć wiele objawów, gdy są w pozycji pionowej; Objawy różnią się znacznie pod względem nasilenia u poszczególnych osób. U wielu chorych POTS objawy są stosunkowo łagodne. W innych objawy są praktycznie obezwładniające.
Najczęstsze objawy to kołatanie serca, zawroty głowy, zawroty głowy, niewyraźne widzenie, osłabienie, drżenie i uczucie lęku. Rzadziej mogą wystąpić omdlenia.
POTS czasem nakłada się na inne zespoły dysautonomii, więc osoby z POTS mogą również doświadczać dodatkowych objawów, takich jak skurcze brzucha, wzdęcia, biegunka, zaparcia, bóle i bóle oraz skrajne zmęczenie.
Skuteczne leczenie szybkiej akcji serca występującej podczas stania nie gwarantuje, że te "inne" objawy (jeśli występują) również znikną.
Jak diagnozuje się POTS?
Lekarze powinni być w stanie zdiagnozować POTS, biorąc dokładną historię choroby i wykonując dokładne badanie fizykalne. Kluczem do diagnozy jest wykazanie, że częstość akcji serca wzrasta nienormalnie w pionowej postawie. Oznacza to, że jeśli u pacjenta występują objawy sugerujące POTS, lekarz powinien przyjąć ciśnienie krwi co najmniej dwa razy – jeden raz podczas leżenia i jeden raz podczas stania.
Zwykle, gdy ktoś wstaje, częstość akcji serca zwiększa się o 10 uderzeń na minutę lub mniej.
Z POTS wzrost jest często znacznie większy – zwykle 30 uderzeń na minutę lub więcej. Czasami ten nienormalny wzrost częstości akcji serca występuje tylko po tym, jak pacjent stoi przez kilka minut.
Z tego powodu, jeśli podejrzewa się POTS, test plandeki może być pomocny w postawieniu diagnozy.
Jeśli stwierdzony zostanie nienormalny wzrost częstości akcji serca podczas stania, lekarz powinien szukać innych potencjalnych przyczyn, takich jak odwodnienie, odstąpienie od długotrwałego leżenia w łóżku, neuropatia cukrzycowa lub różne leki (zwłaszcza leki moczopędne lub leki na ciśnienie krwi). Jeśli żadna z tych innych przyczyn nie występuje, wtedy diagnoza POTS może być wykonana z pewną pewnością.
Fakt, że POTS wytwarza ten cel, powtarzalne odkrycie (to znaczy wzrost częstości akcji serca podczas stania), daje osobom, które mają POTS, zdecydowaną przewagę nad osobami, które mają większość innych form dysautonomii, w których ich stan często powoduje niewiele ( jeśli jakiekolwiek) obiektywne ustalenia. Wiele niefortunnych osób z dysautonomią jest powiedziane przez więcej niż jednego lekarza, że po prostu mają "niepokój". Dla lekarzy, którzy tęsknią za diagnozą, u osób, które mają POTS, powinny być rzadkie.
Jak traktuje się POTS?
Podobnie jak w przypadku wszystkich dysautonomii, leczenie POTS jest zwykle próbą i błędem, próbując różnych opcji leczenia, dopóki objawy nie zostaną poddane rozsądnej kontroli – często proces może trwać tygodnie lub miesiące. Jednak dopóki zarówno lekarz, jak i pacjent pozostają wytrwałe, objawy mogą być kontrolowane u znacznej większości osób, które mają POTS.
Istnieją trzy ogólne podejścia do leczenia – zwiększenie objętości krwi, terapia ruchowa i leki.
Objętość krwi można zoptymalizować, zachęcając do przyjmowania płynów, spożywając dużo soli i / lub przyjmując fludrokortyzon, lek na receptę, który zmniejsza zdolność wydzielania sodu przez nerki. Ponieważ odwodnienie nocne jest powszechne, szczególnie ważne jest, aby przyjmować płyny pierwszą rzeczą rano – przed wyjściem z łóżka, jeśli to możliwe.
Dowody wskazują, że długoterminowe ćwiczenia aerobowe mogą znacznie poprawić POTS. Ponieważ dla osób, które mają POTS ćwiczenia, które wymagają, aby były w pozycji pionowej, może być bardzo trudne, może być potrzebny formalny program ćwiczeń pod nadzorem. Często te programy ćwiczeń rozpoczynają się od pływania lub używania maszyn do wiosłowania, które nie wymagają pionowej postawy. Ogólnie rzecz biorąc, po miesiącu lub dwóch osoba z POTS może przejść na spacery, bieganie lub jazdę na rowerze. Jeśli masz POTS, będziesz musiał kontynuować program ćwiczeń przez czas nieokreślony, aby twoje objawy nie powróciły.
Leki, które były stosowane z co najmniej pewnym powodzeniem w leczeniu POTS, obejmują midodrynę i beta-adrenolityki. Niektóre doniesienia sugerują, że pirydostygmina (Mestinon) może być również przydatna. W przeciwieństwie do innych postaci dysautonomii, selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny (SSRI) nie wydają się mieć żadnych zalet w POTS.
Iwabradyna (lek stosowany u osób z niewłaściwym tachykardią zatokową) również była skutecznie stosowana u niektórych osób z POTS, a obecnie trwają formalne badania w tym celu.
Wielu lekarzy, którzy leczą POTS, wypróbowuje wszystkie trzy podejścia bezpośrednio od nietoperza. Rozpoczęto leczenie w celu poprawy objętości płynu, przepisano program ćwiczeń i rozpoczęto leczenie farmakologiczne (często przy użyciu midodryny). Zwłaszcza, jeśli można ustalić długoterminowy program ćwiczeń, leczenie farmakologiczne często może w końcu zostać przerwane.
Słowo od Verywella
POTS to warunek, który może być bardzo uciążliwy i frustrujący dla zazwyczaj młodych, poza tym zdrowych ludzi, którzy cierpią z tego powodu. Dobrą wiadomością jest to, że po postawieniu diagnozy osoba, która ma POTS, powinna spodziewać się satysfakcjonującej kontroli swoich objawów, o ile oni i ich lekarze nie zrezygnują z znalezienia odpowiedniej kombinacji metod leczenia, które będą dla nich skuteczne. .
