Jeśli Ty lub ktoś, kogo znasz, niedawno zdiagnozowano demencję ciała Lewy’ego, możesz się zastanawiać, czego możesz się spodziewać w miarę postępu choroby. Czy jest dość typowy postęp, jak choroba Alzheimera, gdzie zaczyna się we wczesnych stadiach, które są dość jednolite, a następnie przechodzi do środkowych etapów, a następnie do późnych etapów? W demencji ciała Lewy odpowiedź jest nieco bardziej skomplikowana.
Czym jest otępienie Lewy’ego?
Demencja ciała Lewy’ego składa się z dwóch różnych stanów: otępienia z ciałami Lewy’ego i demencji Parkinsona. Oba mają wiele takich samych objawów i często mogą być uważane za takie same.
Jednak jeden znaczący czynnik w postępie demencji ciała Lewy’ego jest związany z rzeczywistą obecnością choroby. W przypadku otępienia związanego z chorobą Parkinsona, fizyczne wyzwania są zwykle widoczne w pierwszej kolejności, podczas gdy w przypadku otępienia z ciałami Lewy’ego zmiany poznawcze mogą pojawić się wcześniej, mniej więcej w tym samym czasie lub krótko po tym, gdy rozwijają się zmiany fizyczne.
Wahający się rozwój otępienia z ciałami Lewy’ego
Ciało otępienne Lewy’ego nie postępuje tak samo jak choroba Alzheimera. Ma cechy, które często można zaklasyfikować jako prawdopodobne na wcześniejszych etapach i inne objawy, które mogą się rozwijać w miarę rozwoju. Jednak główną różnicą w demencji ciała Lewy’ego jest to, że jej objawy mogą się znacząco zmieniać.
W rzeczywistości jedną z cech demencji ciała Lewy’ego jest fluktuacja funkcjonowania poznawczego. Na przykład pamięć osoby z demencją ciała Lewy’ego może funkcjonować dość dobrze pewnego dnia i następnego dnia, może wydawać się całkowicie odłączona i wykazywać słabą pamięć. Zrozumienie tej zmienności w poznaniu może być pomocne dla opiekunów, ponieważ bez tej wiedzy może czuć, że osoba z demencją ciała Lewy’ego celowo "zapomina".
Ta fluktuacja może również sprawiać wrażenie, jakby osoba poruszała się z jednego etapu na drugi, podczas gdy w rzeczywistości zmienność funkcjonowania jest zwykle stała na każdym etapie choroby.
Rokowanie otępienia z ciałami Lewy’ego
Dodatkowo tempo progresji otępienia z ciałami Lewy’ego różni się istotnie na osobę. Średnia długość życia demencji otępienia Lewy’ego po diagnozie wynosi około pięciu do siedmiu lat; jednak może to wynosić od 2 do 20 lat, według Stowarzyszenia Lewej Ciała.
Wczesne etapy
Ogólnie rzecz biorąc, wcześniejsze etapy demencji otępienia Lewy’ego mogą obejmować halucynacje lub inne zakłócenia rzeczywistości, takie jak urojenia, niepokój, odradzanie się snów podczas snu (zwane zaburzeniem snu REM) i pewne trudności z poruszaniem się. Niektóre osoby mogą wydawać się "zamarzać" lub utknąć, gdy się poruszają, a inne mogą rozwinąć parcie na mocz i nietrzymanie moczu. W przeciwieństwie do choroby Alzheimera pamięć jest na wczesnych etapach całkiem nietknięta, chociaż może występować niejasność i pewne łagodne zmiany poznawcze.
Środkowe etapy
Wraz z postępem demencji ciała Lewy’ego do jej środkowych stadiów rozwoju rozwijają się objawy, które silniej przypominają chorobę Parkinsona, takie jak zwiększone upośledzenie czynności motorycznych i upadków organizmu, trudności z mową, upośledzona zdolność połykania oraz zwiększona paranoja i złudzenia.
Poznanie również się zmniejsza, a zmiany te często obejmują zmniejszoną uwagę i znaczące okresy zamieszania.
Późniejsze etapy
W późniejszych objawach demencji otępienia Lewy’ego rozwija się ekstremalna sztywność mięśni i wrażliwość na dotyk. Opieka staje się konieczna dla prawie wszystkich czynności życia codziennego. Mowa jest często bardzo trudna i może być szeptana lub nieobecna. Demencja organizmu Lewy’ego zazwyczaj powoduje, że osobnik staje się bardzo podatny na zapalenie płuc i inne infekcje z powodu słabości, które mogą ostatecznie być przyczyną śmierci.
Słowo od Verywell
Uczenie się, czego się spodziewać, gdy poradzisz sobie z demencją ciała Levy może być pomocne; jednak jedną z rzeczy, których należy się spodziewać, jest nieoczekiwany demencja ciała Lewy’ego.
Nieprzewidywalność demencji otępienia Lewy’ego jest jedną z jej cech charakterystycznych, a świadomość, że jest to normalne, może uspokajać zarówno osoby żyjące z chorobą, jak i jego rodzinę i opiekunów.
